Χώρεσε σε 60 λεπτά αυτό που ένας σοφός της εποχής θα αποκαλούσε "το μέσα της καρδιάς". Η Μήδεια του πιο αγαπημένου Ευριπίδη στους αιώνες κατέβηκε σ' ένα φωτεινό υπογειάκι με ωραία πέτρα στους τοίχους και έγινε το πιο κανονικό κορίτσι. Από εκείνα με τις κανονικές παρεκκλίσεις, την κανονική χροιά και το κανονικό αγαπόμισος.
Μέσα σε ασφυκτικά όρια από φωτεινούς λαμπτήρες και μιλώντας τις λέξεις ενός άλλου ποιητή, από εκείνους που γεννιούνται ανά 3 αιώνες, του Γιώργου Χειμωνά η Μήδεια της Μαρίας Πανουργιά χαρακτηρίζεται από παράφωνη οργή, εύφωνη αγάπη, πάθος καθαρό, κίνδυνο, γρήγορη σκέψη. Χιουμοριστικά ειρωνική και με απόλυτο έλεγχο του ανάκατου όγκου της τη βλέπουμε να συναρμολογεί τα κομμάτια ενός σχεδίου που φέρνει μόνο θάνατο. Είναι η μόνη και πιο έντιμη τιμωρία. Είναι η λογική πράξη εκδίκησης ενός πλάσματος που πέρασε από αμέτρητα στάδια χωνεύοντας κομμάτι κομμάτι τις ψηφίδες της νέας της πραγματικότητας. Δεν είναι η φρενιασμένη άμυαλη η Μήδεια που εγκληματεί αναίτια επειδή μέσα της μαίνεται ένα ηφαίστειο εγωισμού. Διαθέτει όλα τα κλαδιά που διαθέτει μια ψυχή εξ ορισμού. Δεν της λείπει ούτε ένα. Σαν ολόκληρη ύπαρξη διαπράττει το έγκλημα. Σαν ολόκληρη ύπαρξη που είδε τις προσδοκίες να εξαϋλώνονται. Δεν είναι στο έτσι και έτσι. Είναι στην κόκκινη απολυτότητα. Στο όχι παραπάνω.
Έχει γυρίσει το μάτι της, αλλά η Μαρία Πανουργιά συνωμοτεί μαζί μας και μας εξομολογείται ότι κάτω από αυτό υπάρχει μια τακτοποιημένη και δυναμική νηφαλιότητα που σπάει σαν τσεκούρι το άδικο. Οι ανδρικοί ρόλοι ανήκουν όλοι στον Θανάση Δόβρη που χειρίζεται το κυρίαρχο ηθογραφικό χαρακτηριστικό των ηρώων που υποδύεται με συνέπεια.
Ο Φίλιππος Κανακάρης είχε στο νου του τους κανονικούς ανθρώπους. Και όσοι βρεθήκαμε στο Bios είμαστε από αυτή τη φυλή. Χωρίς εκ των προτέρων δεδομένους ακαδημαϊσμούς. Μας άρεσε. Πάει και τελείωσε. Δεν υπάρχει αρχετυπικός άξονας. Ή μένεις μέχρι το τέλος ή φεύγει ο νους σου τα πρώτα πέντε λεπτά.
Ο χορός είναι τρεις διάσπαρτες (Βιβή Νικολακοπούλου, Μαρία Παμούκη, Χριστίνα Λαζουρά) γυναίκες ανάμεσα στους θεατές. Είναι το απαραίτητο "μη", η απαραίτητη αποτροπή ή παραίνεση.
Ιδιαίτερη αίσθηση αφήνουν η εγκατάσταση και τα κοστούμια του Αντώνη Βολανάκη με τη συνδρομή της Μαρίας Παπαδοπούλου.
Φεύγοντας ένας πολύ δικός μου αγαπημένος άνθρωπος, ούτε 19 χρονών μου είπε : "Άραγε να 'χε ο Ευριπίδης φίλους που να είχαν την ίδια σκέψη μ' αυτόν;". Φαντάσου έθιξε ζητήματα ελληνικότητας, αμφισβήτησε παραδοσιακές πολιτισμικές αξίες μια ανάσα πριν φαγωθούν μεταξύ τους..Θεός!
