Αυτό είναι το δεύτερο κείμενο που μας στέλνει η Εύα Μανιδάκη. Το πρώτο είχε να κάνει με το καλοκαίρι. Μια φράση θυμάμαι καλά. "Τρώω το καρπούζι- "φυσαρμόνικα", περπατάω ξυπόλυτη, φτιάχνω στην άμμο παλάτια". Το ξέρω. Τη θυμάστε κι εσείς αυτή τη φράση.
Κάθε φορά, όταν σβήνουν τα φωτά και ξεκινάει η παράσταση νιώθω την ίδια υπέροχη ταραχή με την στιγμή της απογείωσης του αεροπλάνου.
Πίσω από τις κουίντες, κάτω από τη σκηνή, δίπλα στο υποσκήνιο, κρυμμένη πίσω από την αυλαία, εκεί νιώθω ασφαλής, εκεί είναι το σπίτι μου, ο χώρος μου και πάντα νιώθω την ίδια μεγάλη χαρά, όταν οι χώροι που σχεδιάζω παίρνουν ζωή, τα αντικείμενα παύουν να είναι αντικείμενα μόνο, αλλά γίνονται σημεία του έργου, είναι σαν να διαστέλλονται και να μας αφηγούνται ιστορίες.
Έχω σκηνογραφήσει πάνω από 70 θεατρικά έργα και κάθε φορά είναι σαν την πρώτη φορά. Αυτή η συμπυκνωμένη μορφή ζωής στο χώρο και στο χρόνο είναι για μένα το καταφύγιό μου.
Χρύσα Φωτοπούλου
