«Πολιτισμός: μια κοσμική τραγωδία». Ουρές στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης για το ανέκδοτο έργο του Δημήτρη Δημητριάδη, για την ολοκαίνουργια παραγωγή της πειραματικής ομάδας Bijoux de Kant, για το νέο «στοίχημα» της Καρυοφυλλιάς Καραμπέτη.
Λίγο μόνο καιρό μετά απ'την συναρπαστική της ερμηνεία στο «Πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα», αφήνει την Κεντρική Σκηνή του Εθνικού, ρίχνει πίσω της το θεϊκό κοστούμι της Κριστίν Μάννον και κατεβαίνει στο Γκαράζ του «Κακογιάννης» για να γίνει η άλλη Μήδεια, φορώντας ένα στενό τζιν. Για να τσαλακωθεί όσο ποτέ, να κυλιστεί στο πάτωμα, να συρθεί σε ρημαγμένα σκηνικά, να ιδρώσει-τι όμορφα που λάμπει ο ιδρώτας της στο φως των προβολέων αλλά και στα σκοτάδια-, να κομματιαστεί από έρωτα, να εκλιπαρήσει και να απειλήσει, να ικετέψει, να εκβιάσει, να μεθοδέψει, να καταστρώσει άνομα σχέδια, να λιποψυχήσει, να δαρθεί, να γδαρθεί, να προκαλέσει και να ερεθίσει, να ουρλιάξει, να στενάξει, να τρελαθεί, να κλάψει,να ματώσει, να χαϊδέψει, να αγκαλιάσει και να χτυπηθεί, να αποχαιρετήσει, να ερημωθεί!
Το κείμενο του Δημήτρη Δημητριάδη σπουδαίο- ξαναγράφει την Μήδεια, κρατώντας αυτούσια ακριβά κομμάτια της απ'την έξοχη μετάφραση του Χειμωνά -την μετάφραση που είχε παίξει το 1997 με σκηνοθέτιδα την Νικαίτη Κοντούρη η Καρυοφυλλιά, κερδίζοντας κοινό και κριτικούς- αλλά ανασκευάζοντας τον Μύθο, ρίχνοντας σε αυτόν το σκληρό φως του σήμερα, τονίζοντας πως ο έρωτας είναι το τέλος και η αρχή του ανθρώπινου πολιτισμού.
Άγριο το κείμενο και συνάμα ποιητικό. Πυκνό και γεμάτο αρετές. Με αλήθειες-μαχαιριές. Για τον πολιτισμό και για το σύμπαν που καταρρέει, για τις αξίες που άγρια ποδοπατούνται,για τους μύθους που τελειώνουν. Αλλά και για το «Μαζί» που είναι το μόνο που μπορεί να μας σώσει. «Ίσως αυτό μονάχα έχει μείνει» λέει σε ένα σημείο της παράστασης με αλήθεια κοιτώντας το κοινό ο ικανότατος Κρις Ραντάνοφ. «Οι άνθρωποι μεταξύ μας-άνθρωπος με άνθρωπο-ο άνθρωπος!».Το έργο ευτυχεί στο ανέβασμά του απ'την πειραματική γερή ομάδα «Bijoux de Kant».
Η σκηνοθεσία του Γιάννη Σκουρέλτη είναι πρωτοποριακή με γρήγορους, κινηματογραφικούς ρυθμούς και αιρετικές . λύσεις, η μουσική του Κώστα Δαλακούρα είναι εξαιρετική,η κίνηση του Τάσου Καραχάλιου απ' τα μεγαλύτερα ατού της δουλειάς, το σκηνικό περιβάλλον των Γιάννη Σκουρλέτη, Δήμητρας Λιάκουρα, Περικλή Πραβήτα, Κωνσταντίνου Σκουρλέτη συναρπαστικό-απ'την είσοδο ακόμα του γκαράζ-. Η Λένα Δροσάκη, ο Κρις Ραντάνοφ, ο Τάσος Καραχάλιος και ο Γιώργος Παπαπαύλου επιτυγχάνουν θαυμάσιες υποκριτικές δουλειές-και κατά μόνας και ως ομάδα.
Εκείνη που σηκώνει το μεγάλο βάρος της παράστασης φυσικά είναι η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη σε μια απ'τις πιο άρτιες υποκριτικές της δουλειές.Σηκώνει και άλλο τον πήχη, γίνεται μέλος της ομάδας,υπακούει σε όλες τις τολμηρές-ακραίες και αιρετικές οδηγίες του σκηνοθέτη της και στα εκατό λεπτά που διαρκεί η παράσταση προσφέρει μέθεξη ψυχής με την συνταρακτική Μήδειά της που περνά απ' την τρέλα και την έπαρση του μεγαλείου, στην πιο μεγάλη ερημιά,απ'το φως στο σκοτάδι,απ'τον έρωτα,στην μοναξιά,απ'την νίκες στις ήττες. Υποκριτικός άθλος η δουλειά της. Το γράφω και πάλι-η Καραμπέτη κάνει Πρωταθλητισμό και η Μήδειά της, η νέα της Μήδεια, αξίζει Χρυσό Μετάλλιο! Σπαρακτική και συνταρακτική,έξοχη και σημαντική,δεν.καμώνεται την Μήδεια του Δημητριάδη. Γίνεται αυτή-πυρπολείται, καίγεται, γίνεται στάχτες-στην απόλυτη ερημιά του τέλους.
Τρέξτε στο Γκαράζ του Μιχάλης Κακογιάννης, χωρίς δεύτερη σκέψη. Και για το έργο και για την παράσταση και κυρίως για την Καραμπέτη σε μια απ' τις πιο πλήρεις ερμηνείες της καριέρας της.
