Πρωτοείδα τη "Γέρμα" στα 14. Ήταν Χριστούγεννα. Μου άρεσε αυτός που έπαιζε τον Χουάν. Πρώτα η εικόνα και μετά ο ποιητής. Κανονική εφηβεία. Όταν ο "Χουάν" με ρώτησε πώς μου φάνηκε του είπα ότι οι μεγάλοι έρωτες σε οποιαδήποτε ηλικία πρέπει να επισφραγίζονται από ένα παιδί. Ένα παιδί όμορφο και φωτεινό. Και ότι εγώ δε θα πλησιάσω ποτέ σε καμία Δύση. Χάνει τη μιλιά του. Και γω χάνω τον "Χουάν". Για πάντα. Η θνησιγενής ανδρεία των ανδρών. Από τότε την ξέρω.
Θετικά προκατειλημμένη και με έναν έρωτα για τον Λόρκα που δεν έχει τέρμα πήγα μέχρι το Vault δύο μέρες πριν τα Χριστούγεννα του 2013. Ένα σφιχτό σχήμα θεατών που δεν άφηναν ακάλυπτη καμία θέση απέναντι στα 10 παιδιά του θιάσου-όλα τους κάτω από 30-, τα ικανά παιδιά μιας σκηνοθέτιδας με πολύ μέλλον, της Λίλλυς Μελεμέ. Το πρωτοποριακό κείμενο του ισπανού συγγραφέα χωρίς να χάνει ούτε πόντο από την ποιητικότητά του ακόμη και σήμερα είναι η πιο εξωστρεφής φωνή ενάντια σ' αυτό που θεωρείται αδίκως νόρμα, ενάντια στον διευρυμένο φασισμό που μπορεί να συντρίψει τα κόκαλα αυτών που θέλουν και μπορούν να ψηλώσουν πάνω από τους βαλτωμένους με τις βαθιές ρίζες.
Διαφορετικά μεταξύ τους τρελαμένα πλάσματα με ιδιαίτερες φωνές, πρόσωπα, ρούχα, αλλά με ορμή και κάτι μάτια που μπορούν να σε κάψουν ολόκληρο κατάφεραν αυτό το σπλαχνικό τραγούδι που έγραψε ογδόντα χρόνια πριν αυτός ο άνθρωπος να το κουβεντιάσουν μαζί μας.
Η Γέρμα (Ειρήνη Κουμπαρούλη) στα όρια του ευσυνείδητου αγριμιού (δε με έχει πείσει ούτε στην καθημερινότητά μου γυναίκα όσο αυτή η ηθοποιός που θέλει ένα παιδί, "θέλει να πιει νερό").
Το κλάμα της δεν έχει καμία ωραιοποίηση. Ούτε η συνεχής της πάλη. Είναι ένα σώμα που λυγίζει και τεντώνεται, υψώνεται και πέφτει στη γη. Τα άδεια της χέρια που θέλουν να γεμίσουν με μια νέα ζωή.
Σε κάποια στιγμή ένιωσα ότι μάτωσε η μύτη της. Τσιγκλάω με αγωνία τον φίλο μου. "Δεν είναι φοβερή;".
"Ναι" του απαντώ.
Ο άνδρας της είναι από τσιμέντο. Κανένα παιδί, καμία γυναίκα δεν του λυγίζει τα άκαμπτα ελάσματά του.
Όπως τα βρήκε. Δε θα αποδομήσει τίποτα. Ένας από τους χιλιάδες που δεν ασχολήθηκαν με τη ζωή και τις αγκίδες της.
Τι δουλειά έχει με αυτόν τον άνθρωπο αυτή η γυναίκα; Αυτή θέλει ένα παιδί να ξεκολλήσει από την καρδιά της, αυτός ο κλασικός μεγαλοκτηματίας όπως τον έχουμε όλοι στο νου μας να τον καίει ο ήλιος στα χωράφια και τα ρέματα.
Με φόντο μια σκληρή κοινωνία που στέκεται υποκριτικά δίπλα της, μια κοινωνία που την υποταγή στους κουβαλητές τη θεωρούσε ανάγκη, η Γέρμα θα κάνει αυτό που δεν περίμενε κανείς. Αυτή που πρέπει να σωπάσει και να νιώσει ντροπή για τις άκαρπες προσπάθειές της θα σκοτώσει. Θα σκοτώσει αυτόν που θα μπορούσε να φυτέψει μια ζωή μέσα της και δεν το έκανε.
Και θα λυτρωθεί.
Για να μπορέσει να συνεχίσει. Για να μπορέσει να ξαναυπάρξει. Απλά και γαλήνια.
Σαν το τραγούδι που ακουγόταν από το αγόρι με τα μακριά μαλλιά και την ηλεκτρική κιθάρα στα δεξιά της σκηνής.
Για να γίνει μέρος ενός κόσμου που για να τον πάρεις στα σοβαρά δε θα έχει σύρματα και σκουριασμένα "πρέπει".
Αυτή είναι η Γέρμα. Η αρχετυπική γυναίκα που θα χαθεί στα δέντρα, αν επιχειρήσεις να την τυλίξεις με σκληρά σεντόνια.
Μην τη χάσετε αυτή την παράσταση. Είναι ό,τι πιο ακέραιο έχω δει μέχρι τώρα.
INFO
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Μετάφραση: Τζένη Μαστοράκη
Σκηνοθεσία: Λίλλυ Μελεμέ
Σκηνικά/Κοστούμια: Αριάδνη Βοζάνη
Μουσική :Μαρουσώ Βαϊούλη, Ειρήνη Κουμπαρούλη, Νάντια Πυθαρά
Μουσική επιμέλεια – διδασκαλία: Γιώργος Νικητόπουλος
Επιμέλεια κίνησης : Πάρης Μαντόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη : Δέσποινα Μωυσιάδου
Φωτισμοί : Βαγγέλης Μούντριχας
Φωτογραφίες : Νίκος Λιβαθινός
Σχεδιασμός αφίσας-προγράμματος: Ειρήνη Κουμπαρούλη
Video teaser: Δέσποινα Μωυσιάδου
ΠΑΙΖΟΥΝ ΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ (αλφαβητικά):
Μαρουσώ Βαϊούλη, Μάγδα Κόρπη, Σεβίνα Μαραγκού, Σωτήρης Μεντζέλος, Θέμης Μητρόπουλος, Δήμητρα Μπαλή, Νάντια Πυθαρά, Μαρίνα Τσουμπρή.
Το ρόλο της Γέρμας ερμηνεύουν σε διπλή διανομή η Μυρτώ Γκόνη και η Ειρήνη Κουμπαρούλη.
