Όταν βλέπεις την Άννα Ελεφάντη έχεις την αίσθηση ότι έχει ξεπηδήσει από μια άλλη εποχή. Η αύρα της θυμίζει παλιές ηθοποιούς της δεκαετίας του '50, αλλά ο υποκριτικός της κώδικας είναι τόσο σύγχρονος και λιτός. Φέτος εμφανίζεται για δεύτερη χρονιά στην παράσταση " Γράμματα αγάπης στον Στάλιν" του Δ. Μυλωνά, ενώ παράλληλα κάνει και πρόβες για το έργο "Ο Ρόζενκραντζ και ο Γκίλντεστερν είναι νεκροί" του Τομ Στόπαρντ που θα παρουσιαστεί στο στο Θέατρο Επί Κολωνώ από τις αρχές Ιανουαρίου.
Έμαθα να αγαπώ το θέατρο από μικρή. Οι γονείς μου με «κουβαλάνε» σε παραστάσεις από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, μερικές φορές δε σε ακατάλληλες για την ηλικία μου, δυσνόητες, για μεγάλους.
Στο σχολείο συμμετέχω στις παραστάσεις, δειλά αλλά συμμετέχω. Να γίνω όμως ηθοποιός, ούτε που έχει περάσει από το μυαλό μου. Κτηνίατρος - λάτρευα τα σκυλιά, αργότερα αστροναύτης – τάση φυγής;, αεροσυνοδός- τρέλα με τις στολές, ιστορικός όπως ο πατέρας μου, ναι, ηθοποιός όμως όχι.
Πανελλήνιες για ιστορικό - αρχαιολογικό - παταγώδης αποτυχία.
2η χρονιά - το ίδιο. Στο μεταξύ μαθαίνω για τη σχετικά νεοσύστατη Σχολή Θεάτρου του Α.Π.Θ. Το θέατρο το αγαπώ, χαμηλότερες από το Ιστορικό βάσεις έχει, είναι μια εναλλακτική...
Περνάω. Επιλογή ανάμεσα σε θεατρολογία (Θεέ μου, έχω φάει θεωρεία στο σπίτι με το κουτάλι, όχι άλλο!), σκηνογραφία (ας γελάσουμε, ούτε μια ίσια γραμμή δεν μπορώ να κάνω), μήπως υποκριτική; Στην τελική θα έχει πλάκα και όλο και κάτι θα μάθω για τον εαυτό μου. Όχι, όχι ηθοποιός δε θέλω να γίνω, απλώς να εκφραστώ, να παίξω, να με καταλάβω.
Αυτό είναι. Ξεκινάει ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή. Όσο είμαι ακόμα φοιτήτρια, δουλεύω στην Πειραματική Σκηνή της Τέχνης για 3 σεζόν - τα πρώτα μου χρήματα από το θέατρο. Φεύγω για μεταπτυχιακό στο Λονδίνο. Επιστροφή Ελλάδα - αμέσως βρίσκω δουλειά. Τα πράγματα πάνε καλά!
Και μετά σκοτάδι. Ακροάσεις, απογοητεύσεις, στασιμότητα. Ώσπου με πλησιάζει ο Γιάννης Καλαβριανός, συμφοιτητής μου στη σχολή και συνεργάτης στην Πειραματική και μου προτείνει, μαζί και με άλλους, να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και να κάνουμε τις δικές μας δουλειές. Εγώ είμαι το Θείο Βρέφος, Πρακτόρισσες και μετά η πρώτη μας συμμετοχή στο Φεστιβάλ Αθηνών με τις Παραλογές. Ακολουθούν οι Γιοί και κόρες και μεγάλες συγκινήσεις.
Στο μεταξύ συνεργασία με τον Δημήτρη Μυλωνά. Σκηνοθετεί το Γράμματα αγάπης στον Στάλιν και τώρα Ο Ρόζενκραντζ και ο Γκίλντεστερν είναι νεκροί του Τομ Στόπαρντ στο Θέατρο Επί Κολωνώ από τις αρχές Ιανουαρίου. Ακολουθεί το Δεν έχω τίποτα, βασισμένο σε 2 μονόπρακτα του Έντουαρντ Μποντ στο Θέατρο του Νέου Κόσμου τον Απρίλιο και πολλές, πολλές ωραίες ιδέες.
Αν με ρωτούσε κανείς τώρα τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις θα έλεγα φυσικά ηθοποιός. Γιατί αλλιώς δε γίνεται. Γιατί είμαστε οι πιο τυχεροί άνθρωποι του κόσμου. Γιατί σε μια ζωή μπορώ να είμαι και κτηνίατρος, και αστροναύτης, και αεροσυνοδός και ιστορικός, και...
Α.Κ.
