Κάτι Κυριακές, κάθομαι και χαζεύω ταινίες του. Πεθαίνω για τον Ορέστη Μακρή, πάντα. Ή για τη Γεωργία Βασιλειάδου με τα λουλουδάτα και το υπόγειο δούλεμα που τραβάει σε όλους (καθοδηγούμενη απ' αυτόν). Άλλες φορές, φτάνει στ' αυτιά μου ένα τραγούδι, το ξέρω, κάνω να ψάξω τον στιχουργό. Αλέκος Σακελλάριος. Εμ, 1.500 έγραψε. Προχθές, επαναλάμβανα τη φράση "αχ, αυτός ο άτιμος ήθελε μαχαίρωμα". Φόκους στις λέξεις άτιμος και μαχαίρωμα. Τυχερός αυτός που ξέρει ότι ο θυμός για να εκφραστεί θέλει και "αχ", θέλει και απλότητα. Όλα θέλουν απλότητα.
Ο Αλέκος Σακελλάριος υπήρξε πολυγραφότατος. Άνθρωπος με χιούμορ, είχει βρε τον τρόπο να γράφει κάνοντας μια γερή σύνοψη από το γερό λαϊκό αίσθημα, έτσι ώστε να καταλήγει δεινός "ακροατής" του λυγμού, του έρωτα, της αγάπης, του πόνου, του γέλιου κ.τ.λ
Όχι πολλά πολλά. Λίγα και περιεκτικά. Να έτσι: "Μακριά σου έναν χρόνο, αγάπη μου, μακριά σου έναν χρόνο δεν ανάσανα". Δεν α ν ά σ α ν α..
Με την ίδια δυναμική ακούγεται ο λόγος του και στις θεατρικές αίθουσες. Ο Γ. Μπέζος στο "Ένας ήρωας με παντόφλες" έχει κάθε βδομάδα ένα σωρό ανθρώπους να τους συστήσει τον Λάμπρο Δεκαβάλλα.
Ο Αλέκος Σακελλάριος και ο Χρήστος Γιαννακόπουλος, οι θεατρικοί συγγραφείς του «Ήρωα με τις παντόφλες», υπήρξαν «μάστορες» στη δημιουργία τύπων και χαρακτήρων, που η διαχρονικότητά τους, αποδεικνύεται σήμερα, τόσο με την κοινωνικοπολιτική σάτιρα που ασκούν όσο και με τη ψυχαγωγική δυναμική που φέρουν. Δίκαια χαρακτηρίστηκαν από τον Μάριο Πλωρίτη ως «Διόσκουροι με τις ωραίες συλλήψεις».
Στον "Ήρωα", πάλι μέσα από πολύ απτές στιγμές της καθημερότητας και με γλώσσα απόλυτα κοινή σε όλους, ξεγυμνώνει τους καταφερτζήδες και φέρνει στο προσκήνιο τους καλούς ανθρώπους, ώστε να πεις "αυτό είναι. Έτσι ακριβώς. Το 'χα σκεφτεί κι εγώ, αλλά αυτός μπόρεσε και το έγραψε, το έκανε κείμενο και το άκουσε να μιλιέται μέσα και έξω από τις θεατρικές αίθουσες".
Δεν υπήρξε ποτέ λαϊκιστής. Απόδειξη: μιλάμε γι' αυτόν και τον επιλέγουμε, στο μακρινό, σε σχέση με τον ίδιο, έτος 2014.
Χρύσα Φωτοπούλου
