Η Δανάη γράφει ποιήματα και, όταν της ζητώ να γράψει κάτι και για μας, μάς χαρίζει τα πιο ρεαλιστικά. 29 χρόνια σε οκτώ γραμμές. Μια κατακλείδα αισιοδοξίας και μια θεματική πρόταση βαριά από ουσία και λέξεις. Το "Μεφίστο" τελείωσε, η επόμενη πόρτα έχει ήδη πάνω της το κλειδί. Συνεχίζεται..
"Εμένα οι φίλοι μου",
είναι ολόκληροι ένα στομάχι.
Αδειανό.
Μία γουλιά που έφραξε το λαρύγγι του κόσμου.
Διάφανες πεταλούδες είναι οι φίλοι μου.
Πέφτουν με φόρα απ' τις ταράτσες των σπιτιών
φωτίζοντας για μια στιγμή -σαν μικροσκοπικοί διάττοντες αστέρες-
το μαύρο ρούχο που σέρνει πίσω της η νύχτα.
Αυτά τα λίγα με αφορμή το νέο αίμα. Κι εμένα.
Τελείωσα το Εθνικό και είχα την τύχη να δουλέψω με ανθρώπους που ο τρόπος που σκέφτονται με σημάδεψε.
Έχω πάρει μέρος στις παραστάσεις Μεφίστο, Αγία Ιωάννα των σφαγείων, Νεφέλες (σκην. Ν. Μαστοράκης), Βάκχες (σκην. Δ. Λιγνάδης), Τα μαγικά μαξιλάρια (σκην. Γ. Κακλέας) κ.α.
Χρύσα Φωτοπούλου
