Η μεταφορά στο θέατρο κλασικών ταινιών τείνει να γίνει ένα είδος μόδας τελευταία, όχι απαραίτητα μεμπτής, εφόσον ευτυχώς οι εκάστοτε σκηνοθέτες επιλέγουν πραγματικά οριακές στιγμές του ευρωπαϊκού κινηματογράφου. Όπως είδαμε πέρσι τις, κατά Αλίκη Δανέζη - Κνούτσεν, ''Ζωές των άλλων'', έτσι και φέτος έχουμε την ευκαιρία να δούμε στο ανακαινισμένο Ακροπόλ το αλμοδοβαρικό αριστούργημα ''Όλα για τη μητέρα μου'' στην θεατρική εκδοχή του έμπειρου Πέτρου Ζούλια. Με ένα εντυπωσιακό σκηνικό πιστό στο ύφος του Ισπανού δημιουργού (multi - coloured και ελαφρώς kitsch), τηρείται απόλυτα η δραματουργία του σεναρίου της ταινίας, μέσα απ' το οποίο σενάριο αναδεικνύεται για μια ακόμη φορά η αγάπη του Pedro Almodovar για τους ανθρώπους στο περιθώριο της ζωής: τραβεστί, γκέι, τοξικομανείς, πόρνες και φορείς του AIDS. Βέβαια, στο επίκεντρο του ''Όλα για τη μητέρα μου'' βρίσκεται ο ύπατος ανθρώπινος πόνος και συγκεκριμένα αυτός της μάνας που έχασε τον μοναχογιό της, η αιτία δηλαδή που θα οδηγήσει στον εξαγνισμό της μέσα από την στενή επαφή της με όλους τους προαναφερθέντες περιθωριακούς και τσαλακωμένους τύπους. Διότι, έτσι το ήθελαν, τόσο ο πρωτεργάτης Almodovar, όσο και ο Άγγλος θεατρικός διασκευαστής του, Samuel Adamson, υπεύθυνος στην ουσία για τη θεατροποίηση του φιλμ σε διεθνές επίπεδο. Παράσταση με ρυθμό, ένταση, έξυπνα σκηνοθετικά ευρήματα, αλλά και τον αισθησιασμό του ορίτζιναλ αλμοδοβαρικού σάουντρακ. Επίσης, μαύρο χιούμορ, συγκίνηση, καφρίλα - ναι, καφρίλα, στοιχείο που αξιοποιεί πάντα δεξιοτεχνικά ο Almodovar - μαζί με τη διάθεση του να τα βάζει με την εκκλησία και τους θεσμούς γενικά των κοινωνιών. Προερχόμενος από το σινεμά στο ξεκίνημα του τουλάχιστον, ο Ζούλιας έδωσε μια κινηματογραφική χροιά στη θεατροποίηση του έργου, αποφεύγοντας τον σκόπελο ενός μιούζικαλ λόγου χάριν που θα μπορούσε να έχει επιχειρήσει ένας οποιοσδήποτε άλλος σκηνοθέτης. Ο θίασος του είναι καλοδουλεμένος, οι ηθοποιοί του έχουν χημεία μεταξύ τους, αποδεσμεύοντας τελικά το όλο θέαμα από την ταινία σα να είναι κάτι σαφώς αλμοδοβαρικό, αλλά προσφερόμενο για μία εκ νέου ανάγνωση. Όσο γι' αυτόν τον θίασο ακριβώς, με εντυπωσίασαν προσωπικά η Κατερίνα Λέχου ως τρανσέξουαλ Agrado, η Μαρίνα Ψάλτη ως πρωταγωνίστρια Manuela και η Γωγώ Μπρέμπου ως καλόγρια εγκυμονούσα και φορέας του AIDS - αν μη τι άλλο, αποφαίνονται ηθοποιοί ευρείας γκάμας με τέτοιους ρόλους οι εν λόγω τρεις κυρίες. Για τη Νένα Μεντή δεν είχα καμία αμφιβολία, ο ρόλος της νευρωτικής σταρ του θεάτρου, εξαρτημένης από την τοξικομανή ερωμένη της, ταιριάζει γάντι στην εκρηκτική ερμηνευτική της περσόνα! Ακόμη και ο Κώστας Κάππας ως τρανσέξουαλ Λόλα, το πλέον κομβικό πρόσωπο της ιστορίας, έτσι όπως παρουσιάζεται στο τέλος θυμίζει έντονα τον Φόλκερ Σπένγκλερ από τη Χρονιά με τα 13 φεγγάρια του Φασμπίντερ! Παράσταση αξιώσεων που την ευχαριστιέσαι και δεν καταλαβαίνεις για πότε πέρασε ένα γεμάτο δίωρο!
