Αυτή τραγούδαγε τα βράδια στα σκυλάδικα. Η Ραμόνα. Από μικρό παιδί το έσκασε από το χωριό της και με το που έβγαινε στην πίστα «βίδωναν τα τραπέζια για να μην φύγουν». «Έκαιγα τα χιόνια ρε!».
Πρεμιέρα του «Ραμόνα travel-η γη της καλοσύνης» στην Αποθήκη του Πειραιώς 260. Με έχει εκπλήξει πολλές φορές η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη και το έχω καταθέσει. Όπως έχω καταθέσει ότι με συναρπάζει το γεγονός ότι κάθε φορά ανεβάζει τον πήχη ψηλότερα και εκπλήσσει το κοινό. Τη φορά αυτή «γίνεται» μιας λαική τραγουδίστρια: αποκτά βαριά προφορά λόγω της καταγωγής της ηρωίδας απ’ τα βόρια που έφυγε μικρή, ντύνεται με εμπριμέ φόρεμα και με παπούτσια που είναι ασορτί με τη ζώνη, γίνεται επικίνδυνα άγρια και ζηλευτά τρυφερή, σαρώνει τη σκηνή με το βάρος μιας γυναίκας που τη σακάτεψε η ζωή κι αρχίζει το τραγούδι.
«Ο μήνας έχει δεκατρείς, καταραμένη μέρα» .Κι έπειτα «Άσε με, άσε με, να σ’αγαπάω» για να φτάσει μέχρι το «Στο άδειο μου πακέτο απόψε μπήκες, δεν ξέρω τι ζητάς ή αν το βρήκες». Απ’τη μια η λαϊκότητα της τραγουδίστριας της νύχτας, από την άλλη η ερμηνεία των κομματιών σαν να’ ναι μονόπρακτα.
Πυρπολείται και πυρπολεί. Βάζει φωτιά στο κοινό μέσα στα κατακόκκινα φώτα της Αποθήκης με την μυρωδιά από λιβάνι και τσιγάρο, γάλα και ιδρώτα, πάθος και έρωτα και με την τηλεόραση να παίζει το ασπρόμαυρο Λεωφορείο ο Πόθος. Μια Ραμόνα συναρπαστική με Στέλλα δίπλα της την χαρισματική Λένα Δροσάκη, που’ χει παντρευτεί τον Βούλγαρο Ζλάταν κι αγαπάει τα τριαντάφυλλα. Οπτασία.
Με βαριά προφορά κι αυτή. Στις σκηνές που’ναι μαζί-φλέγεται το σύμπαν. Δάκρυα τρέχουν. Κι ο Ζλατάν του Κρις Ραντάνοφ, παράφορος και παθιασμένος να σπάει τα πάντα και να στάζει ερωτισμό και πόνο μέχρι το φινάλε που «απογειώνει»- από τις καλύτερες δουλειές του-. Ο Μάρκο, υπερβολικά όμορφος και υπερβολικά νέος. Ο Δημήτρης Μοθωναίος γίνεται ο Αλβανός που άλαλος βρίσκει τη φωνή του μέσα από το θαύμα. Το θαύμα της καλοσύνης.
Η «Bijoux de Kant» στη χώρα του διηνεκούς ρομαντισμού. Το κείμενο της Γλυκερίας Μπασδέκη εξαιρετικό. Η σκηνοθεσία του Γιάννη Σκουρλέτη αληθινά εμπνευσμένη. Η μουσική του Κώστα Δαλακούρη υπέροχη. Ησκηνογραφία των Σκουρλέτη-Λιάκουρα –Πραβήτα ατμοσφαιρική. Η κίνηση του Τάσου Καραχάλιου λεπτοδουλεμένη. Οι φωτισμοί της Χριστίνας Θανάσουλα δυνατοί.
Τι όμορφα που «άνοιξε»το Ελληνικό Φεστιβάλ με τη «Ραμόνα».
Τι ωραίο που είναι που έχουμε τέτοιες σπουδαίες ηθοποιούς όπως η Καρυοφυλλιά. Τι όμορφα που ένιωσα βγαίνοντας στην Πειραιώς με δύο ατάκες χαραγμένες για πάντα μέσα μου: «Με ξέσκισε ο έρωτας Βούλγαρε» και «Έκαιγα χιόνια ρε».
Καλό καλοκαίρι, καλό Φεστιβάλ.Το έχουμε ανάγκη…
