"Χόρτασε πρώτα, μετά ηθικοί κανόνες" έλεγε ο Μ. Π. Μην παραμένεις νηστικός θεατής της ζωής που περνάει. Θα σε καταπιεί το κενό της ίδιας σου της ύπαρξης και η ατσαλένια καταπίεση που έχει δώσει μορφή στο σχήμα σου θα σε οδηγήσει στον πάτο πολύ γρήγορα.
Στο Σύγχρονο Θέατρο, αν πας Δευτέρα ή Τρίτη, θα δεις παράσταση για το σαθρό σύμπαν στο οποίο έδρασαν Άγγλοι της Βικτωριανής εποχής το ίδιο σαθροί και ετοιμόρροποι. Σφιγμένες μεσούλες και πνιγμένοι λαιμοί. Πεποιημένο χαμόγελο και δουλοπρέπεια. Φαίνομαι, αλλά δεν είμαι. Δεν το παραδέχομαι, δουλεύω μέσα μου την οργή που θα γίνει μίσος και μετά θάνατος και αίμα. Και όλα αυτά στα όρια ενός αργυρού πλέγματος, που εσωκλείει υποτίθεται ογκώδεις ανθρωπίσκους με μοναδική καθάρια σήμανση: την κατάληξή τους.
Δύο άνθρωποι με το ίδιο όνομα, παιδιά δύο πατεράδων με το όνομα Armadale. O ένας Αrmadale δολοφόνησε τον άλλο Armadale αφήνοντας ένα γράμμα στο γιο του στο οποίο τον προειδοποιούσε να προσέχει το γιο αυτού που δολοφόνησε. Ήδη η αρχή είναι περίπλοκη. Και ό,τι επακολουθεί είναι στις διαστάσεις του τρισάθλιου κακού εξαιτίας αυτής της χαμένης ζωής. Στο γράμμα αναφέρεται και προειδοποίηση για αποφυγή μιας γυναίκας με το όνομα Λύντια Γκουίλτ. Η γυναίκα αυτή αρκετά χρόνια μετά θα εμφανιστεί αποφασισμένη να δράσει με βάση το προσωπικό της αδηφάγο κέντρο. Θέλει να γίνει μια Αrmadale. Κάτι λεφτάκια γυαλίζουν. Μόνο αυτά. Τίποτε άλλο.
Στη διαδοχή των σκηνών και κάνοντας κλικ με τα μάτια μου σε όλα αυτά τα πρόσωπα έκανα απανωτές σκέψεις παράλληλα με τις φωνές τους για εκείνη την καταραμένη εποχή και τα άγρια θηρία της. (Την επόμενη μέρα ελευθέρωσα από το κλουβί το γέρικο καναρίνι μου από φόβο μη με εκδικηθεί κάποτε). Για την αγνή αγάπη, που δεν ήταν στην οπλοθήκη κανενός, μπας και ανατραπεί το προκαθαρισμένο. Μπας..
Ο Κόλλινς, ο συγγραφέας του έργου, όπως όλοι οι έξυπνοι παρατηρητές που προλαβαίνουν να διατυπώσουν την επόμενη Ιερή Καθιέρωση, κάνει γυαλιά καρφιά τον κόσμο του επικίνδυνου καθωσπρεπισμού, βγάζει τα καπέλα των ανδρών και πετάει στις λάσπες τα βέλα της γυναικείας ντροπής για να πει ότι "παιδάκια, επιβιώστε με αλήθεια και αγάπη αλλιώς θα πεθάνετε νωρίς και με ανίκητους πόνους". Και όχι κατά τις υπαγορεύσεις ενός θεού και ενός παράδεισου που περιμένει. Κατά τις υπαγορεύσεις της απλότητας και μόνο.
Ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης έβαλε στο νου του κάτι και το έκανε πραγματικότητα. Βρήκε υποστηρίκτρια την ταλαντούχα, βιβλιοφάγα Μαρία Κίτσου και μαζί διασκεύασαν ένα πολυσέλιδο μυθιστόρημα. Με αφήγηση πότε πρωτοπρόσωπη και πότε τριτοπρόσωπη η ιστορία κινείται σε παροιμιώδεις ρυθμούς. Κομμάτια της σκηνοθετικής φαντασίας και ευρύτητας του Ασπιώτη που δημιουργούν στον θεατή την ψευδαίσθηση άλλοτε του κινηματογράφου, άλλοτε του ονειρικού σύμπαντος. Οι ηθοποιοί είναι ντυμένοι βικτωριανά, αλλά σε ύφος που θα ζήλευαν οι τότε κρυόμπλαστοι σχεδιαστές. Σίγουρα. (Κοστούμια: Ηλένια Δουλαδίρη - Παναγιώτης Λαμπριανίδης. Κατασκευή κοστουμιών: Δάφνη Τσακότα).
Ο Οζίας Μιντγουίντερ είναι ο άλλος Αρμαντέιλ. Ένα πρόσωπο που υποδύεται ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης (Εμφανές το σκύψιμό του πάνω στο κείμενο και τις προεκτάσεις του) και χαρακτηρίζεται για το μέτρο του και την κοντινή του απόσταση με τη δικαιοσύνη. Καλός και αινιγματικός. Η Μαρία Κίτσου με την ωραία φωνή και το δηκτικό βλέμμα ως Λύντια Γκουίλτ τα καταφέρνει όλα την ίδια στιγμή που δεν καταφέρνει τίποτα. Μια τρελή ύπαρξη που ξεπερνάει τα όρια. Σε κάνει να την αντιπαθείς και κάπου προς το τέλος να νιώσεις πόνο για το άδειο της σώμα. Ο Χάρης Αττώνης δίνει και στους τρεις χαρακτήρες που ενσαρκώνει (πατήρ Ντέσιμους Μπροκ, δικηγόρος Αύγουστος Πέντζιφτ και γιατρός Ντάνγουορντ) τη δυναμική της προσέγγισης-ορόσημο. Στα δικά του λόγια εσωκλείεται η πιο σοφή σύνοψη. Η Ζωή Καραβασίλη, η δεσποινίς Μίλροϊ, μια δυνατή παρουσία όπως σε όλα της τα προηγούμενα. Ο Λάζαρος Βαρτάνης, ανάλαφρος Αρμαντέιλ, που καταφέρνει για μια φορά ακόμη να γίνει μια άλλη ολοκληρωμένη προσωπικότητα χωρίς να καταχράται τις ευκολίες του. O Mάριος Μακρόπουλος στις σωστές δόσεις λογικής και ανιχνευτικού ύφους και με λειτουργική σωματικότητα.
Ο Φάνης Παυλόπουλος μου εντυπώθηκε ως κύριος Μπάσγουντ. Ένας γλυκερός ηλικιωμένος άνδρας. Συμμετείχαν ακόμη και τα βλέφαρά του. Η Ελένη Κάκαλου μια αξιοπρόσεκτη άρρωστη. Όχι εποχής. Διαχρονικότατη. Όχι περιγραφική. Επί της ουσίας. Η Σύνθια Μπατσή, η κυρία Όλντερσο, με όλο της το χιούμορ έχει την αλήθεια να σαμποτάρει τέτοιες "τελειωμένες ψυχές". Πολύ καλή.
Όλα αυτά τα πολλά και σύνθετα, όλοι αυτοί οι άνθρωποι με τα αδιάκριτα χαρακτηριστικά σε μια σκηνή σχεδόν άδεια που φωτίζεται υπέροχα από τον Τάκη Λυκοτραφίτη.
Είναι 210 λεπτά παράστασης. Και το πιο ενδιαφέρον κομμάτι είναι, όταν πια δίνεις από μόνος σου την απάντηση στο τι οδήγησε αυτή την ομάδα να ασχοληθεί με ένα τέτοιο εγχείρημα. Η απάντηση είναι μπροστά και η σύνδεση του τότε και του τώρα βάναυση έως τρομακτική.
Να τη δείτε γιατί έχει αξία.
Συντελεστές:
Μετάφραση: Σάντυ Παπαϊωάννου
Διασκευή: Μαρία Κίτσου, Κωνσταντίνος Ασπιώτης, Λάζαρος Βαρτάνης
Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Ασπιώτης
Μουσική: Δημήτρης Καμαρωτός
Σκηνικά: Ηλένια Δουλαδίρη
Κοστούμια: Ηλένια Δουλαδίρη, Παναγιώτης Λαμπριανίδης
Φωτισμοί - Video: Τάκης Λυκοτραφίτης
Βοηθός σκηνοθέτης: Μαρία Κίτσου
Βοηθός σκηνοθέτη: Ελένη Κάκκαλου, Αγνή Χιώτη
Κατασκευή κοστουμιών: Δάφνη Τσακότα
Παίζουν:
Κωνσταντίνος Ασπιώτης, Χάρης Αττώνης, Λάζαρος Βαρτάνης, Ελένη Κάκκαλου, Ζωή Καραβασίλη, Μαρία Κίτσου, Μάριος Μακρόπουλος, Σύνθια Μπατσή, Φάνης Παυλόπουλος
Διάρκεια: 210 λεπτά (με δύο διαλείμματα)
ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΘΕΑΤΡΟ ΑΘΗΝΑΣ Ευμολπιδών 41, Γκάζι, 210 3455020 INFO: 17/3-8/4, Δευ. & Τρ.: 8 μ.μ., Εισ.: 10-15
