"Ακόμη εκπαιδεύομαι για να μπορώ να χαίρομαι..." μου είπε. Μετά μιλήσαμε για τους "Μεγάλους δρόμους" της Κιτσοπούλου. Εγώ: συνειρμοί να δουν τα μάτια σου. Η Ειρήνη: σε πανηγύρι ενθουσιασμού. Η πρώτη σκηνοθεσία. Η πρώτη ομάδα. Ψάχνει όνομα. "Εμένα αυτό που σκεφτήκατε μ' αρέσει", της λέω. Έχει όπλα και εφευρήματα και θα τα καταφέρει. Επόμενη κίνηση: Να δώσει όνομα στους "Μεγάλους δρόμους". Ξέρει.
Γεννήθηκα στο Αγρίνιο.
Δεύτερη μέρα καλοκαιριού. Λίγο πριν το πυρηνικό ατύχημα του Τσερνόμπιλ.
Τίποτα τυχαίο. ή και όχι .
Πάντως μετράω ανατροπές.
Ήμουν το τρίτο παιδί της οικογένειας.
Το σχολείο μου άρεσε, το διάβασμα όχι. Αλλά ήμουν καλή μαθήτρια.
Τελείωσα τη Νομική. Αλλά δε σπούδασα ποτέ δικηγόρος.
Προσπαθώ ακόμη να απαλλαγώ από το κουσούρι της αιώνιας λειτουργίας του
μυαλού. Αλλά προς το παρόν πετυχαίνει μόνο με kick boxing.
Το θέατρο ήρθε τυχαία. Αλλά και τι δεν ήρθε έτσι;
Το αγαπώ όταν τα μάτια και τα κορμιά είναι ζωντανά. Αλλά αυτό αγαπώ και στη ζωή.
Παλεύω μόνο γι’ αυτό. Αλλά έχω συμβιβαστεί και με λιγότερα.
Σιχαίνομαι τα ψέματα. Αλλά έχω πει πολλά.
Τα παρατάω. Αλλά όλο κάτι γίνεται.
Είμαι το δεύτερο παιδί της οικογένειας.
Δεν τα’ χω καλά με τη λογική κι αυτό είναι δύσκολο γι’ αυτούς που είναι δίπλα μου.
Κάποιοι μένουν. Άλλοι φεύγουν. Όλα καλά.
Γύρισα σπίτι και ήταν μια από αυτές τις μαύρες μέρες. Βρήκα ένα μήνυμα ότι βραβεύτηκε η πρώτη μου ταινία, στο Λος Άντζελες. Αλλά ακόμη εκπαιδεύομαι για να μπορώ να χαίρομαι.
Προσπαθώ πολύ. Αλλά κάπου πρέπει να δεχτώ πως δεν είναι στο χέρι μου.
Το απόλυτο; Είναι κάπου μέσα μας.
Αυτή την περίοδο κάνουμε πρόβες για την παράσταση "Μεγάλοι Δρόμοι" που θα βασίζεται σε διηγήματα της Λένας Κιτσοπούλου και θα ανέβει στο Θέατρο του Νέου Κόσμου το Γενάρη. Το αποφάσισα σχεδόν παρορμητικά. Η επιλογή των κειμένων έμοιαζε σχεδόν τυχαία. Αλλά "Οι μεγάλες διαδρομές συμβαίνουν καμιά φορά μέσα σε λίγα τετραγωνικά μέτρα.."
Αγαπώ σπάνια και παίρνει χρόνο. Αλλά ακόμη συμβαίνει.
Εκεί που μπαίνει η λογική η αγάπη μπερδεύεται. χάνει το δρόμο της.
Θέλω να εκτοξευθώ στο σύμπαν. Με τόση θέρμη, όπως παλιά.
Στο φύλακα άγγελό μου.
4.
Για τη Δόμνα.
«Έζησα στα σύνορα μιας ακαθόριστης εποχής και πέθανα για πράγματα που είδα κάποτε σ’ ένα αβέβαιο όνειρο..
Παρακαλώ, να πέσει χιόνι,
Όλα στην ώρα τους γίνονται,
Μα και τόσο λάθος..»
Δανεικά λόγια από την παράσταση Αβελάρδος και Ελοίζα.
Χρύσα Φωτοπούλου
