Η Μαρίνα Κανελλόπουλου είναι μια νέα ηθοποιός που πραγματικά λατρεύει τη δουλειά της κι ενώ σπούδασε Νομική τελικά την κέρδισε το θέατρο. Φέτος συμμετέχει στη παράσταση "Πλατόνοφ" του Α. Τσέχωφ σε σκηνοθεσία Ε. Φεζολάρι που παρουσιάζεται στο Cartel.
Αθήνα, 12 Φεβρουαρίου 1988: Γέννηση μεσούσης Αποκριάς. Υδροχόος με Σκορπιό, σύγκρουση λογικής και συναισθήματος. Πρώτη επαφή με το θέατρο: σε ηλικία 2,5 ετών παρακολουθώ την πρώτη μου παράσταση (Αντιγόνη του Σοφοκλή στην Επίδαυρο!) και επιστρέφοντας σπίτι ζωγραφίζω τη σκηνή Αντιγόνης-Ισμήνης με λεπτομερειακό ζήλο. Εφηβεία με ευαισθησία, φαντασία, καλλιτεχνική ανησυχία και ανάγκη για δημιουργικότητα, αλλά χωρίς διέξοδο. Άριστη μαθήτρια, αποφοιτώ από τη Νομική Αθηνών, ακριβώς στα 4 χρόνια μάλιστα. Αλλά τότε ξανά αυτή η ανάγκη για αλλαγή. Σεμινάρια υποκριτικής και αυτοσχεδιασμού στο Θέατρο των Αλλαγών. Παρορμητική απόφαση. Για 2 μήνες το πολύ θα πάω, λέω, ίσα ίσα για να «διαλυθεί» η φυσική συστολή που έχω ως άνθρωπος. Η μοίρα όμως είχε άλλα σχέδια για τη συνέχεια. Ηθοποιός και βοηθός σκηνοθέτη: 3ετής συνεργασία με τον Βασίλη Μαυρογεωργίου, και τα τελευταία 2 χρόνια συνεργασία εκτίμησης και εμπιστοσύνης με τον Ένκε Φεζολάρι.
Το θέατρο για μένα είναι σύνολο ενεργειών, ψυχών, μυαλών και σωμάτων, ενωμένων αρμονικά για να παρουσιάσουν με μαγικό τρόπο στους θεατές αληθινές ανθρώπινες σχέσεις. Πείσμα για ένα κοινό όραμα, αγάπη για τη δουλειά και γερό στομάχι υπερνικούν τα ασήμαντα εγώ. Και το λέω με αφορμή την παράσταση που συμμετέχω φέτος, τον «Πλατόνοφ» του Α.Τσέχωφ σε σκηνοθεσία του Ένκε Φεζολλάρι στον Τεχνοχώρο CARTEL (υποδύομαι τη Μαρία Εφίμοβνα). Μερικά θραύσματα εικόνων και συναισθημάτων από τις πρόβες μάλλον το επιβεβαιώνουν: σκληρή δουλειά, σύμπνοια, γέλια, συγκίνηση με τις ατάκες για τον αδιέξοδο έρωτα, ρώσικα τραγούδια και η πρόποση «Nostravia» με τις βότκες στην «Βοινίτσεφκα». Μια ευλογημένη συγκυρία που είχα την τύχη να βιώσω σε όλα τα επίπεδα. Δυστυχώς, έχει ίσως καταλήξει σήμερα κάπως "γραφικό" το να μιλάς για το ομαδικό καλό κλίμα (που συνίσταται από το έργο, τον σκηνοθέτη, τους συναδέλφους και τους συνεργάτες μέχρι το ζεστό «οικογενειακό» κλίμα του χώρου), αλλά χωρίς ένα αρμονικό σύνολο, το θέατρο δεν μπορεί να είναι η παραδεισένια όαση που προσωπικά επιζητώ και πιστεύω πως είναι.
Το έργο διαδραματίζεται στη Ρωσική επαρχία του 1881,παρόλα αυτά υπάρχουν αντικρίσματα στο σήμερα. Άνθρωποι χωρίς σκοπό, χωρίς ελπίδα, με οικονομική ένδεια από τις κοινωνικές μεταβολές, παλεύουν να ζήσουν χωρίς δαίμονες, αγαπάνε με πάθος, πληγώνονται, προσπαθούν απεγνωσμένα να σωθούν αλλά τελικά γίνονται έρμαια των καταστάσεων… Αγαπημένη μου φράση του έργου είναι αυτή της Άννας Πετρόβνας προς τον «ιδιοφυή παλιάνθρωπο» Πλατόνοφ: «Ο έρωτας είναι ο δρόμος της απώλειας; Τι μεταφορά κι αυτή! Για τ’ όνομα του Θεού, Μιχαήλ, γιατί δεν θα ‘πρεπε να τον πάρουμε αυτόν τον δρόμο; Άνθρωποι είμαστε κι εμείς. Ο έρωτας είναι ωραίο πράγμα. Γιατί να ντρεπόμαστε; Γιατί; Μα το θέμα είναι η αγάπη!». Δεν ξέρω, ίσως γιατί και εγώ αγαπώ με αφοσίωση, εμπιστεύομαι εύκολα τους ανθρώπους, γι’ αυτό και τις περισσότερες φορές πληγώνομαι. Από την άλλη ερωτεύομαι δύσκολα, αλλά εν τέλει ακραία και αυτοκαταστροφικά. Γι αυτό πιστεύω ότι η λογική πρέπει να έχει χώρο στην αγάπη. Με μέτρο όμως, γιατί με την υπερανάλυση ίσως η αγάπη θα χαθεί. Πιστεύω ότι πρέπει να δείχνεις έμπρακτα στο άλλον πώς νιώθεις. Τα λόγια μόνο δεν αρκούν, πρέπει και οι πράξεις ή έστω και μόνο ένα βλέμμα να το υποδηλώνουν. Δεν ξέρω αν είναι σωστό.. Εγώ τουλάχιστον έτσι κάνω.
Α.Κ.
