Ταξίδεψα στην Θεσσαλονίκη για να δω δύο από τις φετινές παραγωγές του ΚΘΒΕ και ομολογώ ότι ενθουσιάστηκα κι από το καλλιτεχνικό τους αποτέλεσμα κι από το ότι παίζονταν σε γεμάτες αίθουσες-και αναφέρομαι στις γιγάντιες σκηνές του Βασιλικού Θεάτρου και του Μακεδονικών Σπουδών. Ο Βασίλης Νικολαϊδης ανέβασε με κλασικό τρόπο το «Γλυκό πουλί της νιότης» στο πρώτο και ο ισχυρός άσσος της παράστασής του ήταν το πρωταγωνιστικό ζευγάρι: εξαίρετη Αλεξάντρα Ντε Λάγκο η Κοραλία Καράντη και καίριος Τσανς Γουέιν ο Μέμος Μπεγνής. Εκείνη, που έλειψε -μας έλειψε!- καιρό από το σανίδι επέστρεψε σε αυτό με την πληρέστερη κατά τη γνώμη μου ερμηνεία που έχει πετύχει ως σήμερα. Δεν «καμώθηκε» την Ντε Λάγκο, «έγινε» αυτή, με υποκριτικό οίστρο, με δεινότητα ζηλευτή και με ακρίβεια δεξιοτεχνική. Έξοχη στα «σκοτάδια» της ηρωίδας, εντυπωσιακή στα «χασίματά» της, θαυμάσια στον μονόλογο για το περίφημο γκρο πλαν του κινηματογράφου, συναρπαστική στην σκηνή του τηλεφωνήματος που μαθαίνει πως την περιμένουν πίσω και συνταρακτική στην σκηνή που φεύγει αφήνοντας πίσω της τον Τσανς. Ο Μέμος Μπεγνής έχει καταφέρει ως σήμερα «νίκες» στον χώρο, με τον Τσανς όμως ανεβάζει τον πήχη όσο ποτέ και πετυχαίνει μια προσωπική επιτυχία. Φωτίζει όλες τις πτυχές του ρόλου με δεινότητα και μέτρο: εξαίρετος στην κυνικότητα του ήρωα, ευθύβολος στις σκηνές που «παίζει» με την Πριγκίπισσα και εντυπωσιακός στις δραματικές κορυφώσεις.
Όσο για την «Μικρή μας πόλη»; Ευτύχησε στο ανέβασμά της από τον Γιάννη Βούρο. Η παράστασή του ήταν ατμοσφαιρική μα και εύρυθμη, λεπτοδουλεμένη και στην παραμικρή της λεπτομέρεια,εντυπωσιακή στην όψη και στην ψυχή. Ανέδειξε τις κωμικές σκηνές της με απολαυστικό τρόπο και απογείωσε τις δραματικές της. Αφρός σαμπάνιας απ’τη μια κι απ’ την άλλη με μια αλήθεια που έφερνε δάκρια στα μάτια-δεν μπόρεσα να σταματήσω τα δάκρυα βγαίνοντας στο λιμάνι… Δουλειά- ψυχής,με δεξιοτεχνικό τρόπο καμωμένη.Έχω χαρεί αρκετές σκηνοθετικές δουλειές του Βούρου όμως η Μικρή-Μαγική του Πόλη σε κέρδισε όσο καμιά άλλη.Οι σκηνοθετικές του λύσεις έξοχες,η συνεργασία του με τους υπόλοιπους συντελεστές στα κοστούμια,τα σκηνικά και τους φωτισμούς καρποφόρα.Εκεί όμως που πέτυχε αξιοζήλευτο αποτέλεσμα ήταν με τους ηθοποιούς του που ήταν ένας κι ένας:έξοχος αφηγητής ο Μάνος Ζαχαράκος,θαυμάσια στην μητέρα της η άξια Αριέττα Μουτούση, καίριος κι απολαυστικός ο Γιάννης Καλατζόπουλος,ευθύβολος ο Δημήτρης Σιακάρας. Μεγάλο ατού της έξοχης παράστασής του η Μαριαλένα Ροζάκη που «ντύθηκε» την Έμιλυ και ο Χρήστος Παπαδημητρίου που ερμήνευσε τον Τζωρτζ.Δύο χαρισματικά και ταλαντούχα νέα παιδιά,που «πέρασαν» απ’την εφηβεία στην ενηλικίωση,απ’το φλερτ και τα πρώτα σκιρτήματα του έρωτα,στον γάμο και τον πόνο του αποχωρισμού…Με αλήθεια και εσωτερικότητα που τους δίδαξε ο Βούρος.
Κάτι καλό γίνεται πάνω στη Θεσσαλονίκη κι είναι μόνο η αρχή μια και τα «μαγειρέματα» που γίνονται για του χρόνου, υπόσχονται τα ακόμα καλύτερα…
