Ο Πέτρος Φιλιππίδης διάλεξε φέτος, ένα κορυφαίο έργο του Ψαθά, από εκείνα τα έργα-ορόσημα που κατατάσσουν τον δημιουργό τους στους φωτεινούς αναδιοργανωτές του μέλλοντος. Ο "Φον Δημητράκης" δεν είναι απλώς ένα κείμενο, που ψάχνει σύμφωνους τους αγανακτισμένους, σε κάθε εποχή. Είναι η βαθύτατη ποιητική, λαϊκή και ευφυής κατάδειξη μιας ανθρώπινης νεύρωσης, που στο πλάνο μιας κοινωνίας έχει το σχήμα του αγκαθιού. Η λεπτομερής αναπαράσταση στη σκηνή, του σαπιοκοιλιά καρεκλοκένταυρου, επισημαίνεται και διογκώνεται, γιατί συμβαίνει από έναν άριστο ηθοποιό, έναν καλλιτέχνη με ασύγκριτο ένστικτο και κωμικό εύρος.
Ο Πέτρος Φιλιππίδης, στο Θέατρο Μουσούρη είναι ένα ψηφιδωτό από τις ψηφίδες των παλιών μεγάλων κωμικών που χάθηκαν. Εκείνων, που μάζευαν πόντο πόντο το χιούμορ από τις γειτονιές, τις πλατείες, τα βράδια, τις μακριές νύχτες και τους δρόμους. Δεν εξαντλείται, γι' αυτό και δεν επαναλαμβάνεται.
Ολόκληρη την παράσταση, τη διαπερνάει ένας εξαίσιος ρυθμός. Μια λαϊκή, όχι λαϊκίστικη ταχύτητα, που ανεβάζει το θεατή σε ένα αόρατο παράλληλο σανίδι και του επιτρέπει την ψυχική συμμετοχή και τις ανάλογες συνδέσεις. Με θεματικό άξονα την κακομοιριά του ματαιόδοξου, που θέλει να ζήσει το σασπένς της εξουσίας, μπροστά στα μάτια μας, διογκώνεται ένα λυπητερό ανθρωπάκι, ο Δημητράκης που πασχίζει να μη γίνει ανάκατο το μόνιμο όνειρό του. Και ξεχνάει τα πάντα. Και το κοινό αίμα με τους δικούς του και την ουσιαστική αγάπη και την παλλικαριά. Και σ' αυτό το σημείο μ' αρέσει πολύ, που ο σκηνοθέτης Φιλιππίδης, διάλεξε αυτό το καχεκτικό, αγχωμένο τυπάκι, να το ξεγυμνώσει και εμεις με τα σιχτιρισμένα αισθήματα για δαύτο, να συννεφιάσουμε και να το λυπηθούμε, έτσι που κάνει. Ξεβιδώνεται, χτυπιέται και εξευτελίζεται χάνοντας καύσιμα και αξιοπέπεια.
Η Μαρία Κατσανδρή, η σύζυγός μαζί με τη θεατρική της κόρη και κόρη του Δημητράκη, Φαίη Ξυλά ντυμένες τα ανάλαφρα, νοσταλγικά κοστούμια του Γιώργου Γαβαλά έχουν μια ήρεμη αλήθεια, την πιο κατάλληλη. Για να μπορεί να επιζήσει ο "σίφουνας-πρωταγωνιστής" και να τα σαρώσει όλα. Η Ξυλά έχει την αφοπλιστική χάρη των παλιών ενζενί.
Ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, ο αδελφός στην υπηρεσία του δίκιου και ο Δημήτρης Μαυρόπουλος, το κακοπεσμένο μούτρο ("μας την έσπασε" τόσο πολύ ο Ζαρλάς του, επειδή ακριβώς είναι μεγάλος ηθοποιός). Άμεσοι και λακωνικοί. Ο Μαυρόπουλος, με τρόπο εξαίσιο (θέλω να τον βρω και να μου εξηγήσει κάποτε, πώς το κατάφερε) προσέγγισε τον κλασάτο αλήτη, σαν να ήξερε κάτι που εμείς δεν ξέρουμε. Ή μήπως ξέρουμε και μας ξάφνιασε θετικά; Όχι πολλά. Απλότητα. Αυτό επέλεξαν όλοι. Σαν τον σκηνικό χώρο που η απλότητά του ανέδειξε τη μυστηριώδη αχλή της εποχής, με ιδιαίτερη ευκρίνεια.
Κι αυτός ο Φιλιππίδης... Τι περίπτωση.. Και γω που νόμιζα ότι οι κωμικοί με φαντασία, είναι στην ασπρόμαυρη μνήμη. Κάνει τη σκηνή φύλλα φτερά και στο τέλος, βομβαρδίζεται από τα χειροκροτήματα.
Θέλω να ξανασημειώσω ότι στην παράσταση, παίρνουν μέρος και νέοι ηθοποιοί. Πολύ νέοι. Και εσωκλείουν όλοι τους υπόσχεση. Είναι από εκείνες τις ιστορικές στιγμές που οι ηθοποιοί που δε φοβούνται τίποτα ανοίγουν διάπλατα τις μεγάλες πόρτες. Η πολύ καλή Γιάννα Παπαγεωργίου, ο Γιώργος Ψάλτου, ο Μανώλης Χουρδάκης, η Χριστίνα Σπατιώτη, η Χρύσα Κλούβα και ο.. ολοκαίνουργιος Θανάσης Ισιδώρου. Τους θαύμασα στη σκηνή και πιστεύω ότι εκτός από τυχεροί είναι ιδιαίτερα χαρισματικοί.
Μην την αφήσετε να φύγει αυτή την παράσταση. Γιατί είναι πια σίγουρο, ότι στις ζεστές θεατρικές αίθουσες, λίγα βήματα από τη δράση του έξω κόσμου, συντελούνται μέσα στα ανθρώπινα κεφάλια και τα πρώτα απαραίτητα γκρεμίσματα. Φεύγει το τσιμέντο και φυσάει αέρας. Αέρας ολόιδιος, με εκείνον που κάνει παρέα στους ευαίσθητους ανθρώπους. Που έχουν φαντασία, καρδιά, τόλμη και θέλουν "αυτός ο σκουπιδότοπος να ανθίσει".
