Μαθαίνω πως η παράσταση με τίτλο ''Εφήμερα'' που σκηνοθέτησε και χορογράφησε ο Νίκος Διονύσιος στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης είναι του 1984. Τότε δηλαδή πρωτοπαίχτηκε και μάλιστα πήρε την κριτική της ''καλύτερης παράστασης της χρονιάς''. Εν συνεχεία, παρουσιάστηκε στο Λονδίνο κι αργότερα στον Καναδά, όπου τα κείμενα περιορίστηκαν αντιστοίχως στον Harold Pinter και στη Margaret Atwood. Ενώ σήμερα προστέθηκαν και ποιητικά αποσπάσματα από τον Δημήτρη Νικολαρέιζη, αλλά και τον ίδιο τον Διονύσιο.
Θέλω να πω μ' αυτό το intro στην κριτική μου ότι ενδεχομένως πριν από 30 χρόνια να είχε ενδιαφέρον και να ήταν πραγματικά πρωτοποριακή μία παράσταση με χορογραφίες βασισμένες σε ποίηση και σε μουσικά θέματα, σαφώς όχι ξεπερασμένα σήμερα, αλλά σίγουρα χιλιοχρησιμοποιημένα κατά τον ίδιο τρόπο. Έτσι, λοιπόν, με τη σκέψη της προ 30ετίας μπορώ να δικαιολογήσω κάπως τα κλισέ με το, καμμένο από το...ΠΑΣΟΚ, τραγούδι των Carmina Burana του Orff, το O Superman της Laurie Anderson και βασικά με το Casta Diva της Maria Callas στην επί σκηνής εμφάνιση της τραβεστί με την περούκα α λα Καίτη Γκρέυ.
Ερασιτεχνικό και το επίπεδο των χορογραφιών με τους χορευτές να χάνουν συχνά το σωματικό κέντρο βάρους και να παραπαίουν. Κι αν τα παιδιά είναι ηθοποιοί και όχι χορευτές, όπως επίσης πληροφορήθηκα, τότε κακώς επιλέχθηκαν γι'αυτό το έργο ή και κακώς όλο το έργο στηρίχτηκε στις χορογραφίες. Διότι, καλύτερα ήταν τα πράγματα όταν ο Διονύσιος διάβαζε τα κείμενα σαν ηθοποιός που έλεγε το ρόλο του, αλλά και οι άλλοι ηθοποιοί - ειδικά ο ''τεχνοκράτης'' - όταν επίσης έπαιζαν.
Δυστυχώς, με όλα αυτά τα αρνητικά στοιχεία της παράστασης δε μπόρεσα να καταλάβω που ακριβώς χρησίμευαν οι απαγγελίες στα αγγλικά του Pinter και της Artwood, πολύ δε περισσότερο να ''παρασυρθώ'' ως θεατής από τις αγνές προθέσεις και τα εξίσου αγνά φιλοσοφικά ζητήματα που ήθελε να μας καταθέσει ο δημιουργός και το επιτελείο του.
