Το έργο ''Ο Πουπουλένιος'' (πρωτότυπος τίτλος The Pillowman) δεν ανεβαίνει πρώτη φορά στη χώρα μας κι εγώ γράφω τώρα, γνωρίζοντας μεν τη δουλειά του 43χρονου Ιρλανδού συγγραφέα του, μην έχοντας δε δει κανένα θεατρικό του.
Γιατί τον Martin McDonnagh τον γνωρίζουμε και από την ενασχόληση του με τον κινηματογράφο και ειδικά από τη μικρού μήκους ταινία ''Six Shooter'' (2005), η οποία είχε σαρώσει τα βραβεία σε πολλά διεθνή φεστιβάλ.
Ανάλογη διεθνή πορεία είχε και ο ''Πουπουλένιος'', που μαζί με τα προηγούμενα έργα του, τον έχρισε ως τον πιο σημαντικό εν ζωή Ιρλανδό θεατρικό συγγραφέα και από το 2003 παίζεται ανελλιπώς σε Αγγλία, ΗΠΑ, Γαλλία, Αργεντινή, Ελλάδα, Τουρκία, Κορέα, Ιράν και πολλές ακόμη χώρες.
Δεν είναι και μικρό πράγμα για ένα συγγραφέα στα 33 του να τιμάται με το θεατρικό βραβείο Olivier!
Η παράσταση που είδα στο Θέατρο Αθηνών αν μη τι άλλο είναι αντάξια της καλλιτεχνικής, αλλά και εμπορικής επιτυχίας του εν λόγω έργου.
Μέσα σε μία κατάμεστη αίθουσα (εδώ να εξάρουμε τη δουλειά της BrainCo στο επικοινωνιακό κομμάτι) για ένα δίωρο καθηλωθήκαμε από μία ιστορία ή μάλλον από τις πολλές ιστορίες ενωμένες σε μία, οι οποίες συνδύαζαν το πιο μπλακ βρετανικό χιούμορ, το επίσης αμιγώς βρετανικό θρίλερ, την κοινωνική διαμαρτυρία – καταγγελία, το στοιχείο της ψυχανάλυσης,ακόμη κι αυτό του παραμυθιού με μία τελείως Tim Burton αισθητική (εξαιρετική στον τομέα αυτό η δουλειά του Φίλιππου Φωτιάδη και της Αθανασίας Σμαραγδή).
Μπαίνοντας μάλιστα στο χώρο του θεάτρου συνειδητοποίησα πως ενδεχομένως η κοσμοσυρροή να οφειλόταν όχι τόσο στο ανέβασμα ενός διακεκριμένου παγκοσμίως θεατρικού έργου, αλλά στη διανομή του και εν προκειμένω στους τέσσερις άρρενες ηθοποιούς μας, αναγνωρίσιμοι βασικά μέσα από την τηλεόραση, παρά τη σημαντική θητεία τους σε θέατρο και κινηματογράφο.
Αν και είμαι λίγο συντηρητικός επ' αυτού (αναγνωρίζω ότι και οι ηθοποιοί πρέπει να ζήσουν έστω και μέσα από τη φθοροποιό και συνήθως ανούσια τηλεόραση), ξεπέρασα κάθε ενδοιασμό με το που άνοιξαν τα φώτα της σκηνής (ο έμπειρος Αλέκος Γιάνναρος ήταν στους λειτουργικούς φωτισμούς) και από το σκοτάδι οδηγηθήκαμε σε ένα ανακριτικό γραφείο.
Εκεί που μέσα σ' ένα απρόσωπο φασιστικό καθεστώς οργουελικού τύπου, δύο στυγνοί μπάτσοι, ο Νίκος Κουρής και ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, ανακρίνουν τον συγγραφέα Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη, επειδή πιθανώς οι παράξενες ιστορίες του ευθύνονται για μια σειρά φόνων μικρών παιδιών στην περιοχή.
Δεν έχει νόημα να περιγράψω το story ολόκληρου του θεατρικού, κυρίως γιατί δεν δύναμαι να το κάνω μέσα στις τόσες ανατροπές που αλλάζουν τα δεδομένα από λεπτό σε λεπτό.
Με εντυπωσίασαν όμως τα ένθετα μέρη εν είδει φλας μπακ στο παρελθόν του συγγραφέα και του διανοητικά καθυστερημένου αδερφού του (ο Πυρπασόπουλος δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας ως ένα ολότελα άτυχο πλάσμα στη ζωή αυτή), καθώς και οι αναπαραστάσεις ορισμένων ιστοριών, όπως τις αφηγείται επί σκηνής ο Μαρκουλάκης (με κορυφαία την ιστορία ''Η μικρή Χριστός'').
Υποτίθεται ότι στο έργο οι ιστορίες του McDonnagh έχουν ως έμπνευση τα παραμύθια των αδερφών Γκριμ. Εδώ όμως πολύ εύστοχα ο σκηνοθέτης Μαρκουλάκης προτίμησε να τις στήσει, έχοντας φανερά μελετήσει το αγγλοσαξονικό κλίμα της ''Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων'', του φιλμικού σύμπαντος του Tim Burton, όπως και του αριστουργηματικού θρίλερ ειδωλολατρικού τρόμου ''The Wicker man'' με τον Christopher Lee!
Ο Νίκος Κουρής πλάθει έναν μπάτσο σχεδόν υποτονικό, αρχικά πολύ πιο συμπαθή από τον, επίσης, μπάτσο Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο, που βγάζει πάνω στον Μαρκουλάκη – θύμα τους όλο τον επαρχιώτικο κομπλεξισμό και μισανθρωπισμό του.
Τόσο ο συγγραφέας Mc Donnagh, όσο και ο σκηνοθέτης Μαρκουλάκης, συνεπικουρούμενος από τους καλούς ερμηνευτές του, προσεγγίζει ακόμη και τους πιο αντιπαθείς ήρωες του με ανθρωπιά κι αγάπη, μια αγάπη ενδεχομένως χριστιανικού τύπου και σχεδόν άγνωστη στο πάντα θερμόαιμο ελληνικό κοινό.
Για τον Πυρπασόπουλο τα είπα παραπάνω, πιστεύω ότι ο δύσκολος ρόλος του στο έργο αυτό θα τον ακολουθεί πάντα ως εύσημο συγκριτικά με ότι άλλο έχει κάνει στο παρελθόν.
Άφησα για το τέλος τον Μαρκουλάκη, που ως ηθοποιός και ως σκηνοθέτης κατάφερε να παίξει με όρους απόλυτα καλλιτεχνικούς σε ένα μεγάλο στοίχημα απ' την άποψη της παραγωγής.
Ο, κατά Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη, ''Πουπουλένιος'' του Martin McDonnagh στο Θέατρο Αθηνών είναι μία παράσταση που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τα προηγούμενα ανεβάσματα της σε μεγάλες σκηνές του εξωτερικού. Και ίσως τελικά γι' αυτό να προσελκύει το ελληνικό κοινό που κατά βάθος γνωρίζει ότι βιώνει ένα νέο δικτατορικό καθεστώς, θέλει όμως την ομορφιά και το παραμύθι του!
