Η Φιλιώ Λούβαρη είναι και χορεύτρια και ηθοποιός και σκηνοθέτης. Πάνω απ' όλα όμως είναι καλλιτέχνης και πέρα από τις δυσκολίες, παραμένει πάντα αισιόδοξη και χαμογελαστή. Γι'αυτό την αγαπώ...
1974: Ένα ταξί με φέρνει στο σπίτι και γνωρίζω τον καλύτερο αδερφό της γης.
Την ίδια χρονιά ένα πευκοκυπάρισσο φυτρώνει στην αυλή, το φέρνει ο αέρας.
Το λεωφορείο 605 με πηγαίνει χρόνια και χρόνια στη σχολή χορού. Εγώ ζαλίζομαι. Και στο λεωφορείο, και στο ταξί. Έχουμε πάντα μαζί μας σακούλες.
Το 605 αργότερα αντικαθιστά ο ηλεκτρικός προς Κηφισιά, όπου γίνομαι δασκάλα χορού και καταλαβαίνω ότι θέλω να είμαι κι εγώ στη σκηνή.
Το 1995 η κλινάμαξα Αθήνα – Θεσσαλονίκη με μεταφέρει κλαμένη και άυπνη στην πρώτη μου δουλειά. Καλαμαριά – ΚΘΒΕ: Περπατώντας, εκτός αν χιόνιζε.
Γέλια στο “σχεδιάγραμμα” με τη Βούλα, το Βασίλη και την Έρση . Μια νύχτα ολόκληρη βάφουμε το χάρτινο πάτωμα, αλλά εκείνο απορροφά τη μπογιά και ξεβάφεται. Το ονομάζουμε “Το γιοφύρι της Άρτας”.
Βλέπω 14 φορές το “Δεν παίζουν με τον έρωτα” και μία φορά τη Βέρα Ζαβιτσιάνου και καταλαβαίνω ότι δε θέλω μόνο να χορεύω στη σκηνή. Θέλω και να μιλάω.
Σκασιαρχείο από το Χοροθέατρο για να παρακολουθώ τις πρόβες του “Αίαντα” του Βασίλη Παπαβασιλείου.
Παίζουμε στη “Λυσιστράτη”.
Ένας θυμωμένος οδηγός ταξί φεύγει με όλα μου τα πράγματα, παίρνω το ΚΤΕΛ νύχτα και δίνω εξετάσεις στο ΙΚΥ ξενυχτισμένη και ξυπόλητη.
1997: Ένα αεροπλάνο με πηγαίνει στο Παρίσι.
Γραμμή 14 του μετρό: Με πηγαινοφέρνει κάθε μέρα στο Paris 8 όπου στην αρχή δεν καταλαβαίνω τίποτα, γιατί δε μιλάω γαλλικά. Με ένα “ηχογραφητήρι”, ένα λεξικό και την Cathy στο σπίτι, τελικά μιλάω γαλλικά.
Προαστιακός του Παρισιού: Με πηγαίνει στην Cartoucherie. Γνωρίζω και αγαπώ τον Γιόσι Όιντα και την Κάρολιν Κάρλσον.
1998: Με τη βέσπα του Μάκη μένουμε στην Ιπποκράτους.
1999: Ένα τρένο με πηγαίνει στο Βούπερταλ. Γνωρίζω την Πίνα Μπάους και μαγεύομαι για πάντα.
2000: Ένα άλλο τρένο με πηγαίνει ευτυχισμένη μαζί με την Άμπρα στη Βενετία, όπου χορεύουμε όλη μέρα σαν τρελοί.
2002: Θεσσαλονίκη με αεροπλάνο. Με τον Δημήτρη, την Πόπη και τη Ρένα κάνουμε “μελέτες κινητικής συμπεριφοράς αμφίβολης σκοπιμότητας”.
2004: Επιστροφή στην Αθήνα. Δε χαίρομαι για τους Ολυμπιακούς. Πειράζει; Στη διαδρομή Νέα Ιωνία – Πετράλωνα μαθαίνω λόγια για τέσσερα χρόνια, μαθήτρια του Άκη και της Ρούλας.
Χειμώνας 2008: Ένα ταξί με πηγαίνει νύχτα στης Βίκης, γιατί δε θέλουμε να πιστέψουμε ότι χάσαμε τον Άκη. Όλα αλλάζουν για πάντα.
Καλοκαίρι 2008: Ένα πλοίο μας πηγαίνει στη Μήλο όπου βαφτίζουμε την ομάδα μας “σύρμα”.
2009 – 2012: Ασχολούμαστε με την αμαξοστοιχία της Αβύσσου και τον Πεσόα. Με τη Νίνα στο μετρό παίζουμε με το μπαμπού του “Αγαπητού αγαπημένου” και μιλάμε στον κόσμο.
2013: Σαν Λιουμπόφ παίρνω το τρένο και επιστρέφω στην Αθήνα για να βρω τα υπόλοιπα “Πέντε βύσσινα στον κήπο”.
Μετά την τελευταία μας παράσταση μπαίνω στο αυτοκίνητο του Γιώργου, με πηγαίνει στα ΚΤΕΛ και πηγαίνω στην Πάτρα.
Άυπνη από ευτυχία κάνω όλες τις πρόβες για τις Τρωάδες.
Στην Επίδαυρο τρέχω με την Κέλυ να με κρατάει από το χέρι από την ορχήστρα στα καμαρίνια.
Η μάνα – Ρένα, όλα αυτά τα χρόνια παίρνει όλα τα μέσα για να έρθει να με δει.
Μυστικό: Πριν από κάθε παράσταση πηγαίνω στη σκηνή και λέω σιωπηλά κάτι σε κάθε κάθισμα.
2014: Μετά την πρώτη μας συνάντηση με τη Δήμητρα χάνω τον προαστιακό, γιατί διαβάζω ένα κείμενο του Μπέκετ που μου έδωσε.
7 Δεκέμβρη: “Το τρένο για τον Άγιο Μαρτίνο” αναχωρεί. Θέλετε να είστε συνεπιβάτες μας;
Α.Κ.
