Εδώ και έναν χρόνο, όταν θέλω να ρίξω κεραυνούς στις φοβίες μου, σκέφτομαι τη διαδρομή του ανθρώπου πάνω στη γη σαν μια πράξη σε άμεση σχέση με το νοητικό βαρίδι του καθένα. Δεν υπάρχει κατεβατό οδηγιών μοιρασμένο στην ανθρωπότητα, ούτε κουμαντάρουν άστρα και θεοί το υλικό και το άυλο μέρος της διαδρομής. Εμείς, οι συγκεριμένοι, με τα συγκεκριμένα ονόματα και μάτια, εμείς και μόνο εμείς επιλέγουμε αν θα μισοφωτιστεί ή θα 'χει μόνιμο χορηγό τον ήλιο η ζωή μας. Η ζωή μας, όχι η ζωούλα μας.
Η παράσταση "Ποιος ανακάλυψε την Αμερική" που παρακολούθησα χθες λειτούργησε σαν συνέχεια μιας κουβέντας που είχα με την Α., όταν ένα βράδυ κλαίγαμε από στιγμιαίο τρόμο μήπως τελικά "αυτά που ήταν για να γίνουν δεν έγιναν ποτέ..". Το κείμενο της Χρύσας Σπηλιώτη διαθέτει όλες τις ψηφίδες από τις οποίες συγκροτείται ένα κάδρο ζωής πλήρες και στο φως και στο σκοτάδι. Γι' αυτό είναι πολυμεταφρασμένο, γι' αυτό και παίζεται με τόση συχνότητα.
Δύο κορίτσια, η Κάιτη και η Λίζα, ξαδερφές και μεγαλωμένες παρέα ξετυλίγουν τις ιστορίες τους από τα 8 πολύχρωμα, ανυποψίαστα χρονια τους μέχρι τα 88. Μέχρι τότε που το σώμα γίνεται ένα ακανόνιστο κουβαράκι και το μυαλό ξαναγυρνάει στις πρώτες μέρες της ζωής, χωρίς τη λογική της ενηλικίωσης και τον ανοιχτό ορίζοντα του πολύ μακρινού μέλλοντος.
Αδιευκρίνιστες σχέσεις με τις μαμάδες, η μια ανασφαλής και χαμηλόφωνη, η άλλη βουτηγμένη στην υπερβολή και τον αυτοθαυμασμό. Οι ζωές τους έχουν τις γραμμές του σχήματός τους. Ευθείες, αδιόρατες, καμπυλόγραμμες και αποχρωματισμένες. Είναι όμως αυτό στην ουσία; Είναι ευτυχισμένες; Είναι ζήτημα χρόνου και ανάγκης να γυρίσουν όλα τούμπα;
27 καλοσκηνοθετημένα στιγμιότυπα εσωκλείουν όλη τους τη ζωή. Το συναίσθημα παντού και πάντα. Χωρίς λογοκρισία. Άλλοτε αθόρυβο, άλλοτε κραυγαλέο. Γιατί όλα τα σημαντικά στη ζωή μας έχουν στην επικεφαλλίδα τους και μια κραυγή.
Οι δυο ηθοποιοί γρήγορες, απλές και προσιτές, κάθιδρες στο τέλος από το τρεχαλητό, τις αλλαγές και την ένταση είναι απ' τη μεριά του καλού υλικού. Όχι μόνο υποκριτικά, αλλά και ηθικά. Άνθρωποι που δε χάνουν την όρεξή τους παρά τις αυξανόμενες δυσκολίες..
Και το σκηνικό μου άρεσε. Γιατί είχε φαντασία.
Πάντα μου άρεσε η φαντασία που το τίποτα το γεμίζει με τέχνη.
Για τον πανέξυπνο τίτλο δε θα πω τίποτα. Ας κρατήσω κάτι και για μένα..
Ποιος ανακάλυψε την Αμερική;
Tης Χρύσας Σπηλιώτη. Σκηνοθεσία: Κατερίνα Πολυχρονοπούλου. Παίζουν: Βίβιαν Κοντομάρη, Νατάσα Μαρματάκη. Ηχος: Σταύρος Τσουμάνης. Φωτισμοί: Δημήτρης Παντελιάς. Φωτογραφίες: Αγγελίνα Παγώνη
Vault Theater Plus
