Έφτασα στο «Σημείο» βράδυ της 25ης Μαρτίου για να δω το «Cleansed», έχοντας στο νου μου το πρώτο ανέβασμά του στη χώρα μας απ’τον Λευτέρη Βογιατζή. Ήταν στις αρχές του 2000 κι είχε μεγαλουργήσει με μια σπουδαία μα και ακριβή ανάγνωση του έργου της Σάρας Κέην.
Θυμάμαι τον ίδιο να «κεντάει» στον ρόλο του τυραννικού Τίνκερ -μου έκοβε την ανάσα με τον τρόπο που είχε «γίνει» εκείνος!- και μια αγκαλιά από θαυμάσιους ηθοποιούς να με… μεθάνε με τις επιδόσεις τους -με πρώτη την Αμαλία Μουτούση, αλλά και τους Νίκο Κουρή, Χρήστο Λούλη, Θάνο Σαμαρά… Είχα έντονες τις εικόνες από τις «Ροές» που φιλοξένησαν το ανέβασμα, θυμόμουν τα χώματα, τον ιδρώτα, τα αίματα, τα σκληρά φώτα… Μου έλειπε πολύ κι ο ίδιος και οι παραστάσεις του, όμως και η ζωή κι η τέχνη προχωρούν και η «σκυτάλη »έχει δοθεί πια στους επόμενους.
Απ’τα πρώτα λεπτά που ξεκίνησε η παράσταση του «Cleansed» πήρα την απόφαση να αφήσω πίσω το ένδοξο παρελθόν και να «βουτήξω» στα καινούργια νερά. Πρέπει να δείτε οπωσδήποτε την παράσταση που έφτιαξε η Έφη Γούση στο «Σημείο», πρέπει να αφεθείτε να γοητευτείτε από το ανέβασμα-πρόταση που έκανε και πρέπει να δείτε μια ομάδα καλών ηθοποιών να χύνει ιδρώτα σώματος και ψυχής επί σκηνής!
Σε ένα απροσδιόριστο χωροχρονικό περιβάλλον, ένας άνδρας παρακολουθεί μανιωδώς, ελέγχει αδιάκοπα και βασανίζει αρρωστημένα σωματικά και ψυχολογικά τα μέλη ενός ακαδημαϊκού «ιδρύματος», ισοπεδώνοντας κάθε αίσθημα ελευθερίας και δοκιμάζοντας την πίστη τους στην ολοκληρωτική αγάπη. Όμως ο ερχομός της νεαρής Γκρέης, η οποία αναζητά τον νεκρό αδερφό της, θα αλλάξει σταδιακά όλες τις ισορροπίες…Η σκηνοθεσία της Γούση φωτίζει και την απίστευτη σκληρότητα του έργου –με διαμελισμούς σωμάτων,με ενέσεις στα μάτια, με ξύλο και άγριο σεξ-αλλά το ότι είναι ένας απόλυτος θρίαμβος της ανθρώπινης αγάπης μέσα από τη βία και την εξαθλίωση.Από την μια μούδιασα στην θέση μου,συλλαμβάνοντάς μας να σφίγγω τα χέρια μου και να γυρίζω το βλέμμα μου αλλού κι από την άλλη ένιωθα τα δάκρυά μου να τρέχουν ποτάμι στις τρυφερές σκηνές που δείχνουν πως ο έρωτας είναι πάνω από όλα. Η παράσταση είναι εύρυθμη,γεμάτη από έξυπνες σκηνοθετικές λύσεις,διαθέτει και ατμόσφαιρα και ψυχή κι έχει πολλούς «άσσους». Είναι καλοφτιαγμένη η μετάφραση της Εβίτας Τσοκάντα,είναι εξαιρετικό το λιτό αλλά εξόχως λειτουργικό το σκηνικό του Γιώργου Θεοδοσίου
-ο ίδιος υπογράφει και τα κοστούμια-,είναι έξοχοι οι φωτισμοί του Ντίνου Νικολάου και καίριες οι μουσικές επιλογές της Σοφίας Κουμπλή.Όσο για την διανομή; Ο ικανός Μιχάλης Οικονόμου που έχουμε απολαύσει σε διάφορες και διαφορετικές «νίκες»του,πετυχαίνει στη δουλειά αυτή την πιο μεγάλη του «νίκη». Στον Τίνκερ του επιτυγχάνει μια δεξιοτεχνική δουλειά με ζηλευτή ακρίβεια, με μέτρο, με συνέπεια, με κύρος. Κυρίαρχος των μέσων του καθηλώνει το κοινό και το κεντρίζει- κερδίζει μέσα από σκληρή δουλειά, με στόφα πρωταγωνιστή. Μαζί με τον χαρισματικό και εξελισσόμενο Νικόλα Αγγελή παίρνουν πάνω τους το μεγαλύτερο βάρος της παράστασης κι εντυπωσιάζουν με την αποτελεσματικότητά τους…Ο Αγγελής που χτίζει προσεκτικά το μέλλον του, προσθέτει ένα γερό κομμάτι στο «παζλ»του με τον Γκράχαμ του.Έχει αλήθεια και ευθυβολία, εντονότατη σκηνική παρουσία και εσωτερικότητα, έχει ευστοχία και δύναμη κι ανήκει το δίχως άλλο στις πιο ελπιδοφόρες μονάδες του χώρου. Εντυπωσιακή υποκριτική δουλειά κάνει πλάι τους ο Αλέξανδρος Φράγκος που στον Καρλ του φτιάχνει μια λεπτοδουλειά πολύ ενδιαφέρουσα. Η Μάγδα Γκουβέρου στην Γκρέης της έχει ισχυρές στιγμές-με πιο δυνατή αυτή που…ντύνεται τα ρούχα του νεκρού της αδελφού με ηχηρή σιωπή!Καίριος στον Ρόμπιν του είναι ο Γιώργος Βουβάκης,θαυμάσια είναι η Έφη Γούση-Γυναίκα στην σκηνή του φινάλε που είναι απ’ τις πιο δυνατές της παράστασης, ενώ επαρκής είναι ο Περικλής Ασημακόπουλος.
Είναι «δεμένοι» ζηλευτά όλοι τους και δίνονται ολόψυχα στο κοινό τους «στοίχημα» που έχει ήδη αγκαλιαστεί με μεγάλη θέρμη απ’το κοινό.
Στην παράσταση που είδα έγιναν έξι αυλαίες, ακούστηκαν πολλά μπράβο και όλοι έβγαιναν γοητευμένοι απ’το ανέβασμα-πρόταση που θα φιλοξενείται στο «Σημείο» ως την Μεγάλη Τρίτη.
