Οι, κατά Αλμπέρ Καμί, ''Δαιμονισμένοι'' του Ντοστογιέφσκι, που παίζονται αυτόν τον καιρό στο Σύγχρονο Θέατρο είναι μια παράσταση συγκλονιστική και μ' αυτό τα λέω όλα εξ αρχής. Δεν είναι μόνο το ότι οι Αθηναίοι έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν εν μέσω κρίσης, ένα αριστούργημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας θεατροποιημένο, αλλά κυρίως το ότι ο σκηνοθέτης Σταύρος Τσακίρης δούλεψε! Και δούλεψε πολύ, αξιοποιώντας το κείμενο στη μετάφραση της Δήμητρας Πετροπούλου, καταφέρνοντας παράλληλα να αποσπάσει εξαιρετικές ερμηνείες, από έναν ούτως ή άλλως εξαιρετικό θίασο! Πραγματικά, ο σωστότερος χαρακτηρισμός γι'αυτό το θεατρικό ανέβασμα θα ήταν ''παράσταση ερμηνειών''.Βλέποντας επί σκηνής τη Δήμητρα Χατούπη, τον Αλέξανδρο Σταύρου, τον Κώστα Καστανά, τον Ιωάννη Παπαζήση, την Κερασία Σαμαρά, τον Δημήτρη Μαύρο, τη Βίκυ Μαραγκάκη, τον Αλέξανδρο Μπαλαμώτη,τον Σταύρο Καραγιάννη, τον Αλμπέρτο Φάις, τον Στάθη Μαντζώρο, την Εφη Ρευματά (παραδόξως όλοι οι ρόλοι, ακόμη και οι πιο ''σύντομοι'', μοιάζουν ισομερείς) νιώθεις τι σημαίνει ερμηνεία ψυχολογημένη, ανεπιτήδευτη, με τον θεατή να στέκεται μπροστά σε μια επιβλητική παλέτα συναισθηματικών αποχρώσεων, όπου εναλλάσσονται η αστική υπερηφάνεια, ο σοσιαλιστικός ρασιοναλισμός, ο φόβος απέναντι στην αυτοχειρία και το θεϊκό στοιχείο, μαζί με την αλαζονεία και τη φιλοδοξία, ενίοτε και ένα σαρκαστικό χιούμορ - όλα τεχνηέντως σκηνοθετημένα από τον Τσακίρη- τονισμένα από την ατμοσφαιρική σύγχρονη μουσική του Μίνου Μάτσα, τους λειτουργικούς φωτισμούς της Κατερίνας Μαραγκουδακη και το ενδυματολογικο ρεσιτάλ του Γιαννη Μετζικώφ .
Μου άρεσε που η σκηνή του ανανεωμένου Σύγχρονου Θεάτρου, έτσι μεγάλη όπως είναι, με παρέπεμψε σε αρένα, μέσα στην οποία οι ντοστογιεφσκικοί ήρωες κινούνται, μόνιμοι δέσμιοι των παθών τους. Σα να υπάρχει ένα αδιόρατο όριο μεταξύ θεατή και θιάσου με μιαν έλλειψη κάθε νατουραλιστικής διάθεσης που σε εντυπωσιάζει.
Έτσι, παρά τη μεγάλη διάρκεια της, η παράσταση σε κρατάει σαν ένα κινηματογραφικό αστυνομικό θρίλερ και εισπράττεις την πληρότητα στην αφήγηση και το λόγο της. Δεν είναι τυχαίο που οι 40 χαρακτήρες του βιβλίου εδώ έγιναν 12 και τα τρία μέρη κρατήθηκαν, χωριζόμενα σε 94 συνολικά σκηνές.
Συμφώνως με την οριακή φράση του διανοητή Αν. Γκράμσκι που υπάρχει στο καλοτυπωμένο πρόγραμμα της παράστασης με ολόκληρο το έργο, "το παλιό αργεί να πεθάνει και το νέο αργεί να γεννηθεί, ζούμε την εποχή των τεράτων". Ναι, ζούμε πράγματι την εποχή των τεράτων, στη συγκεκριμένη παράσταση, όμως, το παλιό που μάλλον δε θα πεθάνει ποτέ, παρουσιάζεται τόσο νέο και κυρίως τόσο επίκαιρο! Σε καμμία περίπτωση μη χάσετε αυτήν την εξαιρετική παράσταση, (την οποία, ανακάλυψαν οι Αθηναίοι και γεμίζουν καθημερινά το θέατρο ) την παραγωγή της οποίας, επιμελήθηκε με πολύ μεράκι, αγάπη και γνώση, ο θεατρικός παραγωγός Δημήτρης Οικονομίδης. Ένα δύσκολο στοίχημα, που πρέπει να είναι πολύ περήφανος που το κέρδισε.
