Η Ίριδα Μάρα, λίγο πριν φορέσει τα άσπρα ρούχα της και το κόκκινο κραγιόν και εισχωρήσει στο τσεχωφικό σύμπαν (βλέπε: Θέατρο Θησείο, Γλάρος, Κώστας Φιλίππογλου, Ναταλία Τσαλίκη και λοιπές δυνάμεις), έγραψε το παρακάτω κείμενο. Ήθελε, λέει, όταν ήταν μικρή, να γίνει χορεύτρια πάνω στον πάγο. Όταν την είδα, πέρσι, στην "Τίρζα", έβαλα στοίχημα ότι "αυτό το κορίτσι έμαθε να περπατάει πάνω στον πάγο". Και σήμερα διαβάζω αυτό..
Γεννήθηκα στην Αθήνα. Από παιδί, μου άρεσε η μουσική και ο χορός. Oνειρευόμουν πως, όταν μεγαλώσω,
θα γίνω χορεύτρια επί πάγου. Εκεί, εντόπιζα, τότε, τη μεγαλύτερη ομορφιά.
Όταν ήρθε η στιγμή να επιλέξω, αποφάσισα να ασχοληθώ με μια τέχνη που εμπεριέχει και τα δύο.
Διάλεξα το θέατρο από αγνή περιέργεια. Προσωρινά. Δεν πίστεψα πως μπαίνοντας σε μια σχολή θεάτρου έπαιρνα κάποια απόφαση ζωής. Απλά, με γοήτευε πώς κάτι τόσο θνησιγενές είναι και τόσο ζωντανό. Σε καλεί να δώσεις αξία σε κάθε στιγμή που είναι προορισμένη για να φύγει. Και θα φύγει. Λίγο πιο φροντισμένη όμως, και ελεύθερη. Χρειάζεται γενναιοδωρία κάτι τέτοιο.
Κατά καιρούς, έχω κάνει και πολλές άλλες άσχετες δουλειές, με την ίδια πίστη και αφοσίωση.
Αν μάθεις να αναζητάς την αρμονία, είσαι διατεθειμένος να την εντοπίσεις οπουδήποτε.
Σαφώς, η δουλειά του ηθοποιού σού θυμίζει συχνότερα για πού ξεκίνησες. Για να γίνεσαι πιο μεγάλος και ελεύθερος.
Εξάλλου, στις πρόβες είμαστε ως επί το πλείστον ξυπόλυτοι.
Από μόνο του αυτό, έχει μια ελευθερία.
Χρύσα Φωτοπούλου
