Η "Πατριδογνωσία" έκανε χθες 16/12 την επίσημη πρεμιέρα της στο Χυτήριο. Όσοι βρεθηκαν εκεί, φίλοι, ηθοποιοί, δημοσιογράφοι, πολιτικοί, για να την παρακολουθήσουν ήξεραν από πριν ότι "Όλη σου την σιωπή την είπε η ποίηση".Και στις 21:30 ακριβώς έσβησαν τα φώτα πλατείας..
Αν ήταν λοιπόν να σχολιάσω αυτό που ζούμε, το γνωστό σε όλους (από εκείνον που το ζει μέχρι εκείνον που το περιγράφει περίλυπος στα καημένα τα καναλάκια ) θα διάλεγα τον τρόπο του Γεννατά. Αυτόν τον τρόπο που έχει να κάνει με αυθορμητισμό, αθωότητα, αλήθεια και μια τεράστια θέληση να ξεμαυρίσει επιτέλους η οθόνη.
Στις λέξεις του που τα περιέχουν όλα-από πικρό χιούμορ και κανονικό πόνο μέχρι αγανάκτηση και πεισμωμένο γέλιο (κουφάλες δεν ξοφλήσαμε) μπερδεύονται υπέροχα διαμαντένια αποσπάσματα ποιητών, ανθρώπων με αποθέματα όρασης και ζωής.
Το φως πέφτει πάνω στις πιο γδαρμένες στιγμές των τελευταίων χρόνων που η σκέψη ενός κανονικού ρεαλιστή συνοψίζει ως χρόνια μακάβριας αλητείας και ψυχικής εξουθένωσης. Στα υπόγεια και τα προφανή, στις υποχωρήσεις και τις ήττες, στην πικρή αποδοχή και την ανελέητη επανάληψη.
Και ο Γεννατάς να τρέχει, να ιδρώνει, να κάνει με την απέραντη φωνή του τα πάντα. Και να αφήνει τα δάκρυά του να τρέξουν άτσαλα και αληθινά σε μια στιγμή απίστευτης ομορφιάς όταν ερμηνεύει το "Σύμβολο πίστεως" του Τάσου Λειβαδίτη. Κάτω από ποιον ουρανό το έγραψε αυτός ο άνθρωπος; Τι μέρες ξημέρωναν και ποιος ήταν ο δέκτης όλης αυτής της ζέστης που κύκλωνε τον ποιητή;
Τίποτα πια δεν είναι για συγγνώμη. Και δεν έχει δουλειά κανείς να ψάξει για ήρωες. Μόνο για ανθρώπους που θα προλαβαίνουν το μέλλον και θα απαιτούν μια αδιαμφισβήτητη αρτιμέλεια για όλες τις μέρες του χρόνου.
Τη ροή συμπληρώνει η μουσική του Γιώργου Κομπογιάννη πάνω σε ποιήματα των Μπρεχτ, Μαγιακόφσκι, Λασκαράτου, Έλιοτ, Σαχτούρη, Τζόυς. Ενώ ακούγεται εμπνευσμένα αυτή η σπαρακτική υπόθεση του Μπρεχτ "Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι"..
Μη βιαστείς να πεις: μια ακόμη γκρίνια για την κωλοκρίση, θέλω κάτι να ξεσκάσω γιατί πήξαμε. Δικαίωμά σου αν θες να το πεις, αλλά ρε παιδί μου δε βαρέθηκες αυτόν τον πολλαπλασιασμό της ψευδαίσθησης; Στο τέλος θα τρελαθείς ενώ ο κόσμος σου θα έχει τα όρια ενός ξύλινου κιβώτιου.
Τέτοιες δράσεις σύμφυτες με τη ρομαντική φύση του ανθρώπου που αναρωτιέται και βρίσκει λύσεις για το πώς θα μπορούσε να είναι μια όμορφη, γεμάτη μέρα μόνο να αγκαλιάζονται πρέπει. Και κάθε χρόνο να γίνονται και άλλες και άλλες και άλλες.
Και ό, τι είναι να έρθει, να έρθει και να μας βρει ξύπνιους.
Και όλες οι φωνές να είναι μια φωνή μεγάλη και ολοκάθαρη.
Ελευθερία, Ειρήνη, Ζωή, Παιδεία, Ψωμί. Για όλους.
Αυτά γίνονται στο Χυτήριο.
Comments
RSS feed for comments to this post