Ήταν και ο αδερφός της ο Σπύρος εκείνη τη βραδιά. Καθισμένος στη δεύτερη σειρά. Οικείο, γλυκό πρόσωπο με λευκά μαλλιά καλοσυνάτου παππού. Κάθε τόσο έβαζε το χεράκι του στο αριστερό του αυτί. Κόλπο για να ακούει καλύτερα. Η παράσταση που έφτιαξαν τα παιδιά με αφορμή την αδερφή του, τη Μελίνα Μερκούρη μετά την αστραπιαία παρουσίασή της το καλοκαίρι που μας πέρασε και αφού μάζεψε ολωνών μας τις πιο θετικές λέξεις ξαναμπήκε στη ζεστή αίθουσα του Επί Κολωνώ τον Οκτώβρη και συνεχίζεται και αυτή τη στιγμή που γράφω.
Ο Σπύρος Μερκούρης είπε στους δημοσιογράφους πως αυτοί οι πιτσιρικάδες το πιο κυρίαρχο χαρακτηριστικό της Μελίνας, το πάθος της, το φώτισαν και το τοποθέτησαν στο κέντρο σαν γυαλιστερό βότσαλο. Να το βλέπουμε όλοι. Τον άκουγα συγκινημένη όσο συγκινημένη τον κοιτούσα να παρακολουθεί τον πιο ζωντανό, οργιώδη, ξέφρενο, πειθαρχημένο αυτοσχεδιασμό όπου η λέξη "Μελίνα" ακουγόταν 6 φορές το λεπτό.
Σε μια άδεια σκηνή που γεμίζει μόνο από τεράστια σώματα τεσσάρων ανθρώπων, του Λάζαρου, της Ζωής, του Μάριου και της Ελένης λέγονται τα πάντα. Τα πάντα. Πλάι στα μυθιστορηματικά στιγμιότυπα της ζωής της Μελίνας αραδιάζονται εύστοχα και με το πιο γλυκόπικρο χαμόγελο όλες οι ανησυχίες, οι αγωνίες, τα νεανικά, λογικά παράπονα, τα "αχ" και τα "γαμώτο" όλων αυτών των ανθρώπων που έχουν την αρτιμέλεια, αλλά τους κλείσανε το δρόμο. Ένας διακριτικός σκηνοθέτης (Κωνσταντίνος Ασπιώτης) με ορατή σε μας μόνο την πλάτη του με απαλές κινήσεις μαέστρου αυξομειώνει αυτόν τον τέλειο, κινούμενο πίνακα. Οι ηθοποιοί του χωρίς την παραμικρή αντίσταση συνεργάζονται μαζί του. Όσο και να εξουθενωθούν η "χορογραφία" τους αναδίδει ουρλιαχτά ζωντάνιας και λεπτομέρειας.
Όταν πρωτοάκουσα για την παράσταση είχα μια σαστιμένη περιέργεια. Νομίζω λογική περιέργεια. Πώς το πέρασμα από τη ζωή μιας γυναίκας, της Μελίνας θα στεκόταν η αφορμή για να μιλήσουν συνομήλικοι μου, προβληματισμένοι άνθρωποι, αγόρια και κορίτσια με σπουδές και πτυχία, με όνειρα και αναγκαίες αυταπάτες. Και όμως. Και τίποτα δεν κρεμάστηκε στο κενό σαν κακοφωνία. Όλα σχετίζονται και όλα προλαβαίνουν να γίνουν οι κρίκοι μιας αλυσίδας που μας αφορά και πρέπει να κατέχουμε τους κωδικούς της.
Η Μελίνα, όσο τυχερή, υπερτυχερή και να στάθηκε, με όλο το σεβασμό στην εποχή μας που δεν καταπίνει συγκρίσεις, ήταν ένας γοητευτικός άνθρωπος σπάνιας συχνότητας. Θες τα σαλόνια, η γονιδιακή εξυπνάδα, οι χαμηλές αντιστάσεις των γοητευτικών ανδρών που υπόσχονται και τηρούν τις υποσχέσεις, η τυχερή Μελίνα έζησε πολλές ζωές και το παραμύθι της δεν το κράτησε μόνο για τον εαυτό της. Ήταν από εκείνες που ήθελαν σώνει και ντε συνένοχους.
Συγκίνηση και χιούμορ. Και μακελειό. Φωνές και θυμός. Τι πρέπει να γίνει; Αυτό που αρμόζει σε ζωντανούς ανθρώπους. Όχι λυπητεροί συμβιβασμοί, όχι δόξα τω θεώ, όχι ό,τι περισσεύει από το κατακάθι.
Ηθοποιός θα μπορούσε να σημαίνει φως. Μέχρι στιγμής σημαίνει δυσκολία. Το γνωρίζουμε. Το τραγουδούν τα δύο αγόρια και τα δύο κορίτσια. Με μάτια που λάμπουν από δικαιοσύνη.
2013/Melina M.
Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Ασπιώτης
Σκηνικά/Κοστούμια: Ηλένια Δουλαδίρη
Φωτισμοί/Φωτογραφίες: Τάκης Λυκοτραφίτης
Δραματολόγος: Αναστασία Διαμαντοπούλου
Επιμέλεια φωνητικών αυτοσχεδιασμών: Μίνως Θεοχάρης
Βοηθός σκηνοθέτη: Λάζαρος Βαρτάνης
Διανομή
Κωνσταντίνος Ασπιώτης, Λάζαρος Βαρτάνης, Ελένη Κάκκαλου, Ζωή Καραβασίλη, Μάριος Μακρόπουλος
Θέατρο Επί Κολωνώ
Παρασκευή & Σάββατο στις 19:15 - Κυριακή στις 21:15
