Οι ηθοποιοί Χάρης Αττώνης και Γιούλα Μπούνταλη που πρωταγωνιστούν στην παράσταση"The OH Fuck Moment" των Hannah Jane Walker και Chris Thorpe που παρουσιάζεται στο Bios και η σκηνοθέτης Γαβριέλλα Τριανταφύλλη υποστηρίζουν ότι μια ζωή με λάθη είναι πιο χρήσιμη από μια ζωή που αναλώθηκε στο τίποτα και γράφουν για το onlytheater.
Γιούλα Μπούνταλη
Παρότι η ανάγνωση είναι μια διαδικασία μοναχική, όταν διάβασα το " The Oh fuck moment" και όταν έκλεισα την τελευταία σελίδα του είχα την παράξενη αίσθηση ότι είχα ήδη πάρει μέρος σε παράσταση. Γιατί η συμμετοχή που ζητάνε οι συγγραφείς του, η συμμετοχή που ζητάμε με τον Χάρη κάθε φορά από τους θεατές ξεκινά από μια πανέξυπνη και πολύ αληθινή ανακάλυψη που είναι η καρδιά αυτού του έργου: ότι όλοι οι άνθρωποι ανεξάρτητα από εποχή, ηλικία, φύλο και φυλή μοιραζόμαστε μια απόλυτη αίσθηση μοναξιάς, όταν κάνουμε ένα λάθος και όλος ο κόσμος καταρρέει γύρω μας, εξαιτίας μας, γιατί αποκλίναμε από την εικόνα που έχουμε για το σωστό. Το "Οh fuck moment" κάνει βουτιά σε αυτή την αίσθηση και σε βγάζει πάλι στην επιφάνεια με την αποκάλυψη ότι ακόμα και αν αυτή η στιγμή είναι βασανιστική δεν είναι ποτέ τελικά μοναχική, αλλά απόλυτα πανανθρώπινη.
Χάρης Αττώνης
Με τη Γαβριέλλα γνωριζόμαστε από τη σχολή. Δεν είχε τύχει όμως ποτέ να συνεργαστούμε, πέραν των δύο προηγούμενων παραστάσεων που έπαιξα στο Bios και εκείνη ήταν εκεί με την ιδιότητα της υπεύθυνης του χώρου. Έτσι, όταν με πήρε τηλέφωνο και με ρώτησε αν θα με ενδιέφερε να παίξω στο "Oh Fuck the Moment" όπου σκηνοθετεί, δε μου πήρε πολλή σκέψη να πω ναι.. Το είπα με το που διάβασα το κείμενο, που δεν είχε τύχει να δω στο πρώτο του ανέβασμα. Με τη Γιούλα παράλληλα δουλέψαμε μαζί στην ταινία του Σύλλα Τζουμέρκα, A Blast, όπου εκείνη υπέγραψε το σενάριο, οπότε η έκπληξη και το κίνητρο για μένα ενισχύθηκαν με την παρουσία της. Και δικαιολογημένα, μιας και οι πρόβες κύλησαν με τον πιο ανοιχτό, χαλαρό, παραγωγικό, ακομπλεξάριστο τρόπο - καταθέτοντας εμπειρίες και γαμώ-στιγμές μας, όπως απαιτούσε το κείμενο, πλημμυρίζοντας με δάκρυα και γέλια την κάθε πρόβα. Ήταν βασικό να καταλάβω τη φύση της παράστασης, το πόσο άμεσος έπρεπε να είναι ο λόγος, το πόσο ο κόσμος έπρεπε να νιώθει ότι του απευθυνόμαστε ως συνομιλητές και όχι ως δύο ηθοποιοί που πίσω από του ρόλους μας "παίζουμε" ένα προκαθορισμένο κείμενο. Παράλληλα, πρέπει να είναι σαφές ότι δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από το κείμενο το οποίο υπάρχει, ακόμα και αν σε κάποια σημεία ζητάμε τη συμμετοχή του κόσμου, εφόσον το επιθυμεί. Όλο αυτό άρχισε να γίνεται κατανοητό, για μένα, από τα πρώτα περάσματα που κάναμε με φίλους και τη μεγάλη κρυάδα που πήρα στη γενική μας πρόβα, όπου κατάλαβα τι δεν πρέπει να κάνω. Νιώθω τυχερός που δουλεύω με δυο τόσο ταλαντούχους ανθρώπους, που με υποστηρίζουν διαρκώς, ακόμα και κατά τη διάρκεια της παράστασης. Αυτός για μένα ήταν ένας βασικός λόγος να αγαπήσω το θέατρο ξανά. Είναι συγκινητικό να βλέπω τους ανθρώπους, που κάθονται μαζί μας στο τραπέζι, να αγωνιούν μαζί μας με τις ιστορίες που μοιραζόμαστε και όλοι να γινόμαστε ένα στο τι μπορεί να "διδάσκει" ένα τόσο όμορφο και σημαντικό σύγχρονο κείμενο. Αγαπώ όσο τίποτα τα κλασικά κείμενα, μα μου δίνει κουράγιο να συμμετέχω σε σύγχρονα έργα που προσφέρουν νέους τρόπους, νέες εμπειρίες, νέα συναισθήματα στους δημιουργούς και στον κόσμ
Γαβριέλλα Τριανταφύλλη
Κάθε χρόνο επιδιώκουμε να παρουσιάζουμε, ως αναπόσπαστο κομμάτι του προγραμματισμού μας, μετακλήσεις παραστάσεων του εξωτερικού. Γίνεται μια συστηματική προσπάθεια τις τελευταίες επτά σεζόν να έχουμε (τόσο εμείς όσο και το «κοινό» του bios) μια συνεχή επαφή με την καλλιτεχνική παραγωγή του εξωτερικού.
Στην περίπτωση του, όμως, του The Oh Fuck Moment η προσπάθεια αυτή πήγε ένα βήμα πιο κάτω. Επιλέξαμε να παρουσιάσουμε την “Ελληνική” βερσιόν του κειμένου – φερθήκαμε δηλαδή σε ένα κείμενο devised παράστασης ως θεατρικό κείμενο, το διασκευάσαμε, το ανακατασκευάσαμε και το παρουσιάζουμε αυτές τις ημέρες στην νέα, «ελληνική» του, πια, εκδοχή. Αν και σίγουρα δεν ήταν αυτή η πρωταρχική μας πρόθεση, ανεβάζοντας το "The Oh Fuck Momen"t, νομίζω ότι δοκιμάσαμε με αυτόν τον τρόπο δραματουργικά κάτι αρκετά νέο και διαφορετικό. Τόσο η Hannah όσο και ο Chris (οι δημιουργοί της παράστασης και συγγραφείς του κειμένου) ήταν δίπλα μας, παρόντες σε όλη τη διαδικασία. Η Hannah πέρασε μια εβδομάδα μαζί μας τον Σεπτέμβριο του 2012 ξεκλειδώνοντας τη δομή του κειμένου και δίνοντάς μας όλα τα απαραίτητα εφόδια για να αντικαταστήσουμε κομμάτια ολόκληρα της παράστασης. Επικοινωνούμε τακτικά μαζί τους για την πορεία των προβών (και τώρα της παράστασης), καθώς τους ενδιαφέρει πολύ αυτό το «πείραμα».
Α.Κ.
