Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΠΟΣΚΟΪΤΗΣ ΕΙΔΕ ΤΟΝ "ΠΕΡΙΠΟΙΗΤΗ ΦΥΤΩΝ"

Ο ''Περιποιητής φυτών'' του Παύλου Μάτεσι είναι ένα θεατρικό έργο - ωδή του συγγραφέα στην ίδια την τέχνη του θεάτρου και την ψυχοθεραπευτική λειτουργία της. Είναι ο ίδιος ο άνθρωπος, ο μονίμως διψασμένος γι' αγάπη και συντροφικότητα, με γυμνά πόδια στην άκρη της παραλίας και ένα κενό βλέμμα προς τον ουρανό. Δύο άντρες που συζούν εντός ενός μπεκετικού χωροχρόνου στήνουν και ξαναστήνουν μία θεατρική παράσταση για μεγάλο χρονικό διάστημα, στην οποία μάλλον δεν θα έρθει κανένας θεατής. Μοναδική συντροφιά τους ένας νέος μαθητευόμενος τους που δηλώνει ''Περιποιητής φυτών'', με τα ''φυτά'' να αποκτούν στην περίπτωση του μία διαφορετική τραγική σημασία. Είναι φανερό πως οι τρεις αυτοί χαρακτήρες αλληλοεξαρτιούνται και η ύπαρξη του ενός νοηματοδοτεί αυτήν του άλλου με τρόπο κυκλικό, σαν μία χορογραφία ζωής και θανάτου. Με λίγα λόγια, κλασικός Μάτεσις: έντονη στοχαστική διάθεση, ένα διαβολεμένο χιούμορ που μετατρέπεται σε δράμα με τρόπο δεξιοτεχνικό λίγο πριν το έργο γίνει κωμωδία, έστω και στο πλαίσιο αλληγορίας, η κατάρριψη σύσσωμων σχεδόν των κοινωνικών στεγανών, η αδιάσειστη ροπή του προς την εξερεύνηση των απώτερων ανθρώπινων συναισθημάτων, στην τελική η συνταύτιση του μεσονυκτίου με την αυγή, του φωτός με το σκοτάδι.

Πάμε τώρα στην παράσταση αυτή καθ'αυτή: Κλασικός Έκτορας Λυγίζος θα πω κι εδώ, τουτέστιν η τάση του να στήνει γήινα ντεκόρ στο επίπεδο του εδάφους (εξαιρετική η δουλειά της Κλειούς Μπομπότη), σα να παρακολουθείς γιαπωνέζικη ταινία με την κάμερα στο πάτωμα σχεδόν, η παντελής έλλειψη πρωτότυπης μουσικής (πάντα του πετυχαίνει και στο σινεμά και στο θέατρο), οι φωτισμοί που ειδικά εδώ απέδωσαν στην εντέλεια το λυκαυγές του Μάτεσι (του Δημήτρη Κασιμάτη, μόνιμου συνεργάτη του Λυγίζου), αλλά και ένα στυλιζάρισμα στη διδασκαλία των ηθοποιών που τους θέλει να εκφράζονται χειρονομώντας και να ξεστομίζουν μία - μία τις λέξεις, σαν παθητικοί ήρωες μιας ζοφερής ζώσας κατάστασης, ικανής να αποφορτιστεί ακριβώς μέσα από τέτοιου ύφους επιτηδευμένες ερμηνείες. Εξαιρετικοί οι Γιώργος Συμεωνίδης - Δημήτρης Παπανικολάου, από κοντά τους σε πολύ καλό επίπεδο και ο νεότερος της ομάδας, Μιχάλης Κίμωνας. 

Να πάτε να τη δείτε οπωσδήποτε την παράσταση για δυο λόγους: Και γιατί φέτος εντάχθηκε σε σκηνή του Εθνικού ένα έργο του νεοελληνικού θεάτρου, του σημαντικού συγγραφέα που σε δυο μήνες θα συμπληρωθεί ένας χρόνος από το θάνατο του, αλλά και γιατί κάθε εργασία του Έκτορα Λυγίζου πάντα παρουσιάζει ενδιαφέρον από την άποψη της μινιμαλιστικής σκηνοθετικής του προσέγγισης και των εκάστοτε ηθοποιών που επιλέγει.