Ένα εντεκάχρονο παιδί θα καυγαδίσει στο σχολείο με ένα άλλο και θα του σπάσει δύο δόντια. Το σπίτι των γονιών του θύματος, επισκέπτονται οι γονείς του άλλου παιδιού, για να κάνουν μια πολιτισμένη διευθέτηση. Όμως, η υπερβολική ευγένεια και ο καθωσπρεπισμός σύντομα υποχωρούν και οι τέσσερις "αξιοπρεπείς" ενήλικες παρουσιάζουν ένα εντελώς διαφορετικό πρόσωπο, που το ευλογεί -όπως φαίνεται- ο "θεός της σφαγής"
Η Γιασμίνα Ρεζά, ύστερα από τη σαρωτική παγκόσμια επιτυχία του "Art", παρουσίασε πριν λίγα χρόνια αυτό το νέο της έργο που σημείωσε αντίστοιχα μεγάλη επιτυχία. Πρόκειται για μια ανελέητη σάτιρα της σύγχρονης αστικής τάξης, που στην εξέλιξή της θυμίζει λίγο το τελευταίο μέρος από τη "Φαλακρή τραγουδίστρια" του Ιονέσκο (που και εκείνος, στην εποχή του, επιχείρησε κάτι ανάλογο)
Ο Δημήτρης Γιαμλόγλου μελέτησε και κατανόησε σε βάθος όλες τις εκφάνσεις του έργου. Έτσι, η σκηνοθεσία του καταφέρνει να αναδείξει την ειρωνία του κειμένου και να βάλει το μαχαίρι στο κόκκαλο, τονίζοντας, ταυτόχρονα, την κωμική του πλευρά και προκαλώντας άφθονο και αβίαστο γέλιο.
Οι ερμηνείες που αποσπάει από τους τέσσερις ηθοποιούς του είναι εξαιρετικές:
Η Δάφνη Μανούσου, στο ρόλο της ορθολογίστριας και ακτιβίστριας Βερονίκ "κεντάει" σε ένα ρόλο που της πηγαίνει γάντι και πραγματοποιεί μια εξαιρετική ερμηνεία.
Ο Αργύρης Θανάσουλας, στο ρόλο του άξεστου συζύγου της, με την επίφαση του πολιτισμένου, αποδίδει τον Μισέλ με θαυμαστή ακρίβεια και "στηρίζει" όλη την παράσταση.
Ο Γιάννης Λασπιάς, στο ρόλο του γιάπη δικηγόρου Αλαίν, του οποίου το κινητό χτυπάει διαρκώς και σπάει τα νεύρα όλων καταφέρνει να βρει την ισορροπία που χρειάζεται για να αποφύγει την υπερβολή και να καταστήσει την ερμηνεία του απολαυστική.
Η Ιωάννα Σταυροπούλου στο ρόλο της συγκαταβατικής Ανέτ "δίνει ρέστα" και, από ένα σημείο και μετά, "πυροδοτεί" το επί σκηνής μακελειό.
Και οι τέσσερις ξεπερνούν κατά πολύ τις ερμηνείες των Αμερικανών συναδέλφων τους που είδα στο Broadway το 2010 (Janet McTeer, Dylan Baker, Jeff Daniels και Lucy Liu, αντίστοιχα)
Η μετάφραση του Γιώργου Βούρου (αποκλειστικού Έλληνα μεταφραστή της Ρεζά) δίνει ένα κείμενο ρέον και σπαρταριστό που βοηθάει την παράσταση να "απογειωθεί".
Σ' αυτό συμβάλλουν εξίσου τα πολύ λειτουργικά σκηνικά της Αιμιλίας Κακουριώτη και τα εμπνευσμένα και "έξυπνα" κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα.
Στα σκηνικά συν, συγκαταλέγονται τα αληθινά λουλούδια που υπάρχουν στα βάζα, τα αυθεντικά βιβλία - λευκώματα επί σκηνής (ακριβώς, όπως αναφέρονται στο κείμενο της Ρεζά) και ο αξιοθαύμαστος ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζεται η σκηνή του εμετού.
Γενικά, το μεράκι, η φροντίδα, το κέφι και η προσωπική εργασία των συντελεστών είναι εμφανή παντού και αυτό είναι που καθιστά την παράσταση τόσο ξεχωριστή. Το έργο παίζεται κάθε Παρασκευή, Σαββάτο και Κυριακή στις 21:00, στο θέατρο 104, στο Γκάζι, μέχρι τις αρχές Φεβρουαρίου και αποτελεί σίγουρα μια από τις καλύτερες παραστάσεις της φετινής χρονιάς. Σπεύσατε!
