Ο Χρήστος Λούλης ξέρετε πως γεμάτος αυτοπεποίθηση λάμπει στους μεγάλους ρόλους που ερμηνεύει. Αυτό που δεν ξέρετε ίσως είναι ότι την πρώτη φορά που ανέβηκε στη σκηνή έτρεμε και νόμιζε πως γινόταν σεισμός. Μια εμπειρία που πλέον τη θυμάται με αγάπη, αφού στάθηκε η αρχή μιας σημαντικής καριέρας.
Πρώτη φορά που βρέθηκα στη σκηνή επαγγελματικά ήταν όταν ήμουν ακόμα στη σχολή του θεάτρου Τέχνης στο δεύτερο έτος στην παράσταση "Ηappy End". Kάποιοι ηθοποιοί που έπαιζαν ήδη στην παράσταση θα έφευγαν για να παίξουν σε ένα άλλο έργο στο Υπόγειο και έτσι πήραν τρία παιδιά από τη σχολή για αντικατάσταση, ανάμεσα στα οποία κι εγώ.
Το έργο αυτό είναι στην ουσία ένα πρόπλασμα της « Όπερας της Πεντάρας» κι εγώ έκανα ένα χαζούλη γκάνγκστερ. Φυσικά δεν είχαμε κάνει πολλές πρόβες και έπρεπε να μπούμε γρήγορα σε μια προκαθορισμένη παράσταση που είχε φτιαχτεί για άλλους ηθοποιούς. Θυμάμαι πολύ έντονα ότι την πρώτη μέρα οι τρεις μας τρέμαμε και οι υπόλοιποι του θιάσου βαριούνταν, γιατί έπαιζαν ήδη τρεις μήνες, ενώ για εμάς ήταν πρεμιέρα. Δεν ένιωθα τα χείλη μου. τις άκρες των δαχτύλων μου και νόμιζα ότι έκανε σεισμό 7 Ρίχτερ . Ήταν εφιαλτικό, αλλά την κρατάω μέσα μου ως μια πολύ ρομαντική ανάμνηση αυτή τη μέρα. Μια καταστροφή απ’ όλες τις πλευρές που όμως την αγαπάω πολύ. Και δυστυχώς δεν έχω καμιά φωτογραφία, πρέπει να είναι η μόνη παράσταση από την οποία δεν έχω ούτε μια φωτογραφία...
Α.Κ.
