Μιλώντας τον τελευταίο καιρό με καλλιτέχνες που ζουν και εργάζονται τόσο στην Αθήνα όσο και στην επαρχία, λαμβάνω μια εικόνα για το πόσο σημαντικό είναι το έργο των ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ και του Κ.Θ.Β.Ε όχι μόνο σε καλλιτεχνικό, αλλά και σε κοινωνικό επίπεδο.
Τα κρατικά περιφερειακά θέατρα στηρίζονται τόσο από το δήμο όσο και από το κράτος - ή μάλλον για να ακριβολογούμε στηριζόταν από το κράτος, εφόσον πλέον οι επιχορηγήσεις τους έχουν ελαττωθεί σε τραγικά επίπεδα- μέσα στα πλαίσια μιας γενικότερης πολιτικής που στόχο είχε την πολιτισμική ανάπτυξη της επαρχίας. Το θέατρο δεν είναι απλώς ένα μέσο διασκέδασης των πολιτών, αλλά και μια διαδικασία τόσο ψυχαγωγική όσο και εκπαιδευτική.
Δυστυχώς όμως φαίνεται η Πολιτεία πως αδιαφορεί για αυτό τον τόσο σημαντικό θεσμό που παράγει μάλιστα σε αρκετές περιπτώσεις ιδιαίτερα σημαντικό καλλιτεχνικό έργο, μοιράζοντας συμβολικά ποσά. Φυσικά, μέσα στα πλαίσια μιας ευρύτερης κρίσης και περικοπών από τις οποίες στενάζει το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της χώρας, δε θα περίμενε κανείς να μην επηρεαστεί και ο θεσμός των καλλιτεχνικών οργανισμών που επιχορηγούνται από το κράτος.
Όμως αυτές οι διασπαστικές κατ’ ουσία κινήσεις πού άραγε αποσκοπούν; Σκεφτείτε μια πόλη χωρίς τέχνη, μια πόλη όπου οι άνθρωποι δε σκέφτονται, δεν ονειρεύονται, δεν οραματίζονται. Ιδανικός τόπος για να παραχθούν εργάτες άβουλοι που θα υπηρετούν το σύστημα άκριτα. Γιατί το θέατρο αφυπνίζει τις συνειδήσεις και την ψυχή. Μαθαίνει τους ανθρώπους να αντιδρούν, τους κάνει να προβληματίζονται και μιλάει ελεύθερα και ανοιχτά. Αν λοιπόν τα κρατικά θέατρα της περιφέρειας κλείσουν, το μεγαλύτερο μέρος της χώρας θα στερηθεί το δικαίωμα να ζει ως άνθρωπος κι όχι ως μηχανή.
Οι καλλιτέχνες τόσο στη Θεσσαλονίκη όσο και στην περιφέρεια καθημερινά δίνουν έναν τεράστιο αγώνα για να τα κρατήσουν ζωντανά, και μάλιστα σε αρκετά από αυτά οι δραστηριότητές τους όχι μόνο δεν μειώνονται, αλλά αυξάνονται συνεχώς, συνδέονται με την τοπική κοινωνία και προσφέρουν αξιόλογο εκπαιδευτικό έργο τόσο σε παιδιά όσο και σε ενήλικες.
Όλοι όσοι ζουν εκτός Αθηνών πρέπει να στηρίξουν τις προσπάθειες των τοπικών θεάτρων, συμμετέχοντας ενεργά, αλλά ακόμα όμως και ως απλοί θεατές γιατί πραγματικά τα περιφερειακά θλεατρα είναι ένας πολύ σημαντικός πολιτιστικός οργανισμός που πρέπει όχι απλώς να επιβιώσει, αλλά και να ανθίσει. Σε όλα τα ευρωπαϊκά κράτη το θέατρο και οι τέχνες εν γένει δεν εξορίζονται από την περιφέρεια. Ακόμα και μικρές πόλεις δεν «φυτοζωούν» πολιτιστικά περιμένοντας τυχαίες επισκέψεις καλλιτεχνών από την πρωτεύουσα, αλλά έχουν δική τους καλλιτεχνική ζωή και παραγωγή. Ειδικά σε εποχές δύσκολες και στενάχωρες για τους ανθρώπους η τέχνη είναι αν μη τι άλλο μια παρηγοριά, μια όμορφη στιγμή, αν θέλετε, μέσα στην ασκήμια της καθημερινότητας…
Αγγελική Καρυστινού
