Θυμάμαι τον Γρηγόρη Βαλτινό από το ’82. Δεκαπέντε χρονών ήμουν κι είχα χωθεί στο «Αθήναιον» να δω το «Ποιός φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ» σε σκηνοθεσία του Ζυλ Ντασέν. Η Μάρθα της Τζένης Καρέζη είναι αποτυπωμένη στο μυαλό μου-την ακούω ακόμα και έχω την αίσθηση ότι ήταν μια απ’τις σπουδαιότερες ερμηνείες της καριέρας της. Συναρπαστική την θυμάμαι. Έξοχος ήταν ο Κώστας Καζάκος στον Τζορτζ του και η Όλια Λαζαρίδου ήταν θαυμάσια Χάνι. Ο Νικ του Γρηγόρη Βαλτινού ήταν εξαιρετικός. Σάρωνε την σκηνή. Οι σκηνές με την Καρέζη που του «χυμάει» για να ενδώσει λίγο μετά,έσταζαν πάθος. Έκτοτε δεν σταμάτησα να τον ακολουθώ-παρακολουθώ.
Σε «νίκες» μεγάλες, απ’ το Λαμπέτη μέχρι και την Επίδαυρο, στον Ορέστη του με την Κονιόρδου, στον Βιολιστή στη στέγη, απ’το αρχαίο δράμα, στο μπουλβάρ, το μιούζικαλ. Και χθες ένιωσα δάκρυα να κυλούν στα μάγουλά μου βλέποντάς τον στο Badminton και το «Ποιος τη ζωή μου», την παράσταση-ψυχής που έφτιαξε για τον Μίκη Θεοδωράκη ο Θέμης Μουμουλίδης, όταν άρχισε να τραγουδά το «Χάθηκα» κι έπειτα την «Όμορφη Πόλη». «Χάθηκα» κι εγώ-τα άφησα όλα πίσω και ένιωσα να μυρίζει πάλι…Όμορφη Πόλη, μια πολύ Όμορφη Πόλη-όχι αυτή που ζούμε, όχι αυτή.
Ήταν πολλά τα ατού της παράστασης: η σκηνοθετική της γραμμή, οι εξαιρετικοί ηθοποιοί της -με κυρίαρχη την Φιλαρέτη Κομνηνού και τον Λεμπεσόπουλο να γίνεται ο Μίκης-, οι έξοχοι τραγουδιστές της -Μακεδόνας, Νέγκα, Θωμαίδης, Λινάρδου…-,οι ατμόσφαιρές της, οι φωτισμοί της, η αισθητική της.
Ο μεγαλύτερος «άσσος» της όμως ήταν ο Γρηγόρης Βαλτινός. Πρωταγωνιστής αξιώσεων, με αλήθεια, με ψυχή, με ακρίβεια, με κύρος,με «ρεύμα» στο κοινό, με συνέπεια κέρδισε και τον πιο δύσκολο θεατή στις –παραπάνω από-τρεις ώρες που κράτησε η δουλειά. Στα τραγουδιστικά του μέρη όμως ήταν που έκλεψε το πιο θερμό χειροκρότημα. Μπορεί να μην είναι τραγουδιστής, ο τρόπος που ερμήνευσε-γιατί ναι, για ερμηνεία πρόκειται- την «Όμορφη Πόλη» ήταν, πώς να το περιγράψω, μαγικός.Ένα σπουδαίο κομμάτι- ένα «διαμάντι», σπουδαία ερμηνευμένο. «Όμορφη πόλη, φωνές μουσικές, απέραντοι δρόμοι, κλεμμένες ματιές,ο ήλιος χρυσίζει, χέρια σπαρμένα, βουνά και γιαπιά, πελάγη απλωμένα…». Μύρισε… Όμορφη Πόλη, Γρηγόρη. Χάρη-και-σε σένα.Όμορφη Πόλη!
