Ο Παιδότοπος των Άστρων δεν έχει σύνορα: Εκτείνεται από τα Δάση των Κλασικών Παραμυθιών ως την Αρκτική, όπου η αφοσίωση μιας φώκιας σε ένα ναυαγό έχει γίνει διεθνής ναυτικός θρύλος.
Πόσο χρώμα και κινούμενη φαντασία χωράει μια Κυριακή; Σάστισα. Και πόσο πολύ το ήθελα. Και το σάστισμα και το χρώμα και να γίνω μέρος μιας αρμονικής βοής όπως αυτή που απελευθερώνεται, όταν τις χιλιάδες θέσεις μιας ευρύχωρης πλατείας τις καταλαμβάνουν μικροσκοπικά αγόρια και κορίτσια με συνάχι -Ο Φλεβάρης είναι ανθυγιεινός- ή χωρίς συνάχι. Συνοδεύουν τους μπαμπάδες και τις μαμάδες και με σοβαρότητα που περισσεύει τους δίνουν εξηγήσεις σε σημεία αμφιλεγόμενα. Εμένα με πήραν από το χέρι δύο μικρά κοριτσάκια που εδώ και μέρες αναμασούσαν τον πρωτότυπο τίτλο της παράστασης "Ζέβρα πιτζάμα".
Δεν είναι μια ακόμη παράσταση φτιαγμένη από λάτρεις της φύσης που αυτοσυστήνονται ως ανόθευτοι άγιοι μέσα στο τσούρμο των χιλιάδων πολεμοχαρών, των χιλιάδων δυσαρμονικών. Όλοι πρώτον έχουν κέφι και διάθεση για επικοινωνία. Η στιχουργός και συγγραφέας του κειμένου Μαριανίνα Κριεζή σαν να μην πέρασε μια μέρα κόβει και ράβει λέξεις με την ίδια ευκολία που αναπνέει. Ο Δ. Τσακνής έχει πλάκα. Διευθύνει τους μουσικούς του χωρίς να είναι αυστηρός. Ένας άλλος Τσακνής. Θυμήθηκα τις συναυλίες. Πόσα χρόνια πέρασαν; Η Άννα Παναγιωτοπούλου σκηνοθέτησε σαν να παρατηρούσε χρόνια παιδιά να παίζουν σε γειτονιές και δρόμους. Όποιος έχει φωτογραφίσει τέτοιες εικόνες ξέρει τουλάχιστον να είναι δωρικός και να αισθάνεται το χιούμορ ως αυθόρμητη αλήθεια όχι ως πανικόβλητη περιγραφή.
Οι χορογραφίες θα μπορούσαν να έχουν προυπάρξει ως νόμιμες κινήσεις ελεύθερων παιδιών. Ο Φωκάς Ευαγγελινός φταίει για όλα.
Ταλαντούχοι ηθοποιοί χαρίζουν τις ευφάνταστες σκέψεις της Κριεζή. Από κάτω και ο πιο μικρούλης καταλαβαίνει ότι οι πιο σαφείς οδηγίες για έναν καλύτερο κόσμο δίνονται μόνο από παιδιά. Γιατί μόνο αυτά μπορούν να προφέρουν τα πιο δηκτικά φωνήεντα.
Ανάμεσα στους ηθοποιούς ο ορμητικός Γιάννης Σοφολόγης που τον "παρακολουθώ στενά" και κάθε φορά θέλω να του πω πόσο μ' αρέσει η πληρότητά του και όλο κάτι τυχαίνει και η φράση ξαναγυρνάει σε μένα (τώρα ήρθε η ώρα), ο Κωνσταντίνος Καϊκής που με έπεισε ότι στις 15:50 ήθελε όντως να "παίξουνε τους πειρατές", η Αντιγόνη Ψυχράμη που όσα χρόνια και να περάσουν θα υποδύεται πάντα με επιτυχία το μικρότερο παιδί της οικογένειας.
Τα σκηνικά και τα κοστούμια σκέτη ονειροφαντασία. Έμεινα εμβρόντητη σαν να είχα εισβάλλει στον σουρεαλισμό των κινούμενων σχεδίων. Τι να σου λέω..
Τον Κακό Λευκό τον υποδύεται ο Αντώνης Λουδάρος. Τον κάνεις χάζι και θες να τους σκάσεις ένα φιλί. Πόσο καλός είναι! Ούτε φλυαρία, ούτε υπερικινητικότητα, ούτε "κάνω βλακείες για να χαχανίσουν τα μωρά πριν τον ύπνο". Έπαιξε με χιούμορ ορίζοντας εξ αρχής ως δέκτες του μόνο ανθρώπους με άποψη.
Ένας ηθοποιός που μπορεί να γίνει εκατό διαφορετικά πράγματα. Κάθε φορά άλλη φωνή, άλλος βηματισμός, άλλο ύψος, άλλο πρόσωπο.
Κακέ Λευκέ, γέλασα μαζί σου όχι σαν μεγάλη, αλλά σαν παιδί.
"Πότε θα κουραστεί ο Λευκός να κυνηγάει τα λεφτά;" με ρώτησε η Σελίν. Όταν η άμμος γίνει ξανά πέτρα, της είπα. "Ποτέ δηλαδή. Καλά πάμε να φάμε ζελεδάκια γιατί πείνασα".
Και πήγαμε.
Ήταν η πρώτη Κυριακή που έμοιαζε με Σάββατο ύστερα από πολλά χρόνια.
