Με πανσέληνο στο αμφιθέατρου του Κάστρου, απ' το σημείο εκείνο της Καλαμάτας που βλέπεις ολόκληρο τον κόσμο. Τα εισιτήρια του "Πλούτου" ήταν εξαντλημένα από νωρίς. "Θα βρέξει" έλεγαν οι φοβισμένοι. Είχαν δίκιο. Τα σύννεφα και η ατμόσφαιρα θύμιζαν φθινόπωρο.
Βρήκαμε ωραία θέση. Άρχισα να παρατηρώ το σκηνικό. Κάτι πολύχρωμο και οικείο, απλό και γνωστό στον καθένα. Απλό όπως η ελευθερία του τσίρκου, "δικό μας" όπως το "ιδιωτικό" σκηνικό του Καραγκιόζη. Θυμήθηκα αστραπιαία μια αφήγηση της Μάρως Λοίζου. "Μας είχαν κόψει το ρεύμα και ο Διονύσης (Σαββόπουλος) πρόβαλε τα βράδια τα καραγκιοζάκια του πίσω από τον αυτοσχέδιο μπερντέ". Τα χρώματα και τα συμπράγκαλα τα έχω συνδυάσει με τον Σαββόπουλο. Του έχω και αγάπη. Οπότε..
Η παράσταση ξεκίνησε. Όλη η παρέα των θεατών ήρθε για να συμφωνήσει με τον Αριστοφάνη και τον Σαββόπουλο (πόσοι άραγε είναι αυτοί που διαφωνούν;). Η μετάφραση σε ελληνικά καθημερινά με προσθήκες από την επικαιρότητα, ευτυχώς με μέτρο και χωρίς συνήθη ξεχειλώματα. Μουσικότητα και μουσική παντού. Η μουσική του Σαββόπουλου. Θυμάσαι τον δίσκο; Πρώτα σε βινίλιο, μετά σε κασέτα, σε cd και τώρα σε mp3. Για τα μακρινά ταξίδια..
Οι ικανότατοι ηθοποιοί επικοινώνησαν άρτια και μεταξύ τους και μαζί μας. Ηθοποιοί που δεν ήξερα τη δύναμή τους στην κωμωδία, όπως ο Νίκος Κουρής (Χρεμύλος), ο Χρήστος Λούλης (Καρίωνας), η Αμαλία Μουτούση (Πενία). Όλοι τους μαζί με τον χορό και τον Μάκη Παπαδημητρίου, τον τυφλό Πλούτο ( Ο Ερμής Μαλκότσης έστησε ένα φιλικό πανηγύρι, χωρίς επαναληπτικές ευκολίες) πέτυχαν μια αξιοπρόσεκτη συνύπαρξη.
Ο Πλούτος είναι τυφλός. Σε ποιους "κατσικώνεται"; Σ' αυτούς που απερίσκεπτα τον σκορπούν για την εφήμερη κάλυψη των κενών. Τη στιγμή που ο Χρεμύλος τον σέρνει στον Ασκληπιό προκειμένου να βρει ο Πλούτος το φως του και στο εξής να προσεγγίζει τους καλούς και τους έντιμους έρχεται η Πενία. Όχι ρακένδυτη και κακομοίρα, αλλά ευθυτενής και με αύρα καλής θεάς. Όμορφη και σοφή. Η Αμαλία Μουτούση. Και τότε αρχίζει ο λόγος της με την ουσία να συνοψίζεται στην αναγκαία δυσκολεμένη πορεία του ανθρώπου προκειμένου να υπάρχει όρεξη για δημιουργία, εργασία, γνώση και προσπάθεια. Έχει άδικο; Πότε ξεκουνήθηκε ανθρώπινο σώμα για ένα βημα, όταν γύρω του υψώνονταν υπερποσότητες αγαθών;
Και ναι δεν είναι η επικαιρότητα του Αριστοφανικού λόγου όσο η θεμελιωμένη,χρόνια ανθρώπινη εμμονή για εύκολη ευημερία χωρίς κόπο και βάσανα, χωρίς νοιάξιμο και συλλογική διάθεση. Αλλά και το μόνιμο ταίρι του Πλούτου: οι ανίδεοι μικροαστοί, οι διεφθαρμένοι κοκορόμυαλοι που ανάθεμα, αν πήραν ποτέ μυρωδιά από τους πόντους της πραγματικής ζωής. Τα παιδιά των πλουτοκρατών δεν έχουν ούτε μία γρατσουνιά στα γόνατα. Εικονικά όλα και αποκομμένα.
Ο Διονύσης Σαββόπουλος είχε στο νου του κάτι χαρούμενο και προσιτό. Κάτι έξυπνο και από τη δική του αλήθεια.
Όποιος περίμενε σοφές λύσεις δεν κάνει για θεατής. Όποιος ήρθε με διάθεση να βάλει στην τσεπούλα του την πρόταση του ποιητή έφυγε και κερδισμένος.
ΥΓ1 Στην πρώτη είσοδο του Σαββόπουλου στη σκηνή άρχισαν να πέφτουν και τα πρώτα καρεκλοπόδαρα. Δεν κουνήθηκε κανείς. Βάλαμε στα κεφάλια μας τα προστατευτικά μαξιλαράκια και ούτε γάτα ούτε ζημιά.
ΥΓ 2 Για την ιστορία: Ο Πλούτος έχει εντελώς υποτυπώδη Χορό, στην Πάροδο μόνο, αντί για χορικά έχει μόνο ορχηστικές κινήσεις που καλύπτουν ένα χρονικό κενό, δεν έχει καν μονωδίες που έχουν οι άλλες κωμωδίες και δεν έχει καθόλου παράβαση.
ΥΓ 3 Το κείμενο το αφιερώνω στο μικρό, ξανθό αγοράκι του Μάκη Παπαδημητρίου και της Κατερίνας Λυπηρίδου που καθόταν με τη μαμά του δίπλα μου και ήξερε όλα τα τραγούδια απ' έξω. Μεγάλη στιγμή: Το τραγούδι της Πενίας με τα όμορφα λόγια. Το τραγουδούσε με σθένος και νόημα. Και είναι παιδάκι, πολύ πολύ μικρό..
Γιατί αν ο πλούτος ξανάβρισκε το φως του
και μοιραζόταν εξ ίσου όπως μου λες,
τότε ποιος θα νοιαζόταν για το έργο,
τις εφευρέσεις, τις τέχνες, τις δουλειές.
Ποιος θα έχτιζε σπίτια και παλάτια,
ποιος από `δω θα γυρνούσε τους τροχούς,
ποιος θα έραβε ρούχα ή παπουτσάκια
και ποιος θα κράταγε τους χώρους καθαρούς.
Τίνος άροτρο θα έσχιζε τα εδάφη
για να θερίσει τους καρπούς αυτής της γης,
αχ γέροι μου άεργοι αθώοι κι αφελείς.
Η ταυτότητα της παράστασης
Μετάφραση – Σκηνοθεσία – Μουσική: Διονύσης Σαββόπουλος
Σκηνικά – Kοστούμια: Άγγελος Μέντης
Χορογραφία: Ερμής Μαλκότσης
Φωτισμοί: Γιώργος Τέλλος
Βοηθός Σκηνοθέτη: Σύλβια Λιούλιου
Πρωταγωνιστούν: Νίκος Κουρής, Χρήστος Λούλης, Αμαλία Μουτούση, Μάκης Παπαδημητρίου, και ο Διονύσης Σαββόπουλος.
Ηθοποιοί, Μουσικοί, Τραγουδιστές, Χορευτές: Στάθης Άννινος, Θανάσης Βλαβιανός, Πέτρος Γεωργοπάλης, Πάρις Θωμόπουλος, Ορέστης Καρύδας, Άλκης Κωνσταντόπουλος, Οδυσσέας Κωνσταντόπουλος, Έντυ Λάμμε, Ευριπίδης Λασκαρίδης, Βασίλης Λέμπερος, Κωνσταντίνος Μαγκλάρας, Ηλίας Μελέτης, Γιάννης Μίνως, Νίκος Νταρίλας, Νίκος Πλιός, Σπύρος Τσεκούρας, Αλέξης Φουσέκης.
