Από την μια η μαγεία-μια παράσταση ατμοσφαιρική, με υψηλή αισθητική,με γερό θίασο και με έναν χορό ακριβό και συναρπαστικό-. Κι απ’ την άλλη, μια γελοία ύπαρξη σε κατάσταση υστερίας να γιουχάρει την παράσταση…
Σάββατο βράδυ και το δώρο που αποφάσισα να …μου κάνω για τα γενέθλιά μου ήταν να δω έναν φίλο καρδιάς παράσταση του Μοσχόπουλου που εκτιμώ και θαυμάζω απεριόριστα. Επίδαυρος και Τραχίνιες λοιπόν. Από τους μεγάλους άσσους της καλαίσθητης,καλοκουρδισμένης παράστασης που φώτισε με μοναδικό τρόπο το έξοχο κείμενο του Σοφοκλή ο Χορός του.
Δεκεέξι αληθινά ταλαντούχα κορίτσια-Καλαϊτζίδου, Βλαγκοπούλου, Γαϊτάνη, Δαυίδ, Καρακατσάνη, Κοσμά, Κότσαλη, Μάλαμα, Μπέζου, Μπούκλη,Μπούνταλη,Παντελίδου,Παρασκευοπούλου, Σάτι, Σίμου και Τρομπούκη-χορογραφημένα θεϊκά απ’ τον Χρήστο Παπαδόπουλο αλλά και καθοδηγημένα φωνητικά με μαεστρία από τον Μελίνα Παιονίδου σάρωσαν την σκηνή, πρόσφεραν μέθεξη στο κοινό, με την δεινότητά τους, τον οίστρο τους, το ολοκληρωτικό τους δόσιμο. Μαγικές και Απόλυτες Πρωταγωνίστριες. Αυτό είναι το ζητούμενο του έργου,αυτό ακολούθησε και η ευρηματική και εμπνευσμένη δουλειά του Θωμά Μοσχόπουλου.Που είχε κι άλλους άσσους. Την εξαίρετη Άννα Μάσχα στην πρώτη της στο αρχαίο δράμα μας που συντάραξε με την Δηιάνειρά της,τον Αργύρη Ξάφη που είχε έξοχες στιγμές στον Ηρακλή του,την Φιλαρέτη Κομνηνού που κόμιζε εμπειρία με την Τροφό της,τον Θάνο Τοκάκη που ήταν σπουδαίος στον Ύλλο του,τον Γιώργο Χρυσοστόμου που ήταν αξιοζήλευτος στον Λίχα του,τους Μπερικόπουλο- Μπούκλη που ήταν καίριοι στους ρόλους τους [Άγγελος- Γέρων και Ιόλη αντίστοιχα].Ο Χορός όμως ήταν το διαμάντι της δουλειάς που έφτιαξε με λεπτοβελονιές ο Μοσχόπουλος.
Απ’την μια λοιπόν υπήρξε η παράσταση αυτή που άγγιζε την καρδιά κι απ’την άλλη υπήρξε μια πολύ κακή στιγμή. Ένας θεατής που είχε έρθει έτοιμος να γκρινιάξει,να καυτηριάσει, να θάψει,να κράξει…Ήταν ακριβώς πίσω μου,τον άκουγα σε όλη την παράσταση να γελάει,να σχολιάζει φτηνά και να κανιβαλίζει τα πάντα.Του έκανα παρατήρηση πολλές φορές. Κι όταν έσβησαν τα φώτα για το χειροκρότημα,ανάμεσα στα δυνατά μπράβο,ακούστηκε ένα «ουουου» παρατεταμένο απ’ τον ίδιο και ύστερα «να μην ξαναέρθει εδώ ο Μοσχόπουλος» «ποια είναι αυτή η…κρεμάστρα που παίζει», «ο χορός δεν ήξερε που πατούσε και που πήγαινε», «ντροπή».
Ντράπηκα πολύ. Και εκνευρίστηκα που δεν γύρισα να τον βρίσω, πιο χυδαία από ότι έβριζε αυτός τους δημιουργούς. Κρατήθηκα. Μια γελοία ύπαρξη,ένα «νούμερο» αμόρφωτο, ένας αδαής που δεν είχε άποψη-ήρθε για να κανιβαλίσσει. Και φυσικά… κάθισε πίσω μου το θεατρικό μίασμα. Πήρα βαθιά ανάσα και άρχισα να χειροκροτώ όσο πιο δυνατά μπορούσα.Και χάθηκε η φωνή του-η γελοιότητά του όχι-. Χαλάστηκα μα αποφάσισα να κρατήσω τη μαγεία της δουλειάς-δεν θέλω ρεαλισμό με γελοίες-γενικώς-,θέλω μαγεία.Αυτή τη μαγεία που ξέρει να φτιάχνει και να προσφέρει ο Μοσχόπουλος!
