Παρακολουθώντας τις νεαρές ομάδες, που καταφέρνουν κι ανθίζουν στο χάος αυτής της πόλης με τον θεατρικό υπερπληθωρισμό, σκέφτομαι πως μπορεί ανάμεσά τους να κρύβονται τα επόμενα «τέρατα» της σκηνής. Όπως την εποχή του Ελεύθερου Θεάτρου, που νιώσαμε πως την ιστορία τη γράφουν οι παρέες κι έπειτα τις είδαμε να σπάνε σε μικρά διαμαντάκια.
Αφορμή για το συλλογισμό αυτό στάθηκε και ο «Peer Gynt, no man’s land» της ομάδας Τhe 3rd Person Theater Group, αλλά και το «If Only...» της CakeTree Theatre Company που μόλις ανέβηκε στο BIOS. Το τελευταίο είναι μια επαναπροσέγγιση του κλασικού παραμυθιού των αδερφών Grimm, «Χιονάτη», στημένη σε ένα περιβάλλον ονειρικής πραγματικότητας, με την αισθητική του 1930.
Το τρελό της υπόθεσης είναι, πως η παράσταση αυτή, δεν κάνει τη παραμικρή χρήση λόγου. Ακολουθεί τη σύμβαση του βωβού κινηματογράφου, όπου με το «υπερπαίξιμο» των ηθοποιών, τις βασικές ατάκες σε καρτέλες και την ανάλογη μουσική επένδυση, καταφέρνει να σε κάνει να γελάς με τη dark εκδοχή αυτής της μελοδραματικής εφιαλτικής ιστορίας. Η καλοκουρδισμένη ομάδα του Στέφανου Αχιλλέως, λειτουργεί με απόλυτη συνέπεια στους όρους που θέτει και κάλλιστα μπορεί ν’ αποτελέσει στάση ενός τουρίστα, που επιθυμεί να μάθει τι έξυπνα φιντάνια παράγουμε.
Άλλωστε, η παράσταση έχει περιοδεύσει το καλοκαίρι του 2012 μέχρι και την Κορέα, όπου και απέσπασε τα βραβεία Καλύτερης Παράστασης και Καλύτερης Σκηνοθεσίας στο διεθνές Miryang Summer Arts Festival. Στα άμεσα σχέδιά τους είναι η διασκευή της «Σταχτοπούτας». Το πάνε για τριλογία και δεν τους αδικώ...
