Ας υποθέσουμε πως ο θεατής που θα πάει να δει το ''Pedestal'' του Θάνου Παπακωνσταντίνου και της ομάδας Helter Skelter δεν έχει ιδέα για το τι ακριβώς θα παρακολουθήσει. Αυτόν πραγματικά τον λυπάμαι! Ας υποθέσουμε τώρα πως ο θεατής έχει αγοράσει το πρόγραμμα της παράστασης και διαβάζει κατ'ευθείαν την πρόταση ''Το Pedestal είναι οι Χοηφόρες του Αισχύλου''. Θα στρωθεί λοιπόν να δει το έργο με κάποια γνώση και ενδεχομένως να του αρέσει (ή να μην του αρέσει) η...free form - πιο free form δε γίνεται - ανάγνωση της αρχαίας τραγωδίας. Ας υποθέσουμε, τέλος, πως υπάρχει κι ένας τρίτος θεατής που είναι φαν του σουρεαλισμού, του Θεάτρου του Παραλόγου, του μεταμοντέρνου, του πειραματικού θεάτρου, της ψυχεδέλειας, του Αντι-θεάτρου και εν πάση περιπτώσει του οποιουδήποτε άλλου στοιχείου πλην του συμβατικού θεάτρου και της εξίσου συμβατικής σκηνικής αφήγησης. Εγώ ανήκω μάλλον στην τρίτη κατηγορία και γι'αυτό η παράσταση με εντυπωσίασε. Ποσώς με ενδιαφέρει αν ότι είδα για 70 λεπτά ήταν οι ''Χοηφόρες'', όπως λέει ο συγγραφέας και σκηνοθέτης του έργου, ή αν επρόκειτο για έναν δυσοίωνο σουρεαλιστικό εφιάλτη. Διότι έτσι εξέλαβα την όλη προσπάθεια: μία μεταφορά επί σκηνής των πιο μύχιων ανθρώπινων συνειρμικών σκέψεων. Εκεί μέσα χωράνε ελεύθερα και αυθαίρετα τα πάντα! Ο φόβος του θανάτου, οι προβληματικές γονικές σχέσεις, ο σαδισμός, η ενοχοποίηση του σεξ εν είδει αμαρτίας, η δαιμονολατρεία, ο φασισμός της βίας, το αρσενικό που εμπεριέχει το θηλυκό και αντιστρόφως, το Καλό και το Κακό, η αρρώστια, η απώλεια, ακόμη και το γέλιο - το τελευταίο έπιασε σε αρκετά σημεία ορισμένους από τους θεατές που πιθανώς αδυνατούσαν να συλλάβουν το νόημα των σύντομων ασυνάρτητων μονολόγων της μίας εκ των δύο γυναικών ηθοποιών και το σπασμωδικό παίξιμο της. Σκηνοθετικά η παράσταση είναι άρτια, αριστουργηματική θα έλεγα! Πίνακες του Ντε Κίρικο ζωντανεύουν κανονικά μέσα από τα κοστούμια της Νίκης Ψυχογιού και η ηλεκτροακουστική, γεμάτη απόκοσμους κρότους, μουσική του Αντώνη Μόρα σε καθηλώνει. Από κει και πέρα, γνώμη μου είναι να μην το ψάχνετε και ιδιαίτερα σε σχέση με τις ''Χοηφόρες'' - δηλαδή όσο κι αν εγώ το προσπάθησα δε βρήκα ποιος από τους σουρεαλιστικούς χαρακτήρες μπορεί να είναι ο Ορέστης, η Κλυταιμνήστρα, ο Αίγισθος κ.ο.κ., στο μυαλό του συγγραφέα - σκηνοθέτη πάντα. Εν κατακλείδι, μία πολύ ιδιαίτερη παράσταση που κερδίζει σε φορμαλιστικό επίπεδο, βασιζόμενη κατά 80% σ' αυτό και κατά ένα 20% στην όποια δραματουργική σύλληψη και επεξεργασία της.
