La Strada. Ο δρόμος. Τρεις άνθρωποι του δρόμου συνυπάρχουν, κονταροχτυπιούνται και τελικά βρίσκουν τη μοίρα τους, σε ένα πλαίσιο λαϊκών πανηγυριών και υπαίθριων τσίρκων, σ’ ένα πλαίσιο στέρησης και σκληρότητας.
Αυτό είναι το θέμα της ταινίας του Φελίνι, αυτό είναι και το θέμα του θεατρικού έργου, της παράστασής μας. Θελήσαμε μια θεατρική γραφή, λιτή, απογυμνωμένη από κάθε τι το διακοσμητικό, χωρίς ωραιοποιήσεις … μόνο τα αναγκαία. Αν θέλετε, πρόθεσή μας ήταν, «πώς ο Φελίνι θα συναντούσε τον… Μπέκετ». Ο κάθε ηθοποιός αντιμετωπίζει «ενώπιος ενωπίω» το ρόλο του, ευθέως και όχι «δια της τεθλασμένης».
Ηθοποιοί, μουσικοί, ακροβάτες, όλοι, μπλέκονται σ’ αυτή την ιστορία και όλοι τα κάνουν όλα. Δεν ξεχωρίζει κανείς την ιδιότητα του καθενός. Τελικά εργαστήκαμε ως ομάδα, με την ίδια πίστη,την ίδια αυταπάρνηση. Άλλωστε με τη Strada, ο θίασός μας αντιμετώπισε, στην κυριολεξία, το δρόμο. Μετά από δυο μήνες εργασίας, οι πρώτοι παραγωγοί, που μας είχαν υποσχεθεί το ανέβασμα, αναίρεσαν τις υποσχέσεις τους και μας άφησαν εκτεθειμένους, μέχρι που βρήκαμε μια φιλόξενη στέγη στο θέατρο Victoria. Ο δρόμος είναι μια πραγματικότητα. Στο χέρι μας είναι να μην ενδώσουμε στην έλλειψη ανθρωπιάς που παραμονεύει στη γωνία.
