Την Ελένη Αποστοπούλου, το κορίτσι με τα ωραία μάτια, θα τη θυμάστε από τις " Νύφες" του Βούλγαρη, επεισόδια της Δέκατης εντολής, αλλά και παραστάσεις του Ν. Καραγέωργου. Εδώ και τρία χρόνια ζει πλέον στο Παρίσι όπου παίζει και σκηνοθετεί. Μου έστειλε λοιπόν ένα γράμμα γεμάτο αισιοδοξία για την καινούργια της ζωή.
Τα μαθητικά μου χρόνια τα πέρασα σε σχολείο ελληνογαλλικό. Τα γαλλικά δε μου άρεσαν ποτέ. Μόλις τέλειωσα το σχολείο τα ξέχασα σχεδόν τελείως.
Το καλοκαίρι του 2011, μένω στην Αθήνα και δουλεύω στο θέατρο 104. Η οικονομική κρίση καλά κρατεί εδώ κι ένα χρόνο περίπου. Ορισμένοι διαλέγουν να φύγουν απ' την Ελλάδα. Το να ζήσω στο εξωτερικό εμένα ούτε μου περνάει απ' το μυαλό. Έλα όμως που γνωρίζω ένα φίλο και φεύγουμε για το Παρίσι. Πρώτα εκείνος, μετά εγώ.
Το πρώτο διάστημα κυλάει, μου φαίνεται, παρόμοια για όσους ξεκινάνε στο εξωτερικό. Φτιάχνεις μέιλ (που δεν έχεις γιατί μένεις στην Ελλάδα) και showreel (που σου ήταν αχρείαστο) και βιογραφικά και ψάχνεις ώρες στο ίντερνετ και στέλνεις παντού. Μετά ο καθένας τραβάει το δρόμο του.
Λίγους μήνες μετά, η συνάδελφος Δέσποινα Μπουγατιώτη, μου συστήνει να γνωρίσω τον Αλέξανδρο Γιάννου, επίσης ηθοποιό που ζει στο Παρίσι. Στον πρώτο καφέ αποφασίζουμε να δουλέψουμε μαζί και στον δεύτερο να σκηνοθετήσουμε μαζί. Θέλουμε να μιλήσουμε για κάτι που ξέρουμε, για την κοινή μας γλώσσα και κουλτούρα. Καταλήγουμε στην “Γκόλφω” του Περεσιάδη. Ψάχνουμε για ηθοποιούς, που άλλους τους ήξερε ο Αλέξανδρος, άλλους εγώ, κι άλλοι ήρθαν στην συνέχεια. Η “Γκόλφω” ανεβαίνει την άνοιξη του 2013 στο Παρίσι, παιγμένη στα ελληνικά και στα γαλλικά. Στη συνέχεια γινόμαστε δεκτοί στο φεστιβάλ της Αβινιόν. Έτσι η “Γκόλφω” στάθηκε αφορμή και αφετηρία για τη δημιουργία της θεατρικής ομάδας “Les Hypocrites”(Δήμητρα Κοντού, Γιάννης Μίχος, Ζωή Χωραφά, ¨Ήλιος Σαγίς, Ελένη Χαλαστάνη κ.α). Φέτος ανεβάσαμε μέσω του Centre Culturel Hellenique, την παράσταση “En attendant les Barbares”, βασισμένη στην ποίηση του Κ.Π. Καβάφη στο Παρίσι, και συνεχίζουμε.
Τρία χρόνια που ζω στη Γαλλία βλέπω ότι το να δουλέψεις ως ξένος ηθοποιός είναι εφικτό. Είναι οι άνθρωποι εδώ δεκτικοί στην ξένη γλώσσα που μιλάς, στην προφορά που έχεις. Ενδιαφέρονται για το ελληνικό θέατρο, για τη μουσική, για την κουλτούρα μας γενικά. Υπάρχει χώρος, πιστεύω. Να ξέρεις τη γλώσσα πρέπει, να θέλεις κάτι να πεις, να έχεις αντοχή, γιατί δεν εύκολο το Παρίσι... Όμορφο είναι. Ακριβό επίσης. Έχουν όμως τις τέχνες σε θέση υψηλότερη σε σχέση με την Ελλάδα, και αναφέρομαι στην κρατική υποστήριξη, γιατί ως προς την ποιότητα το ελληνικό θέατρο με γοητεύει σαφώς περισσότερο. Δεν ξέρω γιατί, μου κάνει εντύπωση κι ακόμα δεν έχω δώσει απάντηση σ' αυτό. Αυτά για το θέατρο.Τι άλλο.. Αν κάτι μου λείπει απ" την Αθήνα... ο χώρος, οι φίλοι μου, οι δικοί μου, τα αυτονόητα. Αλλά όχι με νοσταλγική έννοια, γιατί ο τόπος μου είναι και πηγαίνω συνέχεια. Αυτά για τώρα!
Α.Κ.
