Θα το παραδεχτώ.
Πήγα να δω... Ρουβά-κχες κι όχι Βάκχες -απ’το μυαλό μου δεν φεύγουν ποτέ οι Βάκχες του Κουν με Αγαύη την Ρένη Πιττακή και τον πιο σπουδαίο χορό που έχω δει στην ζωή μου-. Γοητεύομαι απ’ το παιγνιώδες που διατηρεί ο Δημήτρης Λιγνάδης κι όταν μιλώντας στο τηλέφωνο μαζί του μάθαινα ότι παντρεύει Ρουβά με Πατεράκη-Κίτσου στις «Βάκχες» σκέφτηκα ότι έγινε πλέον επικίνδυνα παράτολμος. Γουστάρει να τολμά, να ρισκάρει, να δοκιμάζει, να μπερδεύει υλικά διάφορα μα και διαφορετικά. Στις «Βάκχες» το παράκανε είναι η αλήθεια. Ή μάλλον έτσι πίστευα μέχρι να δω την παράστασή του. Γιατί κατάφερε τα τόσο ανόμοια «υλικά» να τα «παντρέψει» με ένα τρόπο ζηλευτό και να στήσει μια αληθινά εντυπωσιακή παράσταση με πολλά ατού που αντλούσε απ’την παράδοση και πατούσε στο σήμερα. Ακόμα και οι πιο «δυσκοίλιοι» που τον περίμεναν στη γωνία, ακόμα και οι πιο αμύητοι στο είδος που ήρθαν να απολαύσουν τον Σάκη στο Ηρώδειο, έμειναν να παρακολουθούν με μεγάλο ενδιαφέρον το νέο στοίχημα του Λιγνάδη, την καλοφτιαγμένη στην δομή παράστασή του, την καλαίσθητη-τολμηρή ανάγνωσή του. Καθηλωμένοι ήταν όλοι-απ’τον Βέλτσο και τον Λαζόπουλο, μέχρι την τελευταία ...Ρουβίτσα. Μόνο και μόνο αυτό δεν είναι ένα τεράστιο κέρδος; Ότι πετυχαίνεις να κεντρίσεις το ενδιαφέρον διάφορων-διαφορετικών ατόμων; Τεράστιο. Έξοχη η μετάφραση που έφτιαξε με μεράκι ο Γιάννης Λιγνάδης-ισχυρό πολεμοφόδιο για την παράσταση που έφτιαξε ο Δημήτρης.
Στα θετικά μετράω το δίχως άλλο τον «πειραγμένο» Τειρεσία της Ρούλας Πατεράκη, τον αξιοζήλευτο Πενθέα του Δημήτρη Πασσά,τον συναρπαστικό Αγγελιοφόρο του Λιγνάδη - πόσο πολύτιμος ηθοποιός!-τον καλοζυγισμένο Κάδρο του Γιάννη Καρατζογιάννη- ειδικά στην δραματική του κορύφωση-, την γερή ομάδα του χορού, τις μουσικές «τολμηρότητες». Ο Σάκης Ρουβάς, έφερε στην σκηνή του λάμψη του ποπ σταρ,την γοητεία ενός πλάσματος που αξίζει να το λατρεύει κανείς κι έκανε φιλότιμη προσπάθεια να υπάρξει σ’αυτήν και σαν υποκριτικής. Με εξαιρετικό δάσκαλο-καθοδηγητή τον Λιγνάδη, ο Ρουβάς κατάφερε να έχει στιγμές αλήθειας,αλλά και στιγμές μετρημένες-κάποιες φορές αφηνόταν σε ένα στομφάρισμα που ενοχλούσε αλλά ευτυχώς ήταν λίγες.
Το μεγάλο ατού της παράσταση ήταν η Αγαύη της Μαρίας Κίτσου. Η ικανή ηθοποιός που μας έχει κερδίσει με πολλές υποκριτικές «νίκες» της, πέτυχε στις «Βάχκες» την πιο ακριβή ερμηνεία της. Στην αλλοπαρμένη, μοιραία Αγαύη συνάρπασε. Έξοχη στις σκηνές που είχε κυριευτεί από τις Βάκχες και πανηγύριζε με το «Έπαθλό» της,σπαρακτική στις σκηνές που σιγά- σιγά αντιλαμβανόταν ότι το «Έπαθλό» της ήταν το κεφάλι του νεκρού παιδιού της. Ηχηρές οι σιωπές της, συνταρακτική η αλήθεια της-μια Πρωταγωνίστρια σε απόλυτο υποκριτικό οίστρο. Εγεννήθη Πρωταγωνίστρια απ’την παράσταση αυτή. Με δεινότητα στο αρχαίο δράμα που λίγες απ’την γενιά της έχουν... Την καλωσορίζουμε!
