Καμία σχέση με κλάψα, πολυλογία, αναμενόμενη επισήμανση, εγωκεντρική αντιδιαστολή. "Εμείς ευαισθητοποιηθήκαμε, ελάτε να σας ευαισθητοποιήσουμε και σας". Με βία. Ήταν η πρώτη φορά που παρακολουθούσα κάτι τέτοιο. Το συναίσθημά μου ανεξέλεγκτο. Για τις απλές σκέψεις που δεν έχω χρόνο να κάνω. Για τα μάτια που φτιάχνουν σπάνιους φθόγγους. Για τη Λ. που στάθηκε μπροστά στο μικρόφωνο και με ένα πανέξυπνο μειδίαμα είπε μια πρόταση που ξεκινούσε με το "θέλω".
Στην παράσταση της Ελένης Ευθυμίου παίζουν άνθρωποι που αγαπούν τη ζωή. Δεν τους πτοεί τίποτα και κανείς. Ούτε η λίγη όραση, ούτε οι χρωμοσωμικές ανωμαλίες, ούτε η περιορισμένη κινητικότητα, ούτε η γλώσσα που "αργεί και δεν ακολουθεί τη σκέψη" ή το αντίθετο. Μπήκαν με φόρα και έγιναν ένα με αυτούς που γεννήθηκαν χωρίς "ιδιαίτερα επίθετα" να τους στοιβάζουν σε κατηγορίες. Με χιούμορ και με άξονα τις εμπειρίες των ίδιων των συντελεστών το "ποίημα που προέκυψε" είναι μια μεγάλη υπενθύμιση ότι η Τέχνη ανοίγει παράθυρα που δε θες να κλείσεις έπειτα για κανένα λόγο. Γίνονται δίπλα μας όλα. Όλοι έχουμε δει κάπου κάποιον να κρατάει από το χέρι "ένα ιδιαίτερο παιδί" και αυτή η κοινότοπη, μείζων εικόνα να καταπίνει το παιδί και το εν δυνάμει άνοιγμα των φτερών του. Τι έχει στο νου του; Τι θέλει; Τι αγαπάει και τι δεν αγαπάει;
Η κοινωνία είναι μια κότα. Φοβάται και απωθεί. Στη γωνία πανέτοιμοι οι άνθρωποι-ανεμιστήρες να επαναφέρουν την τάξη, την κανονικότητα, την ομαλότητα. Ξεφυσούν τις εμμονές τους. Ορίζουν, κατηγοριοποιούν, λυπούνται για την κακοτυχία. "Μακριά από μας". Και όταν όλα και όλοι ησυχάσουν τότε φαίνεται από παντού μια αδίστακτη ομορφιά. Έτοιμη να επιβληθεί. Ακόμη και σε άνυδρους τόπους. Ησυχία..παρακαλώ...
Σαν να συνοψίστηκε μια διαχρονική καθημερινότητα σε 1 ώρα και 30 λεπτά. Με αγωνίες, όνειρα, τρυφερότητα, σκληρότητα, φόβο, ελπίδα, απελπισία. Αλλά στο τέλος τραγούδι και αγάπη. Ευλογημένη επιμονή. Το είδα στο πρόσωπο του Η. που αγαπάει και θέλει να πάει βόλτα το κορίτσι του. Μια ασυνήθιστη βόλτα πάνω σε ένα τρακτέρ.
Ήταν σαν να άκουγα ένα παιδί να μου διαβάζει την έκθεση που έγραψε. Όλη η παράσταση μια παιδική έκθεση που σε απογυμνώνει και το μόνο που έχεις να καταθέσεις στο τέλος μαζί τους είναι ένα ζεστό κομμάτι από την καρδιά σου. Χωρίς δεύτερη σκέψη.
«Ο άνθρωπος ανεμιστήρας ή πώς να ντύσετε έναν ελέφαντα» της ομάδας "Εν δυνάμει"
Συντελεστές
Η τελική σύνθεση δεν αποτελεί προϋπάρχουσα θεατρική δραματουργία αλλά προέκυψε μέσα από τις πρόβες από τα μέλη της ομάδας.
Η τελική σύνθεση και επιμέλεια έγινε από την Ελένη Ευθυμίου.
Σκηνοθεσία-Μουσική: Ελένη Ευθυμίου
Σκηνικά-Κοστούμια: Ελισάβετ Αντάπαση
Φωτισμοί: Richard Anthony
Βίντεο: Δημήτρης Ζάχος
Οργάνωση Παραγωγής-Βοηθός σκηνοθέτη: Ελένη Δημοπούλου
Επικοινωνία: BrainCo
Παίζουν: Κλειώ Αντωνοπούλου, Βάσω Ασίκογλου, Μαρία Δαχλύθρα, Ελευθερία Δρακουλίδου, Μαργαρίτα Καϊναδά, Δημήτρης Καλαγκάνης, Κίμων Καλαγκάνης, Άννα Καλίντσεβα, Αναστασία Καρυοφύλλη, Ευαγγελίνα Καρυοφύλλη, Μαρία Κολτσίδα, Βαγγέλης Κοσμίδης, Γιώτα Κουϊτζόγλου, Νίκος Κυπαρίσσης, Παρμενίων Κυριακούλης, Ευτέρπη Κώστα, Λωξάνδρα Λούκας, Δημήτρης Μέξης, Αγγελική Μούσιου, Θάνος Νανάσης, Μιχάλης Ντολόπουλος.
Στην παράσταση ακούγονται κείμενα των Ξαβιέ Ντυρενζέ, Νικηφόρου Βρεττάκου, Τέλλου Φίλη, Τζ. Μ. Κουτσί.
