Ο Κωνσταντίνος Ζαμάνης είναι σκηνογράφος, για μενα όμως είναι ένας ποιητής της εικόνας.όταν του ζήτησα να γράψει για τη δουλειά του, μου είπε ότι θέλει να πει την αλήθεια, όπως είναι πραγματικά, χωρίς ωραιοποιήσεις και υπερβολές. Μου έστειλε λοιπόν ένα από τα πιο ωραία κείμενα που έχω λάβει ποτέ. Το μοιράζομαι μαζί σας με μεγάλη χαρά...
Τα ξενοδοχεία μου ασκούσαν μια τρομερή γοητεία όταν ήμουν παιδί. Προφανώς και δεν καταλάβαινα γιατί ... Υποθέτω πια πως ίσως ήταν μια αίσθηση του προσωρινού, αλλά και μιας παράξενης ελευθερίας. Που κρατούσε για λίγο πάντα. Σαν τις διακοπές. Έτσι και μια παράσταση. Προσωρινός κάτοικος ενός δωματίου. Ανοίγουμε τις αποσκευές μας, στολίζουμε το χώρο. Προσπαθούμε να τον κάνουμε δικό μας. Κάποτε προλαβαίνουμε. Για λίγο.
Δε μου αρέσουν οι πρεμιέρες. Συχνά τις αποφεύγω. Με πιάνει θλίψη. Σημαίνει πως ήρθε η ώρα παραδώσω το δικό μου κλειδί στη ρεσεψιόν. Μπορεί να χαίρομαι. Για λίγο. Οι αποσκευές είναι ήδη έτοιμες όμως και το επόμενο δωμάτιο κάπου περιμένει.
Είμαι σκηνογράφος. Με ρωτάς τι είναι αυτό. Δεν ξέρω πραγματικά πια. Ίσως ένας νομάδας, μεταπράτης χαμαιλέων που προσπαθεί να μιλήσει με εικόνες. Που ζουν για λίγο.Πάω από πόλη σε πόλη, περιδιαβαίνω εποχές, αποθέτω την πραμάτεια μου, βρίσκω καινούργια, και πορεύομαι. Τι ψάχνω, δεν ξέρω ακριβώς.Μόνο που τα δωμάτια των ξενοδοχείων έχουν γίνει πιο μικρά, πιο στενάχωρα. Η παρατεταμένη διαμονή έχει γίνει σχεδόν ημιδιαμονή. Δεν έχει πια room service και η ταράτσα με την ωραία θέα έχει κλείσει για επισκευές. Επ’ αόριστον.
Αξίζει τον κόπο, αναρωτιέμαι όλο και πιο συχνά.
Μετά θυμάμαι το χαμόγελο του άγνωστου επισκέπτη.
Και λέω, ίσως και να αξίζει.
Υ.Γ.
... Και το πιο ωραίο στα κάστρα στην άμμο ήταν πως το επόμενο πρωί δε θα τα έβρισκες στη θέση τους. Και τα ξανάφτιαχνες. Και ποτέ μα ποτέ δε θα ήταν σαν της προηγούμενης.
Α.Κ.
