Φίλε
Σου γράφω δυο λόγια βιαστικά γιατί εδώ τα πράγματα δεν παν καθόλου καλά.
Μέχρι και τανκς έχουνε φέρει μπροστά στην πύλη. Δεν πιστεύω βέβαια πως θα μας ρίξουν αλλά κανείς ποτέ δεν ξέρει.
Λοιπόν ήθελα μόνο να σου πω πως εγώ τουλάχιστον ούτε ήρωας είμαι ούτε παριστάνω τον ήρωα .
Κι αν βρέθηκα στο Πολυτεχνείο είναι γιατί δεν πήγαινε άλλο. Δεν μπορώ να ζω με το φόβο.
Αυτό δεν είναι ζωή.
Εξήμισυ χρόνια το ανεχτήκαμε. Ήταν πάρα πολλά. Θέλω να σκέφτομαι ελεύθερα .
Θέλω να μιλάω ελεύθερα Θέλω να νοιώθω ελεύθερος. Αυτό έχω ανάγκη .
Ελευθερία. Μια λέξη μοναχά.
Μόνο άμα σου λείπει καταλαβαίνεις τι θα πει. Δεν μπορώ να ζω με το φόβο στο ξανάπα. Αυτό είν΄ όλο. Νοιώθω να πνίγομαι. Δεν μπορώ να ανασάνω ελεύθερα. Δεν πάει άλλο.
Γι αυτό είμαι εδώ. Γι αυτό είμαστε εδώ. Δεν ξέρω τι λένε η τι θα λένε οι άλλοι για μας.
Εγώ αυτό που είχα να πω το είπα.
Ένα… παιδί του Πολυτεχνείου
Υ.Γ. Αν αυτό το μήνυμα φτάσει στα χέρια σου με κόκκινο λεκέ μην τον αφήσεις και ξεθωριάσει. Θα πάει χαμένος. Θέλει αρετή και τόλμη η Ελευθερία . Δε θυμάμαι αυτή τη στιγμή ποιος το είπε, αλλά δεν πειράζει. Το νόημα τόπιασα. Με νιώθεις ;
Παιδί του πολυτεχνείου
Το πήρα το μήνυμα σου. Λίγο καθυστερημένα είναι αλήθεια, αλλά δεν πειράζει. Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Έτσι δε λεν;
Tι αστείος τρόπος κι αυτός να σε αποκαλώ ΄΄παιδί του πολυτεχνείου΄΄ αλλά… δεν ξέρω πώς σε λεν. Δεν μου το γράφεις. Καταλαβαίνω γιατί. Σημασία δεν έχει ποιος είσαι. Σημασία έχει αυτό που έκανες. Αυτό που κάνατε.
Θέλω νάμαι ειλικρινής μαζί σου και μη με παρεξηγήσεις. Τι νόημα έχει να σου απαντήσω αν δε σου λέω αλήθεια;
Αν σου πω πως μπορώ να μπω στη θέση σου και να ζήσω τα πράγματα όπως τα έζησες, να νοιώσω ότι ένοιωσες και
να μεθύσω με το νου και την καρδιά μου όσο ίσως θάθελες, θάταν ψέμα.
Όχι γιατί το παίζω ηλίθιος ή αναίσθητος – αυτό θάταν άδικο για μένα αλλά να !…Πιστεύω πως κάτι μου διαφεύγει και θα προσπαθήσω να σου εξηγήσω τι εννοώ.
Κατ αρχήν είμαι και γω… παιδί σαν και σένα που θα πει πως και γω θέλω να αλλάξω τον κόσμο και να τον κάνω καλύτερο. Και γω πιστεύω πως το μόνο που μετράει είναι να αγωνίζεσαι για μια καλύτερη ζωή - πως μόνο τότε αξίζει να ζεις. Αλλιώς… απλά επιβιώνεις και δεν είναι καθόλου το ίδιο. Μιλάω για ζωή σε σένα που δε λογάριασες τη δική σου αλλά δεν είμαι ούτε εγωιστής ούτε σκληρός. Ξέρω πως αν ήσουν εδώ πλάι μου θα καμάρωνες ακόμα για τις επιλογές σου. Δε θα μετάνιωνες. Και γω καμαρώνω για σένα και θάθελα νάχα τη δύναμη σου αλλά να ! Δεν είμαι σίγουρος ότι την έχω. Αυτό ήθελα να σου πω. Αυτό μόνο.
Μερικές φορές νοιώθω τόσο κουρασμένος, απογοητευμένος και παραιτημένος που τα παίρνω στο κρανίο. Τώρα δεν ξέρω αν εσείς το λέγατε αυτό. Το νόημα όμως το πιάνεις. Όταν σου λένε παρανοϊκά πράγματα ή σου φέρονται παρανοϊκά και θέλουν κι από πάνω να σε πείσουν πως έχουνε και δίκιο και σούρχεται να τα κάνεις όλα λίμπα; Που σε πιάνει μια λύσσα να γυρίσεις τον κόσμο ανάποδα; Να τώρα και μόνο που στο γράφω μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. Βλέπω κόκκινο. Σαν το λεκέ στο γράμμα σου.
Αλλά δεν τάχω με τους άλλους. Με μένα τον ίδιο τάχω. Πως τα κατάφεραν να με κάνουν να πιστεύω πως είμαι άχρηστος; Πως δε μετράω καθόλου; Πως ότι και να κάνω ο κόσμος δεν αλλάζει με τίποτα;
Να κοιτάξω, λέει, μόνο να βολευτώ κάπου, να κρυφτώ δηλαδή απ΄ τον εαυτό μου και να ζήσω τη ζωούλα μου.
Τα ίδια θα σας έλεγαν και σας, ε ; Μάλλον.
Όχι. Δε θέλω. Όχι, δε θέλω κανένα βόλεμα και καμιά ζωούλα. Όχι. Θέλω μια ζωή με κάτι γράμματα να!!!… Μεγάλα σαν την ορμή μου. Σαν την ψυχή μου. Σαν… δεν μούρχεται τώρα η λέξη αλλά με καταλαβαίνεις. Αν πω σαν… Πολυτεχνείο μπορεί να το πάρεις στραβά και να νομίσεις πως δεν καταλαβαίνω τη διαφορά και πως τα ισοπεδώνω όλα και δεν είναι έτσι. Είπαμε δεν είμαι ηλίθιος ούτε αναίσθητος. Διαφορετικός είμαι. Ζω σε έναν κόσμο διαφορετικό. Τόσο διαφορετικό που δε θα το πίστευες. Έναν κόσμο που αλλάζει μέρα με τη μέρα τόσο γρήγορα που με το ζόρι καταφέρνεις να παρακολουθήσεις τις εξελίξεις.
Ας πούμε, για παράδειγμα, ξέρεις τι θα πει παγκοσμιοποίηση; Τι θα πει να ζεις με τον τρόμο της ανεργίας; Μόλυνση περιβάλλοντος; Μεταλλαγμένες τροφές; Ηλεκτρονικά μέσα μαζικής επικοινωνίας; Που σου πιπιλάνε όλη μέρα το μυαλό για να σου πουν πώς να σκέφτεσαι και πώς να ζεις; Ποιες ανάγκες έχεις η μάλλον ποιες ανάγκες πρέπει να έχεις για να καταναλώνεις ότι σου πουλάνε;
Παγκοσμιοποίηση, από την άλλη, θα πει ότι τα κράτη είναι τόσο εξαρτημένα πια οικονομικά το ένα από το άλλο
-οι επιχειρήσεις δηλαδή- που δεν μπορούν να πάρουν μέτρα προστασίας της εσωτερικής τους αγοράς, που θα πει
με άλλα λόγια πως δεν μπορούν να προστατεύσουν τους πολίτες. Oσο για την κατάσταση στην παιδεία; Άσε καλύτερα να μην ανοίξω το στόμα μου. Όπως θα κατάλαβες υπάρχουν χίλια μέτωπα ανοιχτά. Χίλιες μάχες να δώσεις. Χίλιοι λόγοι να αντισταθείς. Που προσπαθούν να σου στερήσουν την ελευθερία με άλλους τρόπους απ΄ ότι σε σένα αλλά που τελικά στο ίδιο καταλήγουν.
Να σε κάνουν να φοβάσαι για να σε κάνουν ότι θέλουν.
Να σου κόβουν λίγο-λίγο τα φτερά για να μην μπορείς να πετάξεις.
Να προσπαθούν να σε πείσουν ότι μόνο ένας δρόμος υπάρχει. Να δεχτείς όλους τους όρους που σου βάζουν και να λες κι ευχαριστώ.
Κατάλαβες τώρα γιατί μερικές φορές νοιώθω κουρασμένος πριν ακόμα δώσω τη μάχη ;
Γιατί ξέρω τι θα αντιμετωπίσω. Τι με περιμένει.
Υπάρχουν τανκς που περνάνε πάνω από την ψυχή σου, παιδί του πολυτεχνείου. Και σ΄ αφήνουν ζωντανό.
Τρόπος του λέγειν δηλαδή, αφού πνίγεσαι και δεν μπορείς να ανασάνεις ελεύθερα. Να σκεφτείς ελεύθερα. Να ζήσεις ελεύθερα. Δε χρειάζεται να σου εξηγήσω τίποτα γιατί εσύ ξέρεις καλύτερα από μένα τι θα πει να σωπαίνεις γιατί φοβάσαι. Τι θα πει να τα παίρνεις στο κρανίο . Σου εξήγησα, μην τα ξαναλέω. Ένα μόνο θα σου πω και θα τα καταλάβεις όλα. Αλλά να ! Δεν μου είναι εύκολο. Όχι πως ντρέπομαι δηλαδή αλλά να!… Πώς να στο πω;
Α! Το βρήκα. Θα στο στείλω με SMS. Όχι για να κρυφτώ αλλά … για να δεις πως είναι τα SMS. Πλάκα θάχει. Εσείς δεν είχατε τότε κινητά. Ούτε υπολογιστές και διαδίκτυο αλλά γι αυτά θα σου μιλήσω άλλη φορά.
Λοιπόν το μήνυμα μου είναι… Mισό λεφτό να πάω στα μηνύματα…. Δημιουργία…
KAMAΡΩΝΩ ΓIA ΣENA + ΣE EYXAΡIΣTΩ ΓIA O,ΤΙ EKANEΣ. ΔΕΝ ΠΗΓΕ ΧAMENΟ. ΘΑ ΔΕΙΣ .
ΔΕΝ ΞΕΘΩΡΙΑΣΕ Ο ΛΕΚΕΣ. ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΚΟΚΚΙΝΟΣ.
