Ατάκες για τον έρωτα, τον χωρισμό, την ζωή και τον θάνατο, για την τέχνη, την πολιτική,την ιστορία. Ατάκες που είπε η Μελίνα Μερκούρη «ζωντάνεψαν» στην παράσταση-αφιέρωμα σε εκείνη η οποία άκουγε στον τίτλο «Μελίνα: όπου και αν πάω η Ελλάδα…».
Η Μαρία Ναυπλιώτου δεν έγινε η Μερκούρη -θα ήταν τεράστιο λάθος κάποια να προσπαθήσει να «ντυθεί»την γυναίκα-σύμβολο. Έγινε το όργανο-καλοκουρδισμένο εξαιρετικά όργανο!-που μετέφερε στην σκηνή τον λόγο της, που…έφερε πίσω Εκείνη που μας έλειψε τόσο… Δεν…καμώθηκε την Μελίνα- «βούτηξε» σ’αυτήν και λέγοντας όσα «ακριβά» είχε πει εκείνη,πήρε το πείσμα και την «μαγκιά» της,την σαρωτική της ενέργεια»,την «φλόγα» της κι έγινε η ίδια μια «φλόγα»μεγάλη που «πυρπόλησε» το κοινό του κατάμεστου Ηρωδείου.
Σαγηνευτική- σε… τύφλωνε με την ομορφιά της στιγμές στιγμές-, άμεση,ακριβής,μετέφερε τη φωνή της ψυχής της Μελίνας .Έγινε κάτι μαγικό στο Ηρώδειο. Ένιωσα να…εισβάλλει μέσα της η Μελίνα,να κοιτά με το βλέμμα της,να κοιτά την Ακρόπολη από σκηνής,όπως την κοίταγε εκείνη,να μιλά για τα Μάρμαρα του Παρθενώνα και να τα ζητά με τον τρόπο που τα ζήταγε εκείνη,να ερμηνεύει το «Χάρτινο το φεγγαράκι» με το «αίμα»που είχε όταν το ερμήνευε εκείνη…Είδα τα μάτια της-τι όμορφα μάτια-να πλημμυρίζουν δάκρια καθώς μιλούσε για την μάνα της Μελίνας που χάθηκε, για την ιθαγένεια που της πήραν όταν έδινε τις μάχες της για την δημοκρατία στη χώρα μας από το Παρίσι,αλλά και για το πιο όμορφο βράδυ που θυμόταν καθώς ανέβαινε τη Σταδίου με τη φωνή της Κάλλας…Εκεί στο θεϊκό φινάλε που έφτιαξαν ο Στρατής Πασχάλης-κείμενο-και η Σοφία Σπυράτου-σκηνοθεσία-ήταν μεθυστική.
Ήταν η σκηνή που ρίγησα.Η Μαρία…Μελίνα με δάκρια ψυχής να «φεύγει»,η Μαρία Κάλλας στα ηχεία δυνατά να ερμηνεύει την Casta Diva, η Ακρόπολη φωτισμένη. Δεν θα μείνω σε άλλα σημεία της παράστασης που είχε και αρετές, είχε και τρωτά…Θα μείνω στο ότι η Ναυπλιώτου «έφερε» πάλι πίσω τη Μελίνα μας,που μας είχε λείψει πολύ και μας γλύκανε…Ήταν όμορφα!
