Η "Ελένη" του Ευριπίδη για πάνω από μια δεκαετία διδάσκεται στην τρίτη τάξη του γυμνασίου. Γι' αυτό και το βράδυ της Δευτέρας στο Ηρώδειο μεταξύ των θεατών ήταν και αρκετά παιδιά. Βλέπαμε μπροστά μας ένα αρκετά αρμονικό και λιτό σκηνικό μ’ ένα ρυάκι κανονικό μπροστά στη σκηνή και έναν τάφο στα δεξιά στον οποίο καταφεύγει ικέτιδα η Ελένη.
Η Ελένη που υπάρχει ολόκληρη στην Αίγυπτο και ποτέ δεν υπήρξε στην Τροία. Ο δεκάχρονος πόλεμος μεταξύ Αχαιών και Τρώων έγινε για ένα ομοίωμα, για μια γυναίκα που τη μαστιγώνουν οι τύψεις γιατί ποτέ δεν μπλέχτηκε σε κάτι τόσο φρικαλέο. Σ' αυτό το σημείο συνοψίζεται και η τραγικότητά της.
Η Ευριπίδεια Ελένη είναι μια ανακατασκευασμένη Ελένη. Ο ποιητής παρουσιάζει την πασίγνωστη ηρωίδα με εντελώς καινούρια χαρακτηριστικά από αυτά του κλασικού μύθου.
Ολόκληρη η τραγωδία είναι μια ξεκάθαρη πολιτική στάση απέναντι στον πόλεμο. Ο Ευριπίδης έχοντας την εμπειρία ενός γελοίου, καταστροφικού πολέμου (Πελοποννησιακός) ρίχνει στα τάρταρα κάθε πολεμοχαρή διάθεση τονίζοντας τη ματαιότητα και το παράλογο που διέπει τη διεξαγωγή μιας ανθρωποφαγίας.
Και σε αυτή την τραγωδία ο αναγνώστης και θεατής αντιλαμβάνεται από την αρχή ότι ο τραγικός ποιητής παραθέτει σε κάθε σημείο μια νέα αντίληψη δίπλα σε μια επίπονη αμφισβήτηση. Επαναπροσδιορίζει κάνοντας θρύψαλα τα δεδομένα.
Η παράσταση που σκηνοθέτησε ο Βασίλης Νικολαίδης ήταν στο σύνολό της μια καλή παράσταση. Με την υπέροχη μουσική του Νίκου Ξανθούλη και με ερμηνείες αξιοπρόσεκτες.
Η Πέμυ Ζούνη, η Ελένη κινήθηκε στους χώρους που γνωρίζει από πολύ μικρή καλά. Το ίδιο και οι υπόλοιποι ηθοποιοί. Ο Αντώνης Καφετζόπουλος, ο Μενέλαος με το πλεονέκτημα που του δίνει το ίδιο το κείμενο ( δυσδιάκριτα τα όρια κωμωδίας και τραγωδίας) έστησε μια προσωπικότητα "άγρια", "ναυαγισμένη". Πολλές φορές διέκρινα στοιχεία της κωμικής του μανιέρας, τα οποία ευτυχώς τα έλεγξε σε κάποιο βαθμό.
Τα κοστούμια είχαν πολλά χρώματα..
Ο Νίκος Αρβανίτης λίγα λεπτά πριν το τέλος. Υπέροχος. Με λόγια του Σεφέρη και υπέροχη φωνή.
Αχ αυτό το ποίημα του Σεφέρη..
ΥΓ: Εύχομαι στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Καλαμάτας που είχε χρόνια να ξαναθυμηθεί τον παλιό δραστήριο εαυτό του να συνεχίσει να επιμένει στο όνειρο και την υπόσχεση που έχει δώσει στις χιλιάδες των σημαντικών ανθρώπων που το πίστεψαν.
Μετάφραση
Δημήτρης Δημητριάδης
Δραματουργική επεξεργασία – Σκηνοθεσία
Βασίλης Νικολαΐδης
Σκηνικός χώρος – Κοστούμια
Νίκος Σαριδάκης
Μουσική
Νίκος Ξανθούλης
Χορογραφίες – Επιμέλεια κίνησης
Αγγελική Στελλάτου
Διανομή
Ελένη Πέμη Ζούνη
Τεύκρος Νίκος Αρβανίτης
Μενέλαος Αντώνης Καφετζόπουλος
Γραυς Ευγενία Μαραγκού / Εύα Κάρτσακλα
Άγγελος α΄ Γιάννης Κοτσαρίνης
Θεονόη Νίκη Παλληκαράκη
Θεοκλύμενος Αντώνης Καρυστινός
Άγγελος β΄ Γιώργος Τσαπόγας
Διόσκουροι Γιάννης Κοτσαρίνης, Γιώργος Τσαπόγας