Της Χρύσας Φωτοπούλου
Σ’ ένα κανονικό πρώην Χαμάμ με επιβλητικό τρούλο και θετικά ενεργειακούς τοίχους κάπου στα Πετράλωνα τη Δευτέρα 10/12 δόθηκε η τελευταία παράσταση-αφιέρωμα ( « Από το γραμμόφωνο στην σκηνή») στις ρεμπέτισσες Στέλλα Χασκήλ, Μαρίκα Νίνου, Σωτηρία Μπέλλου. Μια πρωτοβουλία της ταλαντούχας ηθοποιού Χριστίνας Μαξούρη που ξεκίνησε να υλοποιείται από τις πρώτες μέρες του Νοέμβρη με εξαίρετες καλεσμένες, πολύ κέφι και ευλαβική προσήλωση στα τραγούδια που όρισαν μια από τις πιο δημιουργικές περιόδους. Την τελευταία Δευτέρα δίπλα στην Χριστίνα και κάτω από τα αγαπησιάρικα ταξίμια βρέθηκε η Λυδία Κονιόρδου να φτιάχνει σιγανή, αισθαντική ατμόσφαιρα και να παίρνει από το χέρι όλον εκείνο τον κόσμο που τραγουδούσε με κλειστά μάτια σαν να ήταν επιταγή ενός ιστορικού παρελθόντος που μας συμπεριλαμβάνει όλους. Δεν ξέρω πώς να συντάξω τις προτάσεις ώστε να συμπυκνωθεί το συναίσθημα που ένιωσα εκείνο το βράδυ μέσα στον κόσμο με τα κλειστά μάτια και την συσσωρευμένη νοσταλγία. Οι καλές στιγμές της Χριστίνας Μαξούρη είναι σε αριθμό περισσότερες από την ηλικία της. Ένα κορίτσι γύρω στα 30 που τραγουδάει από τότε που γεννήθηκε, κυκλοφορεί με ποδήλατο, διαβάζει έμμετρα κείμενα, με πάρα πολλές θετικές προφορικές και γραπτές κουβέντες για την παρουσία της στο θέατρο. Τράβηξα με το κινητό μου τηλέφωνο το τελευταίο τραγούδι που είπε, το « Θα με δικάσει» του Δημήτρη Λάγιου και μέχρι να ξημερώσει το άκουσα χιλιάδες φορές. Ελπίζω πάντα σε τέτοιες όμορφες στιγμές που φέρνουν τη δύναμη στο προσκήνιο και σου χτυπούν ελαφρά την πλάτη για να ολοκληρωθεί το βήμα σου, «σταυρουδάκι μου χρυσό..».
