"Πίστη στον καλό πυρήνα που έχει ο άνθρωπος, ακόμη κι όταν τον περιτριγυρίζει η απανθρωπιά". Αυτό λέγεται αρετή. Και οι άνθρωποι που διαθέτουν αυτή την αρετή έχουν, τουλάχιστον, στο αριστερό μέρος της καρδιάς τη ζέστη όλης της ανθρωπότητας.
Δεν είμαι κατάλληλη για να κρίνω μια θεατρική παράσταση από άποψη καλλιτεχνική. Αυτό είναι δουλειά των κριτικών. Μπορώ να σας πω, όπως κάθε άλλος θεατής, τι συναισθήματα μου προκαλεί η παρακολούθηση μιας παράστασης.
Βρέθηκα την περασμένη Παρασκευή στο θέατρο «Χυτήριο», προσκαλεσμένη των διοργανωτών της επίσημης πρεμιέρας του έργου «Το Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ».
Με συγκίνησε η πρόσκληση. Ξέρω ότι οι διοργανωτές ήθελαν να υπογραμμίσουν μ’ αυτή την πρόσκληση τη μικρή, μακρινή σχέση που μπορεί να έχει η δική μου περιπέτεια με αυτή της ηρωίδας του έργου. Αλλά όλοι καταλαβαίνουμε τις τεράστιες διαφορές αναλογίας. Η Άννα Φρανκ εκπροσωπεί όχι μόνο το έθνος της, που οδηγήθηκε σε ολοκαύτωμα από το πιο παράλογο καθεστώς που γνώρισε η ιστορία της ανθρωπότητας, αλλά κι εκείνη τη γενιά που η αθωότητά της αναμετριέται με τον παραλογισμό κάθε εποχής.
Το είπα και λίγο πριν την παράσταση, στα λίγα λόγια που μού ζήτησαν να πω οι διοργανωτές: αν βρίσκω κάτι κοινό ανάμεσα σε μένα και την Άννα Φρανκ, είναι η πίστη της στον καλό πυρήνα που έχει ο άνθρωπος, ακόμη κι όταν τον περιτριγυρίζει η απανθρωπιά.
Από κει και πέρα παρακολούθησα κι εγώ την παράσταση σιωπηλή και συγκινημένη. Με την ίδια συγκίνηση που σαν παιδί είχαν διαβάσει τις συγκλονιστικές της αφηγήσεις στο ημερολόγιό της.
Ξέρετε, τα μάτια μου έχουν πάθει μη αναστρέψιμη βλάβη από την επίθεση που δέχθηκα. Δεν υγραίνονται καλά, συνέχεια αναγκάζομαι να προσθέτω φαρμακευτικά δάκρυα. Στο δεύτερο μισό της παράστασης τα μάτια μου ήταν γεμάτα αληθινά δάκρυα. Οι συντελεστές της παράστασης είχαν σίγουρα συμβολή σ’ αυτό. Κι ελπίζω αυτό να το πάρουν σαν ένα μικρό, ταπεινό έπαινο για τη δουλειά τους.
Κωνσταντίνα Κούνεβα
Ευρωβουλευτής ΣΥΡΙΖΑ
Χρύσα Φωτοπούλου
