Πολλές φορές μου συμβαίνει να αισθάνομαι οικεία με κάτι ή κάποιον που δε γνωρίζω μόνο και μόνο επειδή αγαπιέται από κάποιον φίλο μου. Με αυτόν τον τρόπο της αβίωτης, εκ των προτέρων αγάπης έχω τοποθετήσει το κτητικό "μου" δίπλα στη Σαντορίνη, στον Νικ Κέιβ, στην Πέρσα (το γατένιο παιδί της Μ.), στη Σάρα Κέιν.
"Πήγαινε να δεις το "4.48 Ψύχωση" στο Bios. Εμπειρία" μου λέει ο Μ.
Και πήγα. Μια Παρασκευή που έξω έκανε σκέτη άνοιξη και σε όλη τη διαδρομή μέχρι την Πειραιώς άκουγα (μα πώς μου' ρθε;) τον "Τεμπέλη Δράκο".
"Ψύχωση 4:48" το τελευταίο έργο της Σάρα Κέιν. Τι να πω; Τα δάχτυλά μου γράφουν χωρίς να με ρωτήσουν "Δείτε το".
Ο χώρος που δρα η ηρωίδα είναι το "παντού". Αφού όλοι οι τόποι ορίζονται από τα μάτια της. Το ψυχιατρείο, το δωμάτιο, ο έξω κόσμος, τα όνειρά της. Ψυχρές, ορθότατες σκέψεις Εξειδικευμένων Άλλων συγκροτούν τα συμπεράσματα. Φάρμακα-γλωσσοδέτες αναγκαία για τη διόρθωση της βλάβης. Για την ξεκούραση της ψυχής της μια σακούλα από χαρούμενα χάπια.
Η συγγραφέας έγραψε το έργο το 1998 λίγους μήνες πριν την αυτοκτονία της. Θεέ μου, πόσα πολλά κατάφερε να χωρέσει το μυαλό της. Σε κάθε κοφτή ανάσα αντιστοιχεί και μια λέξη. Γνωρίζει όλο το εν δυνάμει εύρος της εσωτερικής της λεηλασίας. Δεν περιμένει κανέναν να την τοποθετήσει στο περιθώριο της κοινής λογικής.
4:48 το πρωί, είναι η ώρα που καταγράφονται οι περισσότερες αυτοκτονίες. Η ώρα που αυτός που θέλει όσο τίποτα το θάνατό του ως μόνη λύση ελευθερίας δηλώνει πλήρης και ανήμπορος για οποιαδήποτε συνέχεια.
Όταν γράφτηκαν αυτά τα λόγια η συγγραφέας είχε σπασμούς. Μια εικόνα που έφτιαξε το δικό μου μυαλό.
Δεν έχω πάρει ποτέ στα σοβαρά την εξουσία του νου. Μπροστά του το σώμα απλώς υπακούει. Ένα σώμα χωρίς κόκαλα.
Η Παρθενόπη Μπουζούρη και η Κωνσταντίνα Αγγελοπούλου η ίδια ψυχή. Η Άντζελα Μπρούσκου αυτή που ίσως βοηθήσει. Η Nalyssa Green και η μουσική της ο λυρισμός πάνω στις γρατσουνιές. Το σκηνικό γεμάτο με το τίποτα. Αρκούν τα σώματα και οι φωνές. Φωτισμοί και κάμερες ένα ολόκληρο υπερκείμενο. Ένας προτζέκτορας που βλέπουμε τα πρόσωπά τους σαν να πλησιάζουμε πολύ κοντά. Ένα μουσικό κομμάτι η παράσταση με αρχή, μέση και τέλος. Ανέβασμα, κατέβασμα. Μέτρο.
Στο τέλος δεν ήξερα, αν η Παρθενόπη Μπουζούρη ήταν ζωντανή. Κατάφερε με την πιο δύσκολη προσέγγιση της αλήθειας να γίνει εκείνο το κορίτσι που θέλει να πεθάνει ένα ξημέρωμα.
Χειροκρότημα. Οι συντελεστές στο βομβαρδισμένο πια σκηνικό.
Έχει αταξία ο θάνατος.
"Δεν υπάρχει ούτε ένα σημείο σε αυτό τον κόσμο που θα’ θελα να ζήσω". " Γεννιόμαστε για να πεθάνουμε". Τις ίδιες κουβέντες άκουσα πρόσφατα από τον άνθρωπο που αγαπώ πιο πολύ στη ζωή μου.
"Μα τι λες; Κοίτα έξω. Σε ένα μήνα έχουμε άνοιξη βρε χαζό".
Γύρισε το κεφάλι του από την άλλη.
Απέτυχε και αυτή η μετάγγιση.
Εγώ όμως δεν πέφτω. Με τίποτα, αγάπη μου. Είμαι εδώ. Για σένα.
Χ.
"Ψύχωση 4.48 "
Παραστάσεις: Πέμπτη - Κυριακή και Δευτέρα 24/ 2
Στην παράσταση συμμετέχουν τέσσερις ηθοποιοί και η μουσικός Nalyssa Green.Σκηνοθεσία-μετάφραση-κάμερα-σχεδιασμός χώρου: Άντζελα Μπρούσκου
Μουσική – Σχεδιασμός ήχου: Nalyssa Green
Συμμετέχουν: Άντζελα Μπρούσκου, Παρθενόπη Μπουζούρη , Κωνσταντίνα Αγγελοπούλου , Nalyssa Green
