Eίδα την Έλενα Μεντζέλου, χθες, στο Bios, στην πρεμιέρα της παράστασης "If only..". Ναι, μπορούν και οι όμορφοι άνθρωποι να γίνουν, έστω και δέκα λεπτά, "κακόφατσες" ή σκελετωμένες, κακές γιαγιούλες που θέλουν να κάνουν κακό στη Χιονάτη. Την πασπάλισαν με πούδρα, της φόρεσαν και ένα πλεκτό πόντσο και Η Ε. Μ απορρύθμισε για λίγο την αρμονία της. Στο παρακάτω κείμενο, γράφει "Αχ και να ήμουν δίπλα στον Νερούδα να τον έβλεπα να γράφει τα ερωτικά του ποιήματα, δίπλα στον Ρόμπινς, όταν έγραφε τον Τρυποκάρυδο.." και μας αποστομώνει. Σιωπή.
1985: γεννιέμαι. Ταυράκι. Δυναμική και αφόρητα πεισματάρα. Ο Βλάσης και η Αγγελική αποφασίζουν να μου χαρίσουν αδελφάκι μετά από 8,5 χρόνια μοναχοπαιδικής δράσης. Ευτυχώς!! Ο Σπύρος-Μάριος είναι το πρωτοχρονιάτικο δώρο του '94. Αγάπη, μπόλικη αγάπη υπάρχει σε αυτή την οικογένεια και νιώθω ευγνωμοσύνη. Μεγαλώνω, δεν ξέρω με τι θέλω ν' ασχοληθώ. Σπουδάζω γλωσσολογία, αλλά και πάλι δεν είμαι ευχαριστημένη. Ανησυχία, κενότητα, αφόρητη πλήξη, νεύρα και ανάγκη για επικοινωνία, δημιουργία, μοιρασιά, ψυχική, συναισθηματική.
Υποκριτική. Το απόλυτο ξάφνιασμα για όλους, ακόμα και για τον ίδιο μου τον εαυτό. Ανέλπιστη χαρά.
Χωρίς συναισθηματικές αποχρώσεις και σχόλια, όλα τα παραπάνω, μάλλον, διαφαίνονται και στο βιογραφικό μου.
Αυτά που έχουν όμως πραγματικό ενδιαφέρον είναι τα καλοκαίρια στο καφενείο του παππού, οι 15αύγουστοι στη Μεσούντα Άρτης, οι διακοπές στα νησάκια, οι έρωτες, οι αγαπημένοι φίλοι, οι αγκαλιές και τα χάδια τους, το Παρίσι και οι άνθρωποί του, οι μεγάλες προσωπικές και επαγγελματικές αποτυχίες, οι τολμηρές αποφάσεις, η τρισμέγιστη ανάγκη για χαμόγελα, η λαχτάρα του ζην εντόνως, η δίψα για έκφραση, τα λαμπερά και σπινθηροβόλα μάτια της επιτυχίας, το κλάμα των απορρίψεων. Όλα εκείνα δηλαδή που με διαμόρφωσαν σε αυτό που είμαι τώρα.
Αναζητώ να ζήσω κι άλλες ζωές μαζί με τη δική μου, θέλω να παίξω σε ταινία του Γουόν Καρ Γουάι, σε video clip των radiohead, να γίνω μούσα μεγάλου ζωγράφου, να πάρω μέρος σε μια μεγάλη επανάσταση, να χαίρομαι κάθε στιγμή με τον αγαπημένο μου, να Ζω με το κεφάλι ψηλά, να μην σταματήσω να ελπίζω στα καλύτερα, να μην χάσω τις μνήμες μου και τις μυρωδιές αυτών, τις πρώτες παιδικές εικόνες,την αγάπη που με περιβάλλει.
Αχ, και να ήμουν δίπλα στον Νερούδα να τον έβλεπα να γράφει τα ερωτικά του ποιήματα, δίπλα στον Ρόμπινς, όταν έγραφε τον Τρυποκάρυδο, δίπλα στα μεγάλα μυαλά, δίπλα στην απανταχού χαρά, όταν αυτή γεννιέται, αχ και να μπορούσα να βγω σαν ουράνιο τόξο, πάνω από τους κατατρεγμένους.
Θέλω να ζήσω πολύ, να γνωρίσω πολύ κόσμο, να ταξιδέψω κι άλλο, να μην στερηθώ ποτέ τα αγαπημένα μου πρόσωπα.
(Φωτογραφία: Αλέξανδρος Παπαϊωάννου)
Χρύσα Φωτοπούλου
