Ο Άρης Τρουπάκης φέτος σκηνοθετεί τον " Βουβο σερβιτόρο" του Χ. Πίντερ με τους Αλέκο Συσσοβίτη και Γ. Χρανιώτη στο Faust . Γράφει στο onlytheater για τις ανθρώπινες συμπεριφορές, για την απειλή και τον τρόμο, για νικητές και χαμένους. Τα υπόλοιπα επί σκηνής!
Ο Πίντερ γεννήθηκε το 1931 στο Hackney – East End του Λονδίνου. Μια μεγαλούπολη που έχει αρχίσει να γιγαντώνεται και τα όριά της όλο και να απλώνονται καθώς νέες συνοικίες – οι περισσότερες εργατικές – οικοδομούνται ολοένα, υπακούοντας στις ανάγκες μιας διαρκώς διογκούμενης εργατικής τάξης.
Το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου το 1945 βρίσκει τη Μ. Βρετανία με το μέρος των νικητών. Θα χρειαστούν όμως τεράστιες προσπάθειες στο εσωτερικό της χώρας για να ορθοποδήσει από έναν πόλεμο που οικονομικά τη γονάτισε.
Μεγάλος αριθμός ανθρώπων – κυρίως στα αστικά κέντρα – έχουν οδηγηθεί κάτω από τα όρια της φτώχειας.
Μέσα σ’ εκείνο το περιβάλλον ανέχειας, εγκληματικότητας, ανεργίας και φθόνου των φτωχών απέναντι στις πιο εύρωστες τάξεις τοποθετεί ο Πίντερ, στα τέλη της δεκαετίας του ’50 πια, τους δύο ήρωες του «Βουβού Σερβιτόρου», τον Μπέν και τον Γκας.
Δύο τύποι που εκτελούν ανθρώπους επί πληρωμή, κάθε φορά οι δυο τους, κάθε φορά με τον ίδιο τρόπο, κάθε φορά εντολοδόχοι του Γουΐλσον, ενός μυστηριώδους, άφαντου «αφεντικού».
Κάθε φορά εκτός από σήμερα. Σήμερα, τη μέρα που διαδραματίζεται το έργο, για πρώτη φορά όλα είναι αλλιώς, για λόγους ανεξιχνίαστους και στους δύο. Όσο περιμένουν μέσα σ’ εκείνο το υπόγειο που έχουν στήσει την ενέδρα τους τόσο αρχίζουν να αισθάνονται οι ίδιοι θύματά της.
Και όσο αισθάνονται κάτι τέτοιο τόσο αυξάνονται οι ρωγμές στα θεμέλια της σχέσης δυο τέτοιων ανθρώπων. Η αλληλεγγύη, η εμπιστοσύνη δείχνουν ανεπαρκείς να τους κρατήσουν δεμένους και ψύχραιμους απέναντι σε μια έξωθεν απειλή.
Ο Πίντερ εκμεταλλεύεται όλα τα «σκουπίδια», τα περιττά, τα επουσιώδη της ανθρώπινης συμπεριφοράς – αμήχανες σιωπές, καθημερινοί αδιάφοροι ελλειπτικοί διάλογοι, ανόητες εξαρτήσεις, βαρύγδουπες κουβέντες χωρίς κανένα περιεχόμενο, διεκδικήσεις χωρίς καν φανερό αντικείμενο – για να διαμορφώσει σιγά σιγά την ποιητική του.
Τις λέξεις που υπάρχουν μόνο για να καλύψουν τη σιωπή, τη ρουτίνα που υπάρχει για να καλύψει τον Τρόμο του Απρόοπτου, την αγκαλιά που υπάρχει για να καλύψει την ερημιά.
«Οι άνθρωποι μιλούν για να μη σιωπήσουν», γράφει ο ίδιος και καθώς γράφει απλώνει μια ζεστή κουβέρτα πάνω από τους παγωμένους του ήρωες – τόσο ζωντανοί όσο και παγωμένοι.
Δική μας δουλειά, των ηθοποιών, του σκηνογράφου, του μουσικού, του μεταφραστή είναι ν’ ανακαλύψουμε – και άρα να αποκαλύψουμε – τις τρύπες εκείνης της κουβέντας που αφήνουν τον κρύο αέρα να περνά και να μας ανατριχιάζει.
Και ίσως μια τρυφερή ματιά σ’ εκείνο το παγωμένο κορμί, που όλο πασχίζει τραβώντας την κουβέρτα να κερδίσει λίγη ακόμα ώρα ύπνου.
Α.Κ.
H παράσταση " Ο βουβός σερβιτόρος" παρουσιάζεται κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στο Faust.
