Παρακολουθώντας την ικανότατη και εμπειρότατη Ναταλία Τσαλίκη να γίνεται Βασίλισσα της Ομορφιάς, πειθόμουν πως είναι μια ισχυρότατη μονάδα του θεάτρου μας. Βλέποντάς την στον «Γυάλινο Κόσμο» να ντύνεται την Αμάντα την καμάρωσα που έκανε ένα ισχυρότατο άλμα, ζηλευτό και εντυπωσιακό! Απολαμβάνοντάς τη στις «Ευτυχισμένες μέρες» σαγηνεύτηκα απ’την αρτιότερη, την πληρέστερη της θεατρική «νίκη» .Πρωταθλητισμό κάνει εδώ και χρόνια η χαρισματική αυτή ηθοποιός, αλλά φέτος παίρνει το «χρυσό» με το σπαθί της στο αριστουργηματικό έργο που έχει μεταφράσει δεξιοτεχνικά ο Ερρίκος Μπελιές.
Έχω δει πολλές «αναγνώσεις» των «Ευτυχισμένων ημερών» και ομολογώ ότι οι μόνες που με συνάρπασαν είναι η Φιόνα Σο-είχα μείνει να την παρακολουθώ μαγεμένος στην Επίδαυρο-και τώρα η Ναταλία Τσαλίκη. Με οίστρο δούλεψε, με μαεστρία και με δεξιοτεχνικό τρόπο το γυναικείο αυτό σόλο όπως το χαρακτήριζε και ο ίδιος ο Σάμουελ Μπέκετ.
Γραμμένο πενήντα περίπου χρόνια πριν το έργο θέλει σε ένα απογυμνωμένο και έρημο σύμπαν κοιμισμένους τη Γουίννυ, μια μισοθαμμένη στη γη γυναίκα και τον άντρα της,τον Γουίλλυ. Εκείνη ακινητοποιημένη έρχεται αντιμέτωπη με τον ατερμάτιστο χρόνο αλλά και την απέραντη μοναξιά. Εκείνος είναι μια σχεδόν ανύπαρκτη φιγούρα, μα της είναι απαραίτητος προκειμένου να την ακούει να μιλά ακατάπαυστα για όλα: απ’ τα πιο ασήμαντα, μέχρι τα απόλυτα σημαντικά-την ίδια την ζωή και τα ερωτηματικά που μας βασανίζουν σε αυτήν-και σε αυτήν. Σκέψεις, στίχοι κλασικών, μνήμες, φόβοι και μια βαθιά, αδιάκοπη επιθυμία να ζήσει, να επιζήσει κι ας βρίσκεται εγκλωβισμένη και καθώς περνάει η ώρα εγκλωβίζεται και πιο πολύ. Αναζητά στα σκοτάδια της «άλλη μια ευτυχισμένη μέρα».
Η Ναταλία Τσαλίκη σκηνοθετημένη με έμπνευση και ευρηματικότητα απ’την Λίνα Ζαρκαδούλα -εύρυθμη, ατμοσφαιρική και καλοκουρδισμένη με εξαιρετικές λύσεις η παράστασή της-γίνεται η αυτάρεσκη, φλύαρη, φοβισμένη, υπομονετική, γενναία, αισιόδοξη και εύθυμη Γουίννι. Εξαίρετη στις σκηνές που σαρκάζει και αυτοσαρκάζεται με χιούμορ-με λεπτές, αδρές πινελιές-,εξαιρετική στις δραματικές νότες-στο «δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα» μου κόπηκε η ανάσα-, μα και συγκινητική, έντονη, απόλυτα παρούσα. Γέμισε τις σιωπές, τις έκανε εκκωφαντικές .Μίλησε για την μοναξιά και τα υγρά μάτια της, έφερναν δάκρυα στα δικά μας μάτια. Μίλησε για φόβο, για τρόμο, για αποξένωση, για τη φθορά του χρόνου, για την ζωή, την ποίησή της…Χωρίς κανένα σκηνικό βοήθημα, χωμένη αρχικά ως το στήθος κι έπειτα ως το λαιμό στην «τρύπα» της και μέσα στο ατέλειωτο λευκό του σκηνικού, κουβαλούσε τον εγκλωβισμό που νιώθει η Γουίννι και παράλληλα την βλέπουμε να ελπίζει. Δίνει φιλί-ζωής στους εγκλωβισμένους εμάς από σκηνής η Ναταλία-Γουίνι. Κι έγινε αυτό ακριβώς με το οποίο περιέγραφε ο Μπέκετ την ηρωίδα του Ένα πουλί με λαδωμένα φτερά που στο τέλος το νιώθουμε να πετάει-δίνοντας φτερά και σ’εμάς.
Τρέξτε στο Θέατρο Τέχνης της οδού Φρυνίχου για να απολαύσετε ένα εξαιρετικά ανέβασμα των «Ευτυχισμένες ημερών» που μετρά άσους πολλούς. Τη μετάφραση-κέντημα του Μπελιέ, την ερμηνεία ψυχής της Τσαλίκη, την σκηνοθεσία-πρόταση της Ζαρκαδούλα. Πολύτιμοι αρωγοί τους ο Δημήτρης Κανέλλος-υπέροχος στον Γουίλλυ του-,ο Γιάννης Δρακουλαράκος-εξαιρετικοί οι φωτισμοί του-αλλά κι ο Κωνσταντίνος Ζαμάνης-θαυμάσιο το σκηνικό και τα κοστούμια του-και φυσικά ο Θοδωρής Οικονόμου που έντυσε με τις μουσικές του την δουλειά.
