Παρακολουθώ πολλά χρόνια την Παρθενόπη Μπουζούρη να δουλεύει με ευλαβική προσοχή, αληθινό πάθος και καταθέσεις ψυχής και να κερδίζει ολοένα και περισσότερο γόνιμο έδαφος στον χώρο. Απ’τον «Μισάνθρωπο» και την «Μήδεια»-η Τροφός της ήταν εξαιρετική-, στο «Ναι» και το «Βόυτσεκ», το «Blasted» και το «Λεωφορείο ο πόθος»- η Στέλλα της πλάι στην σπουδαία Μπλανς της Όλιας Λαζαρίδου, ήταν έξοχη!- μέχρι την «Ηλέκτρα» και τον «Ανδρόνικο»-η Λαβίνιά της ήταν υποδειγματική-.
Ο πήχης όμως σηκώνεται φέτος όσο ποτέ με το «4.48 –Ψύχωση» της Σάρας Κέιν. Σε μια παράσταση- πρόταση που το έργο ευτυχεί ανεβασμένο απ’ την Άντζελα Μπρούσκου, η άξια Παρθενόπη Μπουζούρη πετυχαίνει την πληρέστερη και σημαντικότερη ερμηνεία της στο σανίδι. Για ογδόντα περίπου λεπτά οργίζεται, οδύρεται, εκρήγνυται, βρίζει, πονάει, χτυπιέται και ολοφύρεται, ουρλιάζει, ματώνει κομματιάζεται σε ένα παραλήρημα που δεν καμώνεται ότι είναι τέτοιο. Παραληρεί η Μπουζούρη.Βιώνει την ψύχωση, δεν την περιγράφει-παίζει-δείχνει- σχεδιάζει. Ζει με όλο της το είναι την τρέλα της νεαρής ηρωίδας που αποφασίζει να δώσει ένα τέλος στην ζωή της, ούσα σε βαθιά- βαριά κατάθλιψη μέσα σε ένα ψυχιατρείο όπου συχνά πυκνά υποβάλλεται σε ηλεκτροσόκ, παίρνοντας χάπια με τις σακούλες. Η Μπουζούρη «γίνεται» η ανώνυμη ηρωίδα, η ίδια η Σάρα Κέην μια και το κείμενο είναι αυτοβιογραφικό και «φέρει» την απόγνωσή της, την απελπισία της,την διαταραχή της,την κατάθλιψή της για όλα όσα γίνονται και δεν γίνονται, για όσα δεν υπομένει,για τον έρωτα που δεν ζει,για την ζωή που δεν αντέχει,για όσα την συνθλίβουν. Το έργο ευτυχεί στο ανέβασμά του από την αιρετική Άντζελα Μπρούσκου. Η πρότασή της είναι ισχυρή: δείχνει την ηρωίδα και το alter ego της-εξαίρετη η Κωνσταντίνα Αγγελοπούλου-,την ψυχίατρό της-η ίδια παίζει τον ρόλο με δεινότητα-και πλάι τους βάζει μια εξαιρετική μουσικό σε ενεργό ρόλο -Nalyssa Gree-σε έναν λειτουργικό χώρο που «παίζει» με κάμερες και μικρόφωνα, με σκοτάδια και με σκληρούς προβολείς,με χρώματα και αίματα, με δάκρυα, με ιδρώτα ψυχής και σώματος.
Τα ατού της παράστασης πολλά-το μεγαλύτερο όμως είναι η Παρθενόπη Μπουζούρη. Δεν ξέρω πως άντεξε να ζει με όλο της το είναι μια τέτοια «Ψύχωση» στον πρώτο κύκλο της παράστασης και πως θα αντέξει να το κάνει και πάλι,εκεί στο υπόγειο του «Bios» που θα επανέλθει από τις 20 Μαρτίου,λόγω της πολύ μεγάλης καλλιτεχνικής κι εμπορικής επιτυχίας της. Από Πέμπτη μέχρι και Κυριακή ως την Κυριακή των Βαΐων πρέπει να σπεύσετε να δείτε την εν λόγω σημαντική δουλειά και να νιώσετε ακριβή θεατρική μέθεξη με τον άθλο της Μπουζούρη. Είναι σκληρό το έργο, είναι ωμή η γλώσσα, είναι άγριες οι σκηνές- την ώρα που έβριζε και κλώτσαγε ουρλιάζοντας τα λόγια της Κέην ήταν γροθιά το στομάχι μου-,αλλά είναι τόσο σπουδαία η αλήθεια που βγαίνει στην σκηνή, που οφείλετε να κατεβείτε τα σκαλιά του πολυχώρου και να γίνετε κοινωνοί σε αυτό το ζηλευτό θεατρικό γεγονός. Θα σας συγκλονίσει!
