O Χρήστος Θεοδωρίδης και η Ορχήστρα των μικρών πραγμάτων φέτος καταπιάνονται με ένα πολύ μεγάλο κείμενο, τον "Αμλέτ" του Σαίξπηρ που παρουσιάζεται στο θέατρο Πορεία, αναζητώντας την ποίηση που κρύβεται πίσω από το λόγο, μέσα από την οπτική μιας γενιάς που ψάχνει να βρει τον δικό της λόγο.
Μιάμιση η ώρα το βράδυ Δευτέρας μετά από πρόβα. Πολλές σκέψεις μαζί. Πολλές ανάγκες. Σαν να χάνεσαι και μετά να πρέπει να συγκεντρώσεις ξανά τη δύναμή σου.
Δύσκολο πράγμα να κάνεις θέατρο στην Ελλάδα. Η ματαιότητα -όχι μόνο αυτή η σύμφυτη του επαγγέλματος- σε χτυπάει καθημερινά. Για ποιον; Για να καταφέρεις τι; Τελευταία αισθάνομαι όλο και περισσότερο να τρέχω απέναντι σε έναν άνεμο που φυσάει αντίθετά μου. Πρέπει να είσαι στην ουσία σου ρομαντικός για να συνεχίζεις. Ασκούμε τελικά ένα ακριβό χόμπι. Αυτό που λέγαμε θα είναι επάγγελμα. Ωστόσο έτσι το βλέπουμε ακόμα. Ένα επάγγελμα λοιπόν με τα χαρακτηριστικά του χόμπι. Επειδή δυστυχώς δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Επειδή πάντα λέμε όχι ξανά, αλλά με το άκουσμα ενός νέου τραγουδιού που θα σου γυρίσει τον κόσμο ανάποδα, θα αρχίσεις πάλι να “σκέφτεσαι”. Αυτές οι επικίνδυνες στιγμές που σκέφτεσαι.
Άμλετ. Μια ανάγκη όλο το έργο. Πολλές μοναξιές μαζί. Πολλά “εγώ”. Που σκέφτονται και αναπνέουν για το άλλο, για το “εσύ”. Το νούμερο δύο. Εγώ και εσύ μαζί. 'Οταν πρωτοξεκινήσαμε την έρευνά μας, δεν ξέραμε πού θα μας οδηγήσει το έργο. Μια θάλασσα θεμάτων και τρόπων. Παρόλ' αυτά θέλαμε απόλυτη καθαρότητα και ειλικρίνεια στην προσέγγιση. Ναι, δεν είμαι πιο έξυπνος από το έργο-και τι ωραία που δεν είμαι. Προσπαθήσαμε να φτάσουμε στην ψυχή του χωρίς τη βοήθεια ωραίων “ιδεών”, αλλά με γνώμονα μια νέα μετάφραση. Ας δούμε τι έγραψε ο Σαίξπηρ. Ας δούμε πώς μιλάει για εμάς. Ας δούμε πώς και τι. Και μέσα από αυτό το “ας” φτάσαμε να συνομιλούμε μαζί του, όπως μόνο εμείς μπορούμε, επειδή το “εμείς” από μόνο του είναι ξεχωριστό. Γιατί να πασχίζεις για το μοναδικό αφού υπάρχει ήδη;
Να πασχίσουμε λοιπόν για κάτι άλλο. Πρόσφατα σε πρόβα σκέφτηκα ότι δε δίνουμε στο ανέφικτο την πιθανότητα που του αναλογεί. Στο θέατρο, στη ζωή μας, παντού. Πώς θα γίνει αυτό; Πώς θα κάνω το άλλο; Η ίδια πιθανότητα που υπάρχει στην αποτυχία, στο μέτριο, στο κάπως καλό, στο κακό, στο περίπου, υπάρχει και στο απίστευτο. Η ίδια ακριβώς. Αφού λοιπόν είμαι εδώ, γιατί να μη θεωρήσω εφικτό το ανέφικτο ;Γιατί να μην προσπαθήσω να κάνω πιθανό το απίθανο; Ή αν το πάρουμε αλλιώς, για αυτό ακριβώς δεν είμαι εδώ τελικά; Είτε σε μια αίθουσα πρόβας, είτε σε ένα καφέ, είτε με τον άλλον, το νούμερο “δύο”; Αυτό μόνο με κινεί. Προς οπουδήποτε.
And from the flat above the square, we watch our comrades bare, their teeth, their souls, their flesh
Και ναι, πρέπει να βρίσκεις ανθρώπους. Να σε καταλαβαίνουν και τους καταλαβαίνεις. Να συνωμοτείς. Φέτος η παράσταση έχει τέσσερις αντικαταστάσεις. Η Μαρία, ο Παναγιώτης, ο Κλήμης, ο Μάνος. Που μαζί με την Ξένια, τον Ντένη, την Κατερίνα, τον Σαμψών και τον Παναγιώτη οδηγούν αναπόφευκτα τη δράση σε κάποιο άλλο μονοπάτι, που σε κάνουν να σκέφτεσαι. Έχουμε φέτος την εξαιρετική ευκαιρία να ξαναμιλήσουμε με το έργο, με τα λόγια αυτά του Σαίξπηρ. Τρομαγμένος συνειδητοποιώ καθημερινά ότι δε θα τελειώσω ποτέ με τον Άμλετ. Ενας δρόμος υπάρχει μόνο, όλο και πιο βαθιά. Και όχι τόσο στην κατανόηση όσο στη συναίσθηση. Ο 'Αμλετ είναι ένα έργο με συγκλονιστική εξωτερική πλοκή που όμως σου τελειώνει σε μια απλή περιγραφή. Γίνεται αυτό και μετά αυτό και τέλος αυτό. Το εσωτερικό του Άμλετ είναι αυτό που είναι... ατέρμονο. Το αδιήγητο που το χαρακτηρίζει είναι το συγκλονιστικότερο όλων. Το άφραστο που σου αποδεικνύει σαν καταπέλτης την ολοκληρωτική αποτυχία του λόγου. Η σιωπή πίσω από την “ποίηση”. Τα μάτια που διηγούνται τον κόσμο όλο. Μπροστά σου. Το έργο αυτό καταφέρνει αυτό που καταφέρνει περισσότερο από όλες τις τέχνες η μουσική. Είναι μια υπέροχη παρτιτούρα που ωστόσο βασίζεται εξ ολοκλήρου στον ερμηνευτή της. Είναι σκληρή η ευθύνη που δίνει στα χέρια του.
Δυόμιση πια. 'Ετσι για να πούμε ότι φτάσαμε στο νούμερο δύο αλλά το ξεπεράσαμε κι αυτό, Είμαστε πάλι στο μισό, για να χουμε κίνητρο για την επόμενη ολοκλήρωση. Ναι, ρομαντικοί μάλλον, προχωράμε συνέχεια προς την ουτοπία. We were wasted son, we were wasted all on the ride from the nightclub to our drive. All the way we sang.
Η παράσταση '"Αμλετ" παρουσιάζεται στο Θέατρο Πορεία με τους Μάνο Βαβαδάκη, Κλήμη Εμπέογλου, Παναγιώτη Εξαρχέας Ξένια Θεμελή, Παναγιώτη Κλίνη, Ντένη Μακρή, Μαρία Μπαγανά, Κατερίνα Πατσιάνη, Σαμψών Φύτρο.
Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Βραδινές παραστάσεις, στις 20.00: 15/12, 16/12, 22/12, 29/12, 5/1
Μεσημβρινές παραστάσεις, στις 16.00: 23/12, 30/12 & Βραδυνή παράσταση, στις 21:00: 6/1
